Włoska grupa założona w 1994 w Weronie przez Martognelliego pod nazwą Nemhesis. Po wydaniu 6-utworowej demówki w 1996, zmieniono szyld na Arthemis i wydano debiutancki krażek, który nie zdobył prawie żadnego rozgłosu. W 2005 wydała płytę ponownie wytwórnia Underground Symphony jako Return To Church Of Holy Ghost. Na znacznie lepszym [2] zaśpiewał już Alessio Garavello. Włosi zaproponowali szybki power z elementami progresywnymi i pewną dawką neoklasyki. Udane Quest For Immortality i Voice Of The God cechowały wyraziste melodie, długie rozbudowane solówki gitarowe i spore nawiązania do twórczości Helloween. Sun`s Temple czy The Night Of The Vampire zawierały już więcej cech typowych dla metalu włoskiego spod znaku Labyrinth. Było to dzieło gitarowe, nagrane praktycznie bez wykorzystania klawiszy, bez ballad i wolnych utworów. Wadą było jednak zbytie pędzenie do przodu i wciskanie na siłę w granice jednego utworu zbyt dużej liczby pomysłów. W 2002 Alessio Garavello stanął jednocześnie za mikrofonem w Power Quest.
[3] przynosił większy nacisk na melodyjność w powerowej otoczce. Album sprawiał wrażenie nieco chaotycznego pod względem łączenia stylów i pomysłów. Ponadto w drugiej części płyta "siadała", pozytywnie wyróżniał się tylko szybki The Axe Is Coming i balladowo-teatralny Golden Dawn. Drażnił wyjątkowo wysoki wokal, zwracały za to uwagę niezłe solówki Martongelliego oraz współpraca gitarzystów. Bas od czasu do czasu wysuwał się do przodu, gęsto wspomagając ataki duetu Martongelli-Ballottari. Nieźle rozpoczynał się [4] - dynamicznym powermetalowym Rise Up From The Ashes, opartym o hard rockowe schematy. Star Wars był kawałkiem zorientowanym wręcz na amerykański rock i szkoda, że znów pierwsza połowa wydawnictwa emanowała większą dawką radości i swobody. W Only Your Heart Can Save Us zawarto kilka żartobliwych odniesień do muzyki klasycznej, a nieco cięższy Free Spirit wzbogacała cała masa zagrywek będących powerową transformacją rocka klasycznego. Ciekawie dryfujący w stronę AOR Touch The Sky został niestety zniszczony zbyt wysokim śpiewem Garavello. Był to melodyjny power na dobrym poziomie, zupełnie już pozbawiony cech progresywnych.
[5] zaskakiwał nie tylko brakiem klawiszy i ułożonych refrenów, ale przede wszystkim zapożyczeniami skąd tylko się dało. To plagiatowanie miało w sobie jednak potężną dawkę chwytliwości, daleką od ugładzonego stylu Power Quest. Inny wokalista zaśpiewałby wszystko jeszcze lepiej, ale tym razem frontman spisał się powyżej oczekiwań. We Fright Train wklejono prosty przebojowy refren rodem z power/thrashowej amerykańskiej stylistyki. Grania "na jedno kopyto" nie było, ponieważ Angels In Black przenosił nagle do Finlandii, uderzając w melancholijne tony niczym Entwine. Zmiana stylu następowała już w Electri-Fire, nowocześnie zagranym power/thrashu, w którym można było odnaleźć specyficzne nerwowe riffowanie Flotsam And Jetsam. Niezłe chórki zwracały uwagę na Medal Of Honor - klasyczny heavy w powerowej oprawie o podniosłej melodii i niemal sabbathowymi przejściami. Do całości nie pasował za to Escape, rozczarowujac refrenem dla młodzieży na wzór Bullet For My Valentine, natomiast stary Arthemis, choć zagrany ciężej i mroczniej, powracał w ponad 7-minutowym Black Society, stanowiący wręcz tygiel różnorodnych nawiązań. W Let It Roll było nawet coś ze speed metalu dawnych lat, ale bez nadmiaru nawalanki, która czyniła taką muzykę mało czytelną. Na koniec mocny Mr.Evil nieźle zagrany, z godnymi podziwu motywami gitarowymi, choć drażnił powerowo podany grunge. Ten krążek przeznaczony był właściwie dla fanów metalowego eklektyzmu, gdyż nie każdemu spodobać się mógł nadmiar inspiracji i nieco wymuszony luz.
Ten styl nie spodobał się większości członków grupy i pod koniec 2008 na placu boju pozostał tylko Andrea Martognelli. Wykazał on silną wolę i zmysł organizacyjny, zbierając nowy skład złożony z muzyków nieznanych. Lider zapowiedział też zmianę stylu na thrash, co mocno ostudziło zapał i zainteresowanie dotychczasowych wielbicieli. Ostatecznie [6] ukazał się bez wielkiego szumu w czerwcu 2010 i przeszedł bez większego echa. Mogła się podobać świeżość ekipy, lecz to granie męczyło bardzo szybko. Płyta była nierówna i co rusz zdarzały się kompozycje słabe, osadzone na kanwie power/thrashu. Problem stanowiło także ukierunkowanie albumu na określoną grupę słuchaczy - materiał był za ciężki i nowomodny dla fanów klasycznego power, a maniacy pancernych dywizji na pełnej szybkości też obeszli się smakiem, znajdując zbyt wiele wtrętów heavymetalowych. [8] był chyba jedną z najkrócej trwających koncertówek wszechczasów = czas płyty przekraczał zaledwie 43 minuty. Dyskografię uzupełnia nagranie United z 2010 z tribute The Metal Forge: Volume 1 - Judas Priest dodanego do brytyjskiego "Metal Hammer".
Andy Martongelli nagrał album Spiral Motion w 2014 - podobnie jak Garavello i perkusista Francesco Tresca grał w Power Quest. Fabio Dessi i Paolo Caridi dołączyli do Hollow Haze. Giorgio Terenziani dołączył do hard rockowo-power/progresywnego Ship Of Theseus (The Paradox w 2019) i Cristiano Filippini`s Flames Of Heaven (The Force Within w 2020).

Giorgio Terenziani (ex-Killing Touch, ex-Absynth Aura)