Szwedzki zespół powstały w 2000 w Örebro w celu nagrania singla w hołdzie dla swych idoli - Bobby`ego Lieblinga z amerykańskiego Pentagram i szwedzkiego piosenkarza Roky`ego Ericksona. W ten sposób w 2002 wydano No Angel Or Demon / You Bury Your Head. Płytka dotarła do Lee Dorriana (lidera Cathedral), który zaproponował muzykom kontrakt ze swoją wytwórnią Rise Above Records. W ten sposób Witchcraft przerodził się w regularny zespół. Debiut stanowił połączenie tradycyjnych doomowych riffów w stylu Black Sabbath i właśnie Pentagram (znalazło się nawet miejsce dla coveru tej kapeli Please Don`t Forget Me, a na japońskim wydaniu znalazł się jeszcze jeden Yes I Do) z melodiami i solówkami inspirowanymi twórczością Ericksona. Witchcraft przedstawił chwytliwe piosenki w rodzaju I Want You To Know czy wykonanego w języku rodzimym Schyssta Lögner. Czasem grupa proponowała coś bardziej posępnego, bliższego doomowych inspiracji (The Snake, Lady Winter, You Bury Your Head), ale potrafila grać też łagodniej (What I Am). O ambicjach muzyków świadczyły jednak przede wszystkim dwa utwory: rozbudowany i pełen zmian motywów Witchcraft, a także zdradzający inspirację folkiem Her Sisters They Were Weak. Płyta wypadła całkiem przekonująco, a kwartet - bezpośrednio nawiązując do swoich idoli - zabrzmieli całkiem oryginalnie.
[2] ukazał się ledwo w rok po poprzedniku, ale już od pierwszych sekund słychać było istotną zmianę. Zdecydowanie lepsze było brzmienie - na debiucie było trochę przytłumione, tutaj o wiele bardziej wyraziste, a jednak nadal wzorowane na heavy-rocku lat 70-tych. Nie zmieniły się za to inspiracje, choć większy nacisk położono na heavy/doomowe riffy, które zdominowały całość. Wystarczyło posłuchać świetnego Wooden Cross - zwracającego uwagę nie tylko nośnym motywem, ale także długimi solówkami. Album posiadał więcej takich mocnych punktów, przykładowo Chylde Of Fire, If Wishes Were Horses, You Suffer czy sprawiający wrażenie zaginionego numeru Black Sabbath Queen Of Bees. O postępie świadczył Sorrow Evoker, w którym inspiracja folkiem zostala dodatkowo podkreślona, dzięki wykorzystaniu gitary akustycznej i fletu, na którym zagrał gościnnie Will Summers. Dość nietypowo wypadł finalny Attention! o bardziej jammowej strukturze. Na sam koniec (po pięciu minutach ciszy) wrzucono przeróbkę When The Screams Come Pentagram, niespecjalnie odbiegającą od oryginału (wersja winylowa zamiast stego coveru zawierała autorski spokojniejszy The Invisible, który urozmaiciłby krążek, mógłby choćby zająć miejsce bezbarwnego Mr.Haze.
W porównaniu do nagrań z przeszłości, [3] był znacznie lżejszy. Witchcraft wciąż grał przede wszystkim dynamiczne utwory oparte na sabbathowych riffach (Walking Between The Lines, Hey Doctor). W pewnym zakresie była to kwestia większego nacisku na wyrazistość melodii, gdyż kwartet nigdy nie miał w repertuarze tak chwytliwych utworów, jak If Crimson Was Your Colour czy Remembered - w tym drugim zwrotki kontrastowały z łagodnym refrenem, a na koniec pojawiała się solówka na saksofonie. Prawdziwa magia rozpoczynała się wraz z wolniejszym Samaritian Burden, opartym na wyrazistej linii basu i zakończeniem wzbogaconym o brzmienia akustyczne. Ponad 11-minutowy tytułowy The Alchemist, składał się z trzech części. Pierwsza to ciągłe zmiany klimatu (obok mocniejszych zagrywek wstawiono fragmenty balladowe o nieco folkowym charakterze), druga - prog/rockowa (delikatne dźwięki gitar i melotronu stające się coraz bardziej intensywne) i trzecia, wracająca do żarliwgo riffowania. Szwedzi zafundowali słuchaczowi niezwykłą podróż do najlepszych lat muzyki rockowej. Japońskie wydanie uzupełniał cover Sweet Honey Pie Ericksona - ładna akustyczna ballada, która jednak zupełnie nie pasowała do reszty materiału. Lepiej nadawałby się typowy dla grupy I Know You Killed Someone ze strony B singla If Crimson Was Your Colour.
Przez kolejne pięć lat wiele się zmieniło. Z oryginalnego składu ostał się tylko Magnus Pelander. Zmiany dotknęły też samej muzyki. Zamiast brzmienia retro zastosowano nowoczesną i trochę przytłaczającą produkcję. Zrezygnowano również z bogatego instrumentarium, które tak czarowało na poprzedniku. Deconstruction startował wolnym riffem, wkrótce jednak nabierającym tempa na wzór Paranoid. Żeby bardziej zamieszać, w drugiej połowie numeru Witchcraft wtrącili balladowe zwolnienie, końcówka znów transformując wedle ciężkiej receptury. Flag Of Fate, It`s Not Because Of You i Ghost House przybierały formę chwytliwych heavy-rockowych petard, ale pomiędzy nimi umieszczono An Alternative To Freedom, czarujący zmianami nastroju i gitarowymi partiami granymi techniką slide. Jeszcze bardziej zaskakiwał White Light Suicide, momentami ocierający się o mocniejszy pop, choć nie zabrakło w nim fragmentów stricte hard rockowych. Kontrastował z nim agresywny Democracy - najkrótszy na albumie, ale bardzo zróżnicowany. Napięcie opadało niestety w balladowym Dystopia, ale płytę ratował miażdżący finał w postaci 12-minutowego Dead End, gdzie metalowe riffowanie przeplatało się z fragmentami progresywnymi, a odpowiedni ciężar z akustycznymi gitarami. Winylowe wydanie dodatkowo zawierało By Your Definition - niewiele wnoszący do całości. Na szczęście na żadne wydanie [4] nie trafił przekombinowany Take Me With You When You Die ze strony B singla It`s Not Because Of You. W ostateczności album mógl rozczarować wielbicieli poprzednich dokonań Witchcraft, głównie ze względu nadmiernego uwspółcześnienienia.
Magnus Pelander wydał solowo folkowo-psychodeliczną EP-kę EP w 2010. John Hoyles i Ola Henriksson weszli w skład Troubled Horse (Step Inside w 2012 i Revolution On Repeat w 2017). Ponadto basista wziął udział w projekcie The Winchester Widowmakers, z którym zrealizował płytę Betrayed w 2010. Oscar Johansson jako Pezo bębnił w stonerockowym Truckfighters. Fredrik Jansson-Punkka grał w Count Raven (jako basista), Noctum, Lugnet i Angel Witch.

Fredrik Jansson-Punkka (ex-Abramis Brama), Rage Widerberg (Witherscape), Philip Pilossian (Lowest Creature), Pär Hjulström (ex-Athela)