Angielska grupa założona w 1988 przez syna słynnego perkusisty Johna Bonhama, znanego z Led Zeppelin. Przez długie lata znany był jako muzyk sesyjny, aż w końcu zdecydował się założyć własny zespół. Za mikrofonem stanął późniejszy ulubieniec wielu kobiet Kanadyjczyk Daniel MacMaster, śpiewający cały czas w manierze Roberta Planta. Grający na klawiszach basista John Smithson był utalentowanym instrumentalistą niczym John Paul Jones. Składu uzupełnił gitarzysta Ian Hatton i powstał kwartet, któremu nie udało się w pełni uciekać od porównań z Zeppelinami. Producentem debiutanckiej płyty został Bob Ezrin. Krążek zyskał uznanie i usadowił się w wielu rankingacj roku 1989. Wait For You faktycznie brzmiał jakby jakaś kapela podjęła dzieło Zeppelinów po nagraniu In Through The Out Door (z elementami Bliskiego Wschodu), a największą różnicą był chórek - typowy dla końcówki lat 80-tych, w tym wielu kapel glam-metalowych. Jason w wielu kompozycjach brzmiał lub chciał brzmieć niczym młodsze wcielenie ojca (Guilty), lecz w rezultacie wypadło to raczej niczy Deep Purple z lat 80-tych, niż ekipa Page`a. Na uwagę zasługiwał Holding On Forever, funkujący numer z nieodłącznych chórkiem. Raził za to początek Dreams, w którym słuchacz miał towarzyszyć facetowi wracającemu do domu, myjącemu zęby i nastawiającemu budzik przy łózku - zapewne był to jeden z dziwnych pmysłów Ezrina. Na szczęście sam właściwy utwór okazał się godna uwagi balladą. Druga strona winyla była słabsza i najciekawiej prezentowały się Playing To Win oraz Cross Me And See. Reszcie utworów brakowało "tego czegoś" co przykułoby uwagę fanów na dłużej. Całośc kończył solidny ambitny Room For Us All. Płyta jakościowo stała jakby z boku hair metalowego szaleństwa.
[2] wyprodukowali wspólnie Tony Platt i Ron Saint Germain. Bing znów odważnie sięgał do zeppelinowej tradycji i ponownie chórek rozpraszał to wrażenie - wszystko jednak zrobiono umiejętnie. Tytułowy Mad HatterChange Of A Season po prostu nie trafiła w swój czas, stacje radiowe były raczej zainteresowane graniem każdej (nawet najgorszej) muzyki alternatywnej. Funk, soul, blues i power/rock tworzyły intrygujący konglomerat w Hold On, a potem wchodził sześciominutowy The Storm - smakołyk dla kogoś poszukującego brzmienia Led Zeppelin na bardziej progresywnym gruncie. Hard rockowa zagrywka stanowiła o sile Ride On A Dream w stylu Scorpions i ten numer świetnie zaśpiewał MacMaster. Relaks nadchodził z prowadzonym fortepianem Good With The Bad - balladowym kawałku przechodzącym gdzieś w łagodniejsze wrejony penetrowane nieraz przez Savatage. Bluesowo-funkowy Backdoor to typowa spuścizna Led Zeppelin i ten numer był znacznie lepszy od następnego Secrets o podobnej konwencji. W Los Locos pokuszono się o bluesową gitarę, skrzypce w wykonaniu Smithsona i klawiszowe wtręty o mrocznym posmaku. Na sam koniec mniej interesujący Chimera podchodząca pod twórczość Marillion z tego samego okresu. Do japońskiej edycji dorzucono jeszcze Waste No Time. Pomimo sporego artystycznego sukcesu, w grupie zaczęło dochodzić do sporów. W rezultacie formacja rozpadła się, a Jason Bonham, Ian Hatton i John Smithson założyli w 1994 grunge`owy Motherland i wydali płytę Peace 4 Me w 1994 z wokalistą Martim Frederiksenem.
Jason zebrał się w sobie jeszcze raz i powołał do życia Jason Bonham Band. Na koncertowy zestaw [3] złożyło się dziesięć przeróbek Led Zeppelin, w tym Ramble On, The Ocean, brawurowo wykonany Communication Breakdown czy ponad 19-minutowa wersja Whole Lotta Rosie. Spędzony wieczór w nowojorskim "Electric Ladyland" poświecono Johnowi Bonhamowi. [4] próbował powrócić do lat sukcesów, ale stanęło na po prostu solidnym rockowym albumie.
Jason Bonham grał w The Quireboys, UFO, Foreigner (koncertówka Extended Versions w 2005 i Can`t Slow Down w 2009), u Joe Bonamassy, Black Country Communion, California Breed (California Breed w 2014) i u Sammy`ego Hagara. Daniel MacMaster śpiewał potem w hard rockowym Scorcher (No Thanks w 1994), a w 2006 wydał składankowy Rock Bonham And The Long Road Back, na którym znalazły się cztery utwory Bonham w wersjach demo. Wokalista pragnął wrócić na scenę, inicjując powstanie projektu Monkey/MacMaster, ale te przygotowania przerwała śmierć Daniela 16 marca 2008 z powodu infekcji paciorkowca (myślał że to objawy grypy). Muzyk miał zaledwie 39 lat. Ian Hatton ponadto grał z Paulem Rodgersem, a John Smithson u Kena Hensley`a.

Jason Bonham (ex-Airrace, ex-Virginia Wolf, ex-Jimmy Page)