Szkocka grupa założona w 1969 w Glasgow jako Mustard. Późniejsza nazwa znaczyła "gaz łzawiący" i okładka debiutu do niej bezpośrednio nawiązywała. Występy kwintetu przyciągnęły uwagę Tony`ego Caldera - legendarnego promotora współpracującego m.in. z Andrew Oldhamem (managerem The Rolling Stones) i Brianem Epsteinem. To Calder właśnie sfinalizował kontrakt, który zespół podpisał z wytwórnią Famous należącą do spółki Paramount. Sesja nagraniowa trwała tydzień, podczas których zarejestrowano dziesięć kompozycji. Mix materiału wydawcy powierzyli inżynierowi dźwięku Tomowi Alloma i muzycy nie mieli okazji ich zatwierdzić - efekt finalny usłyszeli dopiero, gdy album trafił do sklepów. Był on słaby - krytycy nazwali go "southern tinged hippie boogie rock", a numery brzmiały jak odrzuty z sesji Lynyrd Skynyrd czy Crosby Stills & Nash. Pseudo-akustyczne granie z asłuchalnym śpiewem Batchelora i ledwo dychającą sekcją rytmiczną nie wróżyły dobrze na przyszłość. Otwierający płytę Lost Awakening podkreślającymi historię zagubionej miłości brzmiał jak Alone Together z solowej płyty Dave`a Masona (gitarzysty Traffic). Niektóre media jednak wychodziły przed szereg nadając Tear Gas łatkę "pierwszej szkockiej supergrupy" (debiut Nazareth ukazał się w kilka miesięcy później). Muzycy byli załamani produkcją krążka. Podczas jednego z promocyjnych koncertów basista Chris Glen namawiał wręcz fanów, by nie kupowali płyty, która nie oddawała w pełni brzmienia zespołu. Na szczęście pozbycie się organisty Campbella i zatrudnienie żywiołowego perkusisty Teda McKenny zmieniły oblicze zespołu. Pomogło również przejście do wytwórni Regal Zonophone (pododziału EMI).
[2] brzmiał jakby stworzyła go zupełnie inna ekipa - znakomity heavy-rock oparto na potężnie brzmiącej gitarze Zala Cleminsona (właśc. Alistair Macdonald Cleminson, ur. 4 maja 1949), świetnym śpiewie frontmana oraz niezwykle zgranym duecie rytmicznym Glen-McKenna. Rewolucję w brzmieniu uświadamiał już That`s What`s Real, którego riff zmiatał z łatwością wszystko co zespół nagrał w przeszłości. Imponował cover Jethro Tull Love Story - spokojny i nieco dramatyczny wstęp z późniejszymi dynamicznymi zmianami i palącymi gitarowymi solówkami oszałamiał umiejętnościami Cleminsona. Utwór poprzedzał szaleńcze bluesowe boogie Lay It On Me z pianinem (zagrał na nim pominięty we wkładce Ronnie Leahy) w konwencji honky-tonk i gitarą slide. Ciężki Woman For Sale zdumiewał siłą przekazu, podobnie jak szybszy I`m Glad - trochę w stylu amerykańskiego Sir Lord Baltimore. Numer zaczynał się niczym klasyczny rocker z szerokim wachlarzem gitarowych riffów, a po długiej solówce zmyślnie przechodzono do delikatnej części z elektryczną 12-strunową gitarą, fazowymi rytmami perkusji i tęsknym wokalem. Przejmujący Where Is My Answer? uderzał w tony Uriah Heep i w zasadzie tutaj płyta powinna się skończyć. Za to przeróbki Elvisa Presley`a Jailhouse Rock / All Shook Up irytowały i ich rock`n`rollowy duch zupełnie nie pasował do całości. Cleminson zatracał w tych numerach swoją oryginalność, brzmiąc bardziej jak Jim McCarty z Cactus. Beznadziejny The First Time próbował kopiować pewne cechy Mountain i Grand Funk, ale kwintet uczynił to nieudolnie i to jazzowo-subtelne wyciszenie rozczarowywało na sam koniec przecież w całości ciężkiego albumu. Do reedycji na CD dorzucono koncertowy The Temptation Of St.Anthony i szkoda, że wersja studyjna nie pojawiła się swego czasu na płycie, gdyż Zal Cleminson riffowo znów przechodził tu niemal samego siebie.
Pech chciał, że Tear Gas nie dane było nagrać już nic więcej. Cleminson, Glen i McKenna dołączyli bowiem do glam-rockowego The Sensational Alex Harvey Band, w którym grali w latach 1972-1978. Zal i Ted zagrali wspólnie na solowym debiucie Dana McCafferty`ego w 1975, w końcu w 1979 gitarzysta dołączył do Nazareth. Cleminson zadebiutował w 2006 na wielkim ekranie - był to western "A Shot In The West", a Zal wcielił się w rolę Wilsona (napisał tez ścieżkę dźwiękową do tego filmu). Na początku 2008 ogłosił, że wycofuje się z wszelkiego show-businesu. Guthrie Govan z Asia wskazywał Cleminsona jako swoją główną inspirację do gry na gitarze, nazywając go "swoim Jimmy`m Pagem`". Glen i McKenna spotkali się znów w pierwszej połowie lat 80-tych w Michael Schenker Group i jeszcze raz na Naked Thunder Iana Gillana w 1990. Perkusista ponadto grał u Rory`ego Gallaghera (1978–1981), w The Greg Lake Band (1980–81) oraz Bugatti & Musker (1982). Ted zmarł 19 stycznia 2019 z powodu krawienia będącego wynikiem powikłań po operacji przepukliny w wieku 69 lat. Richard Munro grał w Berserk Crocodiles.

Davey Batchelor / Zal Cleminson (obaj ex-Bo Weavles), Eddie Campbell (ex-Beatstalkers), Chris Glenn (ex-Jade), Richard Munro (ex-Right Tyme), Ted McKenna (ex-Rare Breed, ex-Dream Police)