Angielski zespół założony w 1985 w Oldham przez Darrena Whartona po rozpadzie Thin Lizzy. Z tą grupą klawiszowiec nagrał Chinatown w 1980 (jako muzyk sesyjny) oraz Renegade w 1981, Thunder And Lightning i koncertówkę Live Life (obie w 1983). Uczestniczył także w nagraniu The Philip Lynott Album w 1982. Wytwórnie tak bardzo pragnęły zbić kasę na schedzie po ekipie Lynotta, że aż trzy z nich zaproponowały od razu podpisanie kontraktu - A&M, RCA i MCA. Debiut ukazał się w ramach tej pierwszej i nie zachwycił nachalną obudową klawiszy. Ówczesny klawiszowiec Brian Cox został potem znanym fizykiem i z tego tytułu otrzymał nawet Order Imperium Brytyjskiego w 2010 (miał swoje programy w BBC). Album promowano na trasie koncertowej w Norwegii, Szwecji, Danii, Finlandii, Hiszpanii, Belgii, Włoszech i Anglii.
Mocnym uderzeniem natomiast był [2], który wspiął się na 48 miejsce na liście przebojów na Wyspach. Było to świetny album hard rockowy, pełen soczystych riffów, celtycko-folkowych zapożyczeń w stylu Gary`ego Moore`a, doskonałych melodii i przepięknych balladowych numerów. Kapitalnie wypadły dwa otwieracze w postaci Wings Of Fire z nadzwyczaj chwytliwym refrenem oraz dynamicznego singlowego We Don`t Need A Reason z kołyszącym refrenem. Wokalnie Wharton spisał sie znakomicie, a gitarzysta Vinny Burns swoją zdecydowaną grą nadał utworom mocy i ekspresji. Dare odeszli przede wszystkim od brzmień AOR na rzecz komercyjnego amerykańskiego hair metalu połączonego z najlepszymi atrybutami hard rocka. Zagrany w średnim tempie Surrender brzmiał niczym wyjęty żywcem z którejś z wczesnych płyt Bon Jovi pod względem zagrywek gitary prowadzącej i stadionowych chórków. Nijaki Chains z southernowym początkiem nasuwał na myśl dokonania Thunder i zdecydowanie zabrakło tutaj pomysłu na rozwinięcie zwrotki. Popowo i akustycznie startował Lies, przechodząc w refren typowy dla glamu lat 80-tych, ale naprawdę dobry był dopiero Live To Fight Another Day - rock`n`rollowo rozbujany i kojarzący się z Def Leppard okresu Pyromanii. Cry Wolf brzmiał pod względem struktury niczym Love Ain`t No Stranger Whitesnake, a kolejnym numerem pod Bon Jovi był nie robiący większego wrażenia Wild Heart. Płyta jawiła się jako bardzo dobra, chociaż nie grzeszyłą oryginalnością. W czasach zaostrzania brzmienia, niestety krążka nie doceniono i sprzedaż szła fatalnie. Zbyt szybka reakcja wytwórni, która zerwała kontrakt, przyczyniła się do zawieszenia działalności Dare.
Wharton wpierw wspomógł ex-kolegę z Thin Lizzy, Scotta Gorhama, przy jego projekcie 21 Guns, a następnie przeniósł się do Północnej Walii w celu zbudowania własnego studia nagraniowego. W 1994 klawiszowiec wraz z Gorhamem, Johnem Sykesem, Brianem Downey`em i Marco Mendosą ruszył w tournee po Japonii, mające na celu uczcić pamięć Lynotta. Po latach Wharton wskrzesił Dare, jednak na [3] i [4] oszedł od hard rockowych korzeni na rzecz przeciętnego brytyjskiego rocka. Zaskakiwał pozytywnie dopiero nastrojowy [5], brzmiący niczym prowincjonalna muzyka z zapomnianych walijskich okolic, z obfitym wykorzystaniem motywów celtyckich. Zaletą krążka nie były poszczególne utwory, lecz fakt, że razem brzmiały one nadzwyczaj spójnie, bazując na jednej muzycznej koncepcji melancholijnych klawiszowo-gitarowe pasaży. Materiał stanowił połączenie celtyckiego przekazu Clannad, Maggie Reilly i wczesnego U2 (The Battles You`ve Won). [6] dokumentował występ Dare z festiwalu "Deep Impact" z 2004. [7] zawierał m.in. przeróbki Emerald Thin Lizzy i The Flame Cheap Trick.
Vinny Burns i Greg Morgan grali razem ze soba w Ten, u Boba Catley`a i w Three Lions.

Darren Wharton (ex-Thin Lizzy)