Amerykański gitarzysta, urodzony 12 lipca 1967. Swoje pierwsze inspiracje muzyczne czerpał z twórczości Yngwie Malmsteena, Randy`ego Rhoadsa i Stevie Ray Vaughana. Był zafascynowany wysokim poziomem technicznym ich gry. Kiedy dorastał skupił swoją uwagę na stylu gry Steve`a Morse`a, Steve`a Vai, Joe Satrianiego, Eddiego Van Halena i Ala di Meoli. Wraz z innym studentem wyższej szkoły muzycznej Berklee College Of Music w Bostonie - Johnem Myungiem - założył grupę Majesty, która w przyszłości miała przeistoczyć się w Dream Theater, z którym Petrucci zdobył światową sławę. Na przestrzeni lat grał tez w Liquid Tension Experiment, Jon Finn Group, Explorers Club i na solowym krążku Jordana Rudessa Feeding The Wheel w 2001. Następnie ukazał się album An Evening With John Petrucci And Jordan Rudess rejestrujący występ obu muzyków Dream Theater z 10 czerwca 2000 w "Helen Hayes Performing Arts Center" w Nowym Jorku. W końcu John dostał zaproszenie od Satrianiego do dołączenia do G3 (występ trzech improwizujących gitarzystów, prezentujących własne kompozycje na żywo, a nastepnie wspólnie wykonujących standardy muzyki gitarowej).
W 2004 Petrucci podpisał kontrakt w wytwórnią Sound Mind Music, w której barwach zdecydował się wydać debiut, na którym właściwie nie zawiódł. Zaczynał go ostrymi dźwiękami Jaws Of Life, nasuwając skojarzenia z wydaną w 2003 Train Of Thought. W tym kawałku John zastosował jednak również sporo zagrywek w stylu Satrianiego, nie zabrakło pewnych nawiązań do Queensryche i Fates Warning. Poza wyeksponowanymi partiami gitary warto było zwrócić uwagę na pięknie zaaranżowaną ścieżkę basu. Znacznie weselszy Glasgow Kiss z powodzeniem mógłby znaleźć na którymś krążku Teatru Marzeń, z kolei Tunnel Vision zaczynała industrialna wstawka, ale na szczęście Petrucci w tym kierunku nie podążył. W dalszej części bowiem numer ciążył w stronę dokonań późnego Satrianiego, a w połowie klimaty kierowały się w bardziej progresywne rejony. Melodyjnością spod znaku Bon Jovi zaskakiwał początek Wishful Thinking, ale dalej ponownie stosowano powtórkę z wolniejszego Satrianiego. Pod koniec utworu John zaserwował kilka bezmyślnych szybkich zagrywek na gitarze, które właściwie nie służyły żadnemu konkretnemu celowi. Ciężki w partiach gitary rytmicznej Damage Control nasuwał po raz kolejny skojarzenia z Satrianim w sferze solówek. Długie wyciągane akordy w połowie utworu zastępowała dzika galopada. Dzięki temu zabiegowi uniknięto odczucia grania jednostajnego w tych ponad 9 minutach. Do czasów Flying In A Blue Dream Satrianiego nawiązywał Curve, z równomiernie rozłożonym szybszym rytmem o strukturze hard rockowej. Spokojny swingujący blues Lost Without You pełnił funkcję pseudo-ballady i takiego wykonania nie powstydziłby się Gary Moore. Kończący całość ponad 11-minutowy Animate-Inanimate był wielkim hołdem dla Satrianiego, ale w połowie sprawne ucho potrafiło wychwycić pewne zapożyczenia od Malmsteena w partiach rytmicznych. Największą siłą albumu były pomysły Petrucciego, które wydawały się być studnią bez dna. Granie polecane sympatykom popisów instrumentalnych.

John Petrucci (Dream Theater)