Amerykański gitarzysta, urodzony 15 czerwca 1957 jako Bradley Frank Gillis. Karierę rozpoczął od dołączenie do funkowo-rockowego Rubicon, w którym poznał Jacka Bladesa. Rubicon nagrał dwa albumy (Rubicon w 1978 oraz American Dreams w 1979), ekipa zagrała także na festiwalu rockowym "California Jam II" w 1978 przed 250 000 ludzi. Tam występ Gillisa zobaczył basista Rudy Sarzo (przyszły kolega z zespołu Ozzy`ego Osbourne`a) i był pod wrażeniem jego gry. Rubicon rozpadł się w 1979, a Gillis założył krótko istniejący projekt Stereo z przyszłymi członkami Night Ranger: Bladesem i Kelly`m Keagy`m. Po nagłej śmierci gitarzysty Randy`ego Rhoadsa w katastrofie lotniczej podczas trasy Ozzy`ego w marcu 1982, w celu dokończenia tournee do grupy dołączył Bernie Tormé, ale już po kilku koncertach stało się jasne, że oparty na bluesie styl Berniego nie pasował do stylu muzyki Osbourne`a i w jego miejsce zatrudniono właśnie Gillisa. Podobno pogrążony w żałobie i alkoholiźmie, Ozzy wyładowywał swoją frustrację na Bradzie i traktował go źle. W rezultacie Gillis po zakończeniu trasy Diary Of A Madman powrócił do Night Ranger. Nagrania z udziałem gitarzysty ukazały się na Speak Of The Devil w 1982.
Poza Night Ranger, Gillis skupił się na projektach pobocznych i w rezultacie zrealizował ponad 300 piosenek dla ESPN Sports Center, The X Games, Fox Sports, Tiger Woods Sony PlayStation Games, EA Sports, The Fuse Channel i wielu innych. Zagrał solówki w Camel Atsushi Yokozeki Project (1993), w dwóch utworach (Been Here Before i On The Moon) Dereka Sheriniana (2006), w pięciu numerach na Warball Vicious Rumors (2006), Life Without You Queensryche (2013) i Fly Angel Fly Johna Nymanna (2021). Po latach wszedł także w skład hard rockowego Skills. Ważnym wydarzeniem w karierze Brada był ponadto udział w Hear`n`Aid i nagraniu We`re Stars, który pomógł zebrać milion dolarów na pomoc ofiarom głodu w Afryce. Gillis był jednym z kilku gitarzystów prowadzących, którzy wykonali solówki gitarowe obok Viviana Campbella, Neal Schona i Bucka Dharmy.
Debiut solowy Gillisa przeszedł bez echa, po części słusznie. Było to jedno z wielu solowych krążków, jacy różni gitarzyści wydawali w tamtym czasie. Na piedestale byli Marty Friedman, Vinnie Moore, Steve Vai, Jason Becker, o Malmsteenie nie wspominając. Na ich tle ten mix rock`n`rolla, country i zmetalizowanego hard rocka rozwiewał się szybko w powietrzu. Co prawda utwór Honest To God znalazł się w pierwszej dwudziestce list przebojów, ale głównie spowodowane było faktem, że zaśpiewał w nim Gregg Allman (stanął on jeszcze za mikrofonem w If Looks Could Kill). Reszta była kompletnie niezapamiętywalna - tak jakby Gillis nie potrafił swojego talentu przekuć w komponowanie. Złośliwi twierdzili po prostu, że facet był przereklamowany, choć do obalenia ich tezy wystarczyło posłuchać jakiegokolwiek albumu Night Ranger. Niespecjalnie zaprezentowali się też zaproszeni goście pokroju Dereka Sheriniana, Michaela Cartellone czy Carmine`a Appice`a. Na [2] styl Brada za bardzo się nie zmienił i taki hard`n`blues popularny był pod koniec lat 80-tych XX wieku. Gdyby jednak nawet porównywać ten krążek do działalności Jacka Bladesa, to zdecydowanie kompozycje Gillisa cierpiały na niedoskonałości melodii, emocji czy refrenów. Poza okazjonalnymi kawałkami (Bigger Than Life, Chain Gang) ten aligator był bezzębny - chyba, że ktoś w ciemno kupował wszystko co wychodziło z AOR. Sam Brad zaśpiewał w dwóch słabych utworach: nazbyt melancholijnym Survive i industrialnym Chain Gang. Na początku 2021 gitarzysta przeszedł operację stożka rotatorów stawu ramiennego i powrócił do koncertowania z Night Ranger 8 maja 2021.