Fińska grupa powstała w 1999 w Jyväskylä. Za mikrofonem stanął Christian Palin - Urugwajczyk, który przeprowadził się na stałe do Finlandii w wieku 20 lat. Pierwsze dwie płyty snuły chrześcijańskie przesłanie w gotycko-metalowym stylu. Bez szczególnego rozgłosu zespół przygotował [3], o którym wyjątkowo ciężko było coś napisać. Samo określenie melodyjny heavy metal było tu bardzo naciągane, bo to nie były kawałki miłych dla ucha fińskich przebojów. To był krążek niespodzianek i tak naprawdę modern-metalowe otwarcie Light Up The Dark w stylu szwedzkiego Sparzanza było mocno mylące. Palin miał zawsze inklinacje do muzyki progresywnej i ten materiał stanowił próbę połączenia prostej melodii i progresji właśnie, wspartej nowoczesnym brzmieniem. Wykorzystano masę syntetyki elektronicznej i samo brzmienie instrumentów również zostało elektronicznie przetworzone. Sterylne chłodne brzmienie i z rzadka gdzieś grano cieplej w gitarowej solówce. Coś innego oferował Hold Me, ale to był dziwaczny mix gotyckiego rocka z The Beatles. Sam Palin śpiewał przeważnie źle i na negatywny odbiór jego głosu miały wpływ mało wyraziste melodie oraz anemiczny przekaz. Tell Me to taki numer, który miał zadowolić fanów zarówno lekkiego metalu, jak i radiowych słuchaczy. Całkiem przyzwoity, ale ten poziom nasycenia sztucznością brzmienia był odpychający. Formacja próbowała również nauczać progresywnego grania prostych zjadaczy melodii (Blind Man). Modern graniu w Megalomaniac towarzyszyła obowiązkowa partia ryków i mydlana melodią. Obrazu albumu dopełniły: nudna upozowana moc w Stand Your Ground, banalna melodia w Chaos Theor i na koniec Vendetta, która dobijała tych, którzy wytrwali do końca.
Random Eyes pozostawał w uśpieniu do 2018 i do nagrania [4] Palin zebrał muzyków z Włoch, Szwajcarii i Finlandii. Tym razem Palin odstąpił od budowania na elektronice wątpliwej jakości metalu w manierze modern i zaproponowł powermetal dosyć ostry i posępny jak na to co do tej pory proponował. Gdzieś na pewno próbował tu przemycić stylistykę progresywną oraz elementy extreme metalu w brutalnych partiach wokalnych, kontrastujące z łagodnymi melodyjnymi refrenami w stylu skandynawskiego power. Ten koktajl muzyczny był nieco kontrowersyjny. Nie można odmówić wokaliście tego, że stworzył tu kilka udanych refrenów, jak w Myopathy czy w lżejszym Two Worlds Collide, ale i parę zupełnie nietrafionych jak ten z Fates Loves The Fearless. Rock-metalowa ballada Do What Thou Wilt to zdecydowanie słaby punkt tego krążka. Z drugiej strony, granie powermetalu jak w Grieve No More, Scar czy Never Too Late było mało interesujące - choćby z tego powodu, że Markusa Grimalda i Herculesa Buccolieriego trudno było uznać za kogoś więcej niż tylko sprawnych rzemieślników. Gitarzyści prezentowali proste przewidywalne zagrywki, bez godnych uwagi popisów instrumentalnych, a ich motywy w manierze progresywnej nikogo zachwycić nie mogły. Sam Palin w takim metalu także nie błyszczy. Tylko w potoczystym Damnation kwintet pokazał się z pozytywnej strony i może gdyby taką muzyką wypełniono ten album, to miałoby to jakiś sens. Mix i mastering wykonał Angelo Buccolieri i niczego specjalnie ekscytującego nie stworzył. Po prostu bliskie Niemcom brzmienie z czytelną sekcją rytmiczną.Płyta zainteresowania nie wzbudziła i od tamtej pory zespół milczy.
Christian Palin śpiewał potem w Essence Of Sorrow, Adagio, powermetalowy Epicrenel (The Crystal Throne w 2013), Magic Kingdom, heavymetalowy Panorama (Around the World w 2018) i heavymetalowy Fenyx Rising (EP-ka Never Say Die w 2023). Mikko Tuliniemi grał w Rebelhead, a Timo Peltokangas bębnił w Lumina Polaris. Rolf Pive trafił do Stratovarius.

Olli Tanttu (Mehida), Voitto Rintala / Markus Niemispelto (obaj Renascent), Daniel Pfister / Philipp Eichenberger (obaj ex-Kirk, Gods Of Silence)