Japoński gitarzysta, urodzony 22 lutego 1961. Jego pierwszym zespołem był rockowy Lazy, ale prawdziwą sławę - przede wszystkim we własnym kraju - osiągnął z Loudness. Swój solowy debiut wydał zanim jego rodzima formacja zrealizowała materiał na swój drugi album studyjny Devil Soldier. Na niespełna 40-minutowy materiał złożyło się dziewięć kompozycji, w tym pięć instrumentalnych. W tworzeniu materiału Akirę wspomógł Masanori Sasaji, klawiszowiec znany z pop/rockowego M.T.Fuji. Przede wszystkim drapieżna okładka autorstwa Keisuke Tsukimitsu oszukiwała nabywcę, obiecując fałszywie metal. Tymczasem był to mix rocka, popu, jazzu i fusion. O ostrzejsze granie zahaczał jedynie tytułowy instrumentalny Tusk Of Jaguar, przypominający najwcześniejszy Loudness - zresztą zagrali tu zarówno Masayoshi Yamashita i Munetaka Higuchi (łącznie ta sekcja rytmiczna udzielała się w sześciu numerach). Ciekawy kawałek, sporządzony niczym mix shreddingu i jazz-rockowych interludiów. Cała trójka zresztą nieźle się bawiła w kończącym krążek Say What?, mogącym pewnie stanowić inspirację dla młodych Steve`a Vaia i Paula Gilberta. Frontman Loudness Minoru Niihara stanął za mikrofonem w Steal Away - dziwnym kawałku zaczynającym się niczym Styx, przechodzącym przez progresywny pop/rock, a kończący się niczym Deep Purple ery Burn. Rockowy Macula (Far From Mother Land) oparto na syntezatorach i gitarowym stylu a la Brian May z Queen. W dwóch kawałkach - hard rockowym Ebony Eyes i Show Me Something Good - Akira zaśpiewał sam z kiepskim skutkiem. Znalazło się też miejsce dla funkującego jazzu z feelingiem groove pod Journey (Mid-day Hunter), szalonego rhythm`n`bluesa (Steal Away), nawet pojedynku gitarowo-skrzypcowego w stylu Dixie Dregs(Wild Boogie Run). W końcu z Niiharą za mikrofonem rozczarowywał Show Me Something Good - pop/rockowy numer z dociążoną gitarą. W procesie produkcji słabo nagłośniono bas i bębny, na szczęście popisy Akiry spychały nie najlepsze brzmienie na drugi plan. Album okazał się niewypałem i Takasaki na wiele lat zarzucił swoją karierę solową, skupiając się tylko na Loudness. W przyszłości muzyk miał jeszcze zrealizować sporo płyt, na których zagrał też na basie i bębnach. Nigdy jednak nie potrafił w pisanych przez siebie solowych kawałkach odwierciedlić swojego nieprzeciętnego talentu gitarowego - serwując różne style: od jazzowych jam session po egzotyczny folk.