Szwedzki zespół deathmetalowy założony w 1989 w Sztokholmie, który w ciągu krótkiej kariery wydał trzy albumy. Wszystkie łączyły death metal z elementami thrashu, a na każdym z nich zaśpiewał inny wokalista - każdy z nich bezsprzecznie znał swój fach. Utwory miały inklinacje do dziwnych tytułów, jak Good Boy Benito, Pinhole View czy Soft Creamy Lather. Debiut miał wszystko to co pasowało fanom Entombed, Dismember, Unleashed czy Grave - szorstkie ciężkie gitary, brutalne doładowania i solidne zwolnienia. W paru kawałkach zastosowano patenty charakterystyczne dla Edge Of Sanity. Dodatkowym atutem była obecność Petrova, natomiast największą wadą - brak żywego bębniarza. Automat zaprogramowano w sposób bardzo prosty i boleśnie monotonny. W ciągu roku obaj gitarzyści znacząco podciągnęli się technicznie i rozwinęli zmysł kompozytorski. Dzięki temu powstał materiał w każdym aspekcie lepszy od niezłego przecież debiutu. Swoją istotną cegiełkę dołożył też Martin van Drunen, świeżo wywalony z Asphyx. [2] ciekawie rozwijał idee pierwszego krążka, które doprawiono paroma nowinkami, a przy tym leżącymi dalekimi od przekombinowania. Perkusję zaprogramowano trochę sensowniej niż poprzednio, więc obecność automatu nie doskwierała już tak mocno, pewne zapożyczenia zawdzięczano Deicide).

Lars-Göran Petrov (Entombed), Pelle Ström (ex-Agony), Martin Van Drunen (ex-Asphyx, ex-Pestilence), Marc Grewe (Morgoth)