Kenneth Hensley urodził się 24 sierpnia 1945 w Plumstead (dzielnica południowego Londynu). W wieku 20 lat dołączył do The Gods (1965–1969, m.in Mick Taylor, późniejszy gitarzysta The Rolling Stones). Skład zmieniał się w zawrotnym tempie i przez kapelkę przetoczyli się m.in. Greg Lake, Paul Newton i Lee Kerslake (tych dwóch ostatnich dołączyło potem do Uriah Heep). Wkrótce Hensley zaliczył kilkumiesięczne epizody w Head Machine (Orgasm w 1970) i Toe Fat (Toe Fat w 1970). W końcu Newton namówił klawiszowca do dołączenia do Spice, który w 1970 zmienił nazwę na Uriah Heep. Z tą formacją Ken odniósł wielki międzynarodowy sukces w latach 1970-1980 (odszedł w sierpniu po nagraniu Conquest). Już w 1971 rozpoczął pracę nad pierwszą płytą solową, a towarzyszyli mu m.in. muzycy Free - Paul Kossodd i Simon Kirke, z którymi w tamtym czasie dzielił mieszkanie. Nagrania z tej sesji nie trafiły jednak na [1] i ukazały się dopiero na składance [4]. Ostatecznie debiut zawierał muzykę atrakcyjną i zbliżoną do dokonań poprzedniego zespołu, ale subtelniej opracowaną, bliższą konwencji rockowej ballady i zupełnie pozbawionej heavy-rockowej gwałtowności (When Evening Comes, From Time To Time, Proud Words). Znalazło się także miejsce na autorską wersję Rain z repertuaru Uriah Heep. Hensley nie tylko zagrał na organach Hammonda, ale także śpiewał i grał na gitarze, nadając temu instrumentowi nieco romantyczno-bluesowy posmak.
[2] był dziełem mniej udanym niż poprzednik - on także zawierał kompozycje skrojone na wzór dawnych przebojów Uriah Heep, ale tym razem ze skłonnością do popu i z wykorzystaniem brzmień orkiestrowych. W niektórych utworach Hensley zaprezentował stylistykę, na której pole poprzednio starał się nie wchodzić i dlatego osadzony w funku Stargazer zabrzmiał wyjątkowo kiepsko. Wspaniale i wysumblimowanie wypadł za to Through The Eyes Of A Child, w podobny sposób organy, pianino i gitara utkały intensywny Winter Or Summer - nawiązujący duchem do Sweet Freedom. W kolorach melancholijnej jesieni odmalowano Longer Shadows, z kolei oparty na dźwiękach orkiestry i fletu How Shall I Know nie niósł ze sobą zbyt wielu emocji. W 1975 Ken zagrał również na gitarze akustycznej w utworze Hit Me With A White One na solowym debiucie Davida Byrona. Świadectwem kompletnego zagubienia muzyka był słaby [3]. Mdłe i opracowane bez pomysłu numery w rodzaju When, Woman lub New Routine nie mogły liczyć na niczyje uznanie w dobie NWOBHM. Płycie nie pomogła nawet obecność Iana Paice`a (znakomitego perkusisty Deep Purple) w utworze Brown Eyed Boy.
Hensley porzucił na wiele lat karierę solową i w 1983 związał się z amerykańską grupą Blackfoot. Nagrał z nią dwa hard rockowe albumy: Siogo w 1983 oraz Vertical Smiles w 1984. Wkróce jednak postanowił zerwać z dotychczasowym wyczerpującym trybem życia na wieść o śmierci Davida Byrona w lutym 1985. Po zwycięskiej walce z narkotykowym nałogiem, Hensley został szefem działu eksportu w firmie St.Louis Music i w tej roli dwukrotnie gościł w Polsce (we wrześniu 1999 i w kwietniu 2000). W 1994 przygotował do wydania zestaw swoich niepublikowanych nagrań z lat 1971-1982. [4] okazał się rarytasem dla fanów i w dodatku zawierał kilka wczesnych wersji znanych utworów Uriah Heep. We wrześniu 1999 przypomniał się jako muzyk wydaniem [5] z balladami w stylistyce pop i country. Think Twice (Is It The Music Or The Man był gorzkim rozrachunkiem z własną karierą, One Tender Moment adresował ukochanej żonie Darlene, a Believe In Me oraz The Joy Of Knowing Jesus wyrażały radość z odnalezienia drogi do Boga. Ten ostatni aspekt przenikał zreszta większość tekstów i ten album nie był dobry.
Na początku 2000 stworzył The Hensley Lawton Band z byłym wokalistą Uriah Heep - Johnem Lawtonem. Skład uzupełnili Paul Newton, gitarzysta Reuben Kane i perkusista Justin Shefford. Jeden z koncertów tego projektu w londyńskim klubie "Corrib Rest" został w kwietniu 2001 udokumentowany albumem The Return, zawierającym głównie kawałki Heep, m.in. Gypsy, July Morning, The Wizard i Free`n`Easy. Z kolei występ 12 maja 2001 w Hamburgu doczekał się videokasety "Salisbury Live In Concert - Ken Hensley, John Lawton, Easy Livin` And Guests". W tym samy roku Ken odnowił współpracę z Uriah Heep i 7 grudnia 2001 zagrał z tą formacją w londyńskim Shephers`s Bush Empire, a koncert wydano w 2002 jako The Magician`s Birthday Party. Na [6] multiinstrumentalistę wsparł m.in. John Wetton - płyta zawierała głównie pełne heavy-rockowej mocy piosenki miłosne, ale niektóre z nich można było odczytywać jako rodzaj religijnych hymnów, jak Out Of Control, The Final Solution lub I Don`t Wanna Wait. Obok nich pojawiły się kawałki spokojniejsze jak przesycony folkiem Finney`s Tale czy klasycyzujący instrumentalny Prelude: A Minor Life. Zupełnie inny charakter miał [7], którego kompozycje stanowiły wyraz zwątpienia, a zarazem źródło poszukiwań duchowych twórcy w rodzaju Crying, Second Chance czy The Voice Of Love. Ponadto w The Last Dance (El Gitano Viejo) pojawiły się nawiązania do muzyki hiszpańskiej. Z tego samego okresu pochodził też maxisingiel Lady In Black, ballady w kilku wersjach napisanej przez Hensley`a dla Uriah Heep.
W skład [8] weszły klasyczne utwory Uriah Heep, nagrane w moskiewskim studio z tamtejszymi muzykami oraz rosyjską Prezydencką Orkiestrą Symfoniczną. Wsparty pomocnym pianinem Wadima Nazarowa, Hensley w udany sposób nagrał stare szlagiery w stylu The Wizard, Free Me czy July Morning. Na [9] złożyły się nowe wersje wybrane tym razem z płyt solowych Kena, jak When Evening Comes, Longer Shadows, Inside The Mystery czy Cold Autumn Sunday. W zestawie znalazła się też nowa piosenka Romance, a całość zrealizowano w Hiszpanii z tamtejszymi muzykami. W 2006 ukazała się dwupłytowa kompilacja Inside The Mystery zawierająca w całości [7] i [9]. Do sięgnięcia po [10] poza osobą samego Hensley`a, mogły zachęcić nazwiska Glenna Hughesa i Jörna Lande. Obecność byłego basisty Deep Purple w różnego rodzaju rock-operach zawsze zwiastowało sporą dawkę świetnych wokaliz, a szwedzki wokalista potrafił zawsze znaleźć się w różnych konwencjach. Do tego duetu dochodziły jeszcze występy Eve Galagher i Johna Lawtona. Album był konceptem opowiadającym o życiu gwiazdy rocka - od początku kariery poprzez zdobycie popularności do pokus świata show-biznesu. Ta niezwykle sugestywna muzyka z łatwością przekazywała emocje - za atuty tego krążka należało uznać charakterystyczne rockery w stylu We`re On Our Way czy Okay (This House Is Down), choć w niczym nie ustępowały im spokojne nostalgiczne What You Gonna Do czy Last Dance (ten ostatni z udziałem Hughesa rozwijał się od ballady po utwór niemal symfoniczny). Sam Hensley skupił się tym razem na wprowadzaniu motywów uspokajających klimat.

Na baczną uwagę zasługiwał intrygujący [12] zarejestrowany z towarzyszeniem skandynawskiego zespołu koncertowego Live Fire. Szczególnie warto wspomnieć osobę islandzkiego wokalisty Eirikura Haukssona, który pod pseudonimem Erik Hawk nagrał dwa wspaniałe krążki z norweskim Artch w latach 1998-1991. Płytę otwierał świetny Set Me Free (From Yesterday), utrzymany w starej heepowej stylistyce, z organami Hammonda i solówką gitary w stylu Micka Boxa. Smakowitym uzupełnieniem był gospelowo brzmiący chórek, choć za mało wyeksponowany. Ciekawie wypadł także ponad 6-minutowy The Curse, w którym sporo się działo - po dość żwawo galopującym początku następowało uspokojenie, nieco chóralnego monumentalizmu, popis gitarowy w wysokich rejestrach, a na koniec kilka chwil kojarzących się z purpurowym Child In Time. Ujmujący I Cry Alone był liryczną rockową balladą z "łkającą" gitarą w stylu Gary`ego Moore`a oraz "pełnym bólu" śpiewem Haukssona. Islandczyk starał się jak mógł, by jego głos przypominał manierę wokalną Davida Byrona, miejscami brzmiał także jak Lande. Po niezbyt ciekawym Katrine, kwintet atakował szybszym tytułowym Faster. I tutaj po raz kolejny objawiła się paradoksalnie wada tej płyty - Hensley i ekipa jawili się bowiem jedynie jako mistrzowie refrenów. Większość utworów zbudowano na nie specjalnie oryginalnych zwrotkach, często nijakich, po których następowały niezwykle chwytliwe i nośne refreny (The End Of Never). Niektórzy fani oczekiwali po Kenie czegoś więcej po urozmaiconym [10]. Album rzetelnie zagrano i soczyście wyprodukowano, starając się schlebić na każdym kroku dawnym fanom Uriah Heep. Hensley`owi zdarzyło się kilka wpadek - nijaki Slippin` Away czy nasuwający na myśl płyty Toma Petty`ego At The Last Minute. Broniły się natomiast pięknie ozdobiony żeńskim chórkiem Beyond The Stars, urzekający Somewhere In Paradise, a także dynamiczny Fill Your Head. Na koniec zaserwowano cover Uriah Heep Circle Of Hands, nagrany z norweską orkiestrą. Pomimo osiągnięcia mistrzostwa w grze na organach Hammonda, Hensley niezbyt intensywnie wykorzystał ten instrument. Co prawda wykorzystano go w każdym utworze, ale gdzieś w tle. Przyjemny krążek, ale do słuchania jedynie od czasu do czasu.
Mniej ciekawy [13] zawierał ballady powiązane tematycznie z niecodziennymi zdarzeniami, które dotknęły życie Hensley`a. Muzyk zaprezentował się ze strony dotychczas mało znanej - łagodnej i wręcz popowej. W ten zestaw utrzymanych w spokojnym tempie piosenek udało się jednak Hensley`owi włożyć sporo emocji oraz ozdobić ciekawymi aranżacjami. Hammond, fortepian i smyczki pojawiały się już w (This) Bleeding Heart, a w Romance nieźle poradził sobie wokalny duet Glenn Hughes-Santra Salkova z gospelowo brzmiącym chórkiem. Takich damsko-męskich mariaży znalazło się tu zresztą więcej, a wszystkie z nich miały swoisty musicalowy charakter. Najweselszym utworem był countrowo brzmiący Walk Away, z lekka rozświetlający dość mroczny nastrój całości. Kontrowersyjnie wypadł Respiro Tu Amor, wykonany po hiszpańsku przez Roberto Tirantiego z włoskiego Labyrinth. Ken odważył się zapuścić na niezbadane wcześniej przez siebie terytoria, pozwalając słuchaczom poznać poznać swoje inne oblicze, choć nie dało się ukryć, że nie był to tak dobry album jak poprzedni.
Ken Hensley gościnnie uczestniczył w sesjach Davida Byrona, Javiera Mendozy, W.A.S.P. (4 utwory na płycie The Headless Children w 1989), Cinderelli (cztery utwory na Heartbreak Station w 1990), Metallium (wspólne wykonanie Gypsy na A Return To Fantasy - A Tribute To Uriah Heep w 2003), Ayreon (Loser na The Human Equation w 2004), Therion (Tuna 1613 i Trul na albumie Gothic Kabbalah w 2007) oraz Moonstone Project. Dyskografię uzupełniają pojedyncze nagrania na płytach będących hołdami dla innych artystów: Hellhound On My Trail na Rattlesnake Guitar - The Music Of Peter Green w 1995, Dear Lord na The Spirit Of The Black Rose - A Tribute To Philip Parris Lynott w 2001 oraz The Soldier i No Other Way na Heepsteria! - Tribute To Uriah Heep w 2000. Muzyk opublikował autobiografię "When Too Many Dreams Come True - The Ken Hensley Story" w 2000. Ze składanek warto wymienić: The Best Of Ken Hensley z 1990, Ken Hensley Anthology z 2000) oraz Elements - Anthology 1968-2005 z 2006. Mark Clarke dołączył do Mountain, nagrał też solowy krążek Moving To The Moon w 2010. Lee Kerslake bębnił na debiucie Davida Byrona, u Ozzy`ego Osbourne`a i w Berggren Kerslake Band. Perkusista zmarł 19 września 2020 na raka w wieku 73 lat. Sam Ken Hensley przeżył przyjaciela o 46 dni i zmarł 4 listopada 2020 w wieku 75 lat. Ken Ingwersen założył potem hard rockowy Wonderworld (Wonderworld w 2014, II w 2016 i III w 2018) oraz AOR-owy Kens Dojo (The Future Looks Bright w 2021).

Ken Hensley / Gary Thain / Lee Kerslake (wszyscy Uriah Heep), Morty Black (TNT, Jorn, ex-Gaia Epicus),
Mark Clarke (ex-Colosseum, ex-Uriah Heep, ex-Tempest), Eirikur Hauksson (ex-Start, ex-Drýsill, ex-Artch, ex-Gardenian, Magic Pie),
John Smithson (ex-Bonham, ex-Motherland), Ken Ingwersen (ex-Limelight/NOR, ex-Rags, ex-Speed/NOR, ex-Street Legal), Willy Bendiksen (ex-Host, ex-Flax, ex-The Snakes, Jörn)