Paolo Catena urodził się 27 czerwca 1962 w Pesaro. Przygodę z muzyką zaczął dość wcześnie. W wieku 17 lat założył w 1979 wraz ze Stefano Silvestrim Death SS, z którym nagrał dwie demówki w latach 1981-1982 oraz słynną EP-kę Evil Metal w 1983. Grał tam na gitarze, zaśpiewał w utworze Schizophrenic, przybierając jednocześnie sceniczny przydomek Paul Chain. W kwietniu 1984 wyszedł z założenia, że zespół nie osiągnie już zbyt wiele i zdecydował się poświęcić karierze solowej. Wpierw powołał do życia Paul Chain Violet Theatre, z którym do 1987 zrealizował cztery wydawnictwa (podobno przez jego szeregi w ciągu czterech lat przewinęło się blisko 50 muzyków). Jego ambicje sięgały jednak dalej, ku granicom muzycznej awangardy i spektakli na skraju improwizowanego szaleństwa. Pierwszym przejawej aktywności jako Paul Chain było umieszczenia ponad 13-minutowego nagrania King Of The Dream na splicie Minotauro Records (obok numeru Sabotage Welcome). Utwór rozpoczynała przyprawiająca o ciarki recytacja na tle organów, przechodząc później w typowy dla Cateny doom metal. Eskalacja tempa następowała koło 9 minuty z wykorzystaniem spasmatycznego krzyku wokalisty. Sukces płytki zachęcił szefów wytwórni do przedłużenia współpracy z Paulem, zapoczątkowanej przy Violent Thatre. Po dobraniu sekcji rymicznej, Paul skupił się nie tylko na grze na gitarze, ale również śpiewie i organach. Już [1] zaskakiwał stylistycznie, co miało być cechą charakterystyczną całej późniejszej działalności. Była to płytka heavymetalowa z okazjonalnymi tempami speedowymi (Eternal Flame). Elementy doomowe pojawiały się (I Remember A Black Mass), ale ustępowały dziwnym efektom i eksperymentom (industrialno-ambientowy Abyss). Na koncertach w tamtym okresie wraz z trio na scenie występowała tancerka/aktorka Laura Christ (pierwsza żona Cateny), z którą współpracował jeszcze w czasach Violet Theatre. Rok 1988 Paul zakończył produkując EP-kę grupy Run After To.
Dwupłytowy [2] rozpoczynał całą serię płyt improwizowanych. Eksplozja psychodelii obejmowała we władanie 31-minutowy Tetri Teschi In Luce Viola ("Sad Skulls In Violet Light"), gdzie prosty rytm narzucony przez gitarę i bębny powtarzał się co pięć sekund przez pół godziny. Przez ten czas w aranżację wpleciono syntezatory, sample, echa i dziwne mamrotania. Specyficzne jammowanie w Emarginante Viaggio ("Neglecting Travel") przypominało chwyty stosowane w jazzie, a 22-minutowy X-Ray korzystał z pełnego bogactwa hard rocka, blues-rocka, neo-folku, jak również wczesnych wersji industrialu i stoner rocka. Sama muzyka miała tutaj znaczenie drugorzędne, Pal postawił przede wszystkim na stworzenie dusznej atmosfery. Mogło to stanowić zawód dla dotychczasowych fanów mocniejszego uderzenia, ale udowadniało, że Catena był muzykiem niekonwencjonalnym i bardzo utalentowanym. Zwracał jednocześnie uwagę brak nacisku na nagranie ścieżek wokalnych z prawdziwego zdarzenia, w zamian wykorzystano zbitki fonetyczne (tworząc własny słownik). Jeszcze w tym samym roku ukazał się [3] i jak zwykle okazał się niespodzianką, powracając mocno do doomowych patentów (choć nie zwiastowało tego intro Steel Breath), lecz raczej w stylistyce okultystycznego heavy/rocka lat 70-tych. Siła tej muzyki polegała na prostocie (Kill Me). Naturalnie Paul nie odchodził całkowicie od organowo-psychodelicznych korzeni (Ancient Caravan z klasztornym klimatem) i zawodzenia przy gitarowym brzdąkaniu (My Hills). W ostatnich czterech kompozycjach (pochodzacych tak naprawdę z innej sesji nagraniowej) zaśpiewał dawny znajmoy z Death SS Piero `Sanctis Ghoram` Gori. Pojawiała się tutaj gitara slide i bardziej tradycyjne riffy, choć z tych ram wyłamywał się organowy Oblivious. Była to muzyczna przygoda przez korytarze mroku, w których bardzo łatwo można było się zgubić i tylko wybrani wychodzili z tych katakumb cało. Rok zakończono wydaniem singla Obsession / Headroom.
Na [4] Paul powracał do podróży przez świat dziwacznych dźwięków. W skład potrójnego winylowego wydawnictwa wchodziły cztery ponad 20-minutowe kolosy (dwuczęściowa Dogma, The Face oraz Domino), a także pięć kawałków krótszych. Było to już kompletne dziwactwo, złożone z przypadkowych wydawałoby się zbitek dźwięków. Paul zajął się całkowicie warstwą instrumentalną, pozostawiając wokale niejakiej Sandrze Silver. [5] łączył kilka stylów - tytułowy Whited Sepulchres stawiał na mix stoner i space rocka, (na gitarze zagrał gościnnie Alexander Scardavian), The Fox In The Park wchodził na pole jazzu, jammowania i eksperymentalnych wokali (na basie Claud Galley), nie robił pozytywnego wrażenia ambientowy Traffic, a mroczną atmosferę rodem ze średniowiecznego klasztoru wprowadzał Are You Ready?, ale wrażenie rozpraszało industrialne tło. Wraz z tym albumem dawni miłośnicy Death SS zaczęli tracić nadzieję, że Catena nagra jeszcze coś choćby zbliżonego do metalu. Koncertowy [6] udowadniał ponownie, że ambicją Paula było zostać artystą, a nie muzykiem. Improwizacje przypominały te zastosowane na [2], a jedyną oznaką grania na żywo, były leniwe oklaski publiczności między numerami. [7] nasuwał jednoznaczne skojarzenia z [4] - ponownie Catena wydziwiał na klawiszach, a Sandra Silver raczyła słuchaczy swoim podejrzliwymi szeptami i westchnieniami (właściwie nie było tu tekstów jako takich). Krążek był właściwie muzycznym oświadczeniem - metaforą zadedykowaną ofiarom wojen. Jeszcze raz Paul sięgnął po industrialne eksperymenty i z tej masy chaosu na plus wyróżniał się jedynie akustyczny The Hope.
Po zmianie wytwórni na Godhead Recordings, Paul Chain zaskoczył wszystkich wyśmienitym [8]. "Alkahest" był terminem ukutym w XVI wieku przez alchemika Paracelsusa, mającego hipotetycznie oznaczać idealny rozpuszczalnik, któremu nie oparłoby się nawet złoto. Przede wszystkim płyta była wielkim powrotem do doom metalu, z którego Chain był znany lata wcześniej - ze specyficznym wokalem i niezbyt ciężkimi gitarami. Rockowy feeling, wtręty balladowe i solówki w każdym numerze urozmaicały całość w znakomity sposób. W ostatnich czterech utworach - na czele z ponad 20-minutowym Sepulchral Life - zaśpiewał Lee Dorrian z Cathedral. Przede wszystkim album udowadniał, że Chain nie zapomniał o swych korzeniach i był w stanie nagrać interesujące dzieło metalowe. Jednak już w rok później muzyk niczym bumerang wznowił współpracę z Sandrą Silver na [9] - ostatnią w pełni eksperymentalną płytą w swojej dyskografii, która nieźle zszargała nerwy fanów metalu. W późniejszych latach Catena przestawił się na space rock, w pełni oddając hołd twórczości Hawkwind. W 2003 pojawiła się informacja o śmierci muzyka, ale okazało się, że to był jedynie makabryczny żart autorstwa samego Cateny, który pogrzebał oficjalnie swoje artystyczne alter ego obierając nowe - Paul Cat w projekcie Translate. Catena założył również w Ravennie skromną wytwórnię płytową New LM Records. Ciekawostką był gościnny udział legendarnego Scotta `Wino` Weinricha w kawałkach Nibiru Dawn i Full Moon Improvisation na [16].
Andrea Vianelli grał potem w Witchfield (Sleepless w 2009, z Riccardo Lampanim) i Sancta Sanctorum (The Shining Darkness w 2010 i EP-ka Black Sun w 2011). Enrico [Eric Lumen] Giampaoli nagrał z epicko-heavymetalowym Revenge EP-kę Hot Zone w 1985 i płytę Survival Instinct w 2014. Riccardo Lampani zmarł 26 października 2016.

Paul Chain / Andrea Vianelli (obaj ex-Death SS, ex-Paul Chain Violet Theatre), Maurizio Leone (ex-Gunfire)