Angielski zespół założony w 1980 w Londynie jako Fast Relief. Zadebiutował w tym samym roku kawałkiem Set The Stage Alight na składance "NWOBHM '79 Revisited". Singiel z listopada 1980 zawierał dwa przeciętne hard rockowe kawałki, nagrane prawodpodobnie bez wiary w sukces. Jeff Summers i Bruce Bisland grali później w Wildfire i Statetrooper - ten ostatni też w Praying Mantis i Tank. W 2005 Hynes i Summers powrócili jako Weapon UK, z dwoma albumami zawierającymi melodyjny rock z elementami heavy metalu. Potem Summers pożegnał kolegów, co jednak nie spowodowało rozwiązania zespołu. Hynes zaprosił do współpracy nowych muzyków ze Szwecji, gdzie mieszkał od lat. [4] to muzyka faktycznie wyciągnięta niczym z najlepszych lat Nowej Fali - w podobnej motoryce i z rozpoznawalnymi dla zjawiska riffami. W klasycznie umiarkowanych tempach nagrano wyraziste Drumbeats Of War, Electric Power czy Hard Road, choć trudno było uznać, że muzycy wykrzesali w tych kawałkach coś naprawdę chwytającego za serce i oryginalnego. Niemniej solówki zwracały uwagę, a refreny chwytliwie bujały. Archetypowe numery w postaci Diamon Lil czy pozbawiony dynamiki Shoot You Down były zbyt ospałe. Zespół wypadł zdecydowanie lepiej grając szybciej i In For The Kill mógł się podobać w łączeniu stylistyki rockowej i metalowej. A Remote ControlTake It Or Leave It i tak się powinno grać w manierze NWOBHM. Znany ze współpracy z MSG klawiszowiec Steve Mann wystąpił gościnnie w niezłej balladzie Live For Today - tak bardzo angielskiej i do tego vintage w aranżacji i melodii. Nostalgicznym akcentem przywiązania do spuścizny rock/metalowej sceny brytyjskiej była umieszczona na końcu znana kompozycja autorstwa Russa Ballarda Riding With The Angels. Produkcja brytyjska, z gitarą dosyć ostrą, Hynes zaśpiewał bardzo dobrze czystym rockowym (młodzieńczym) głosem. Powstał krążek pewnych kompromisów, w pewnej mierze nadal bardziej rockowy niż metalowy, ale wychodzący naprzeciw oczekiwań przede wszystkim publiczności brytyjskiej, która takie mixy zawsze bardzo lubiła. Może i zabrakło w tym wszystkim własnej muzycznej tożsamości, ale był to dobry materiał jeśli wziąć pod uwagę to, że stanowił próbę przypomnienia się w ramach klasycznego NWOBHM.