Szwedzki zespół założony w 2016 w Nyköping. Jego liderem był Swartadapuz z Bekëth Nexëhmü. Na pierwszej demówce "Flögo De Bort" wspomogli go wokalista Nils Brem (m.in. Acedi i Grifteskymfning) oraz perkusista Taaken (m.in. Erhabenheit i Wald Geist Winter). Na drugiej demówce "Vannalösa Urskepnader" z marca 2016 Swartadapuz zaśpiewał już sam. W tym samym roku przystąpion do realizacji pierwszego albumu, a lidera wspomogli koledzy z Trolldom. Nazwa grupy pochodziła od od mistycznej jaskini Gnipahellir z nordyckiej mitologii. Specyficznie rozmyta gitara przypominała wczesny Burzum, a eteryczny syntezator nadawał temu black metalowi kosmiczny klimat. W wielu utworach ostry wokal Iniquusa wznosił się nad gitarowym jazgotem, ukazując wyjątkową wizję Swartadapuza i jego podejście do blacku lat 90-tych. Wysunięte symfoniczne klawisze dodawały tej muzyce głębi, a na tle prostej perkusji cały ciężar na siebie brała gitara tworząca mroźną aurę. W większości melodyjne riffy idealnie współgrały z syntezatorami i Gnipahalan określał się stylistycznie w tworzeniu ponurego eterycznego nastroju poprzez mix symfonicznego black metalu i dungeon synthu, ukazując kreatywność w łączeniu tych dwóch elementów. Na niezwykle interesujący składankowy [4] z lutego 2019 trafiły kawałki z obu EP-ek, I Nordens Blodfyllda Urvrede ze splitu z Demstervold oraz wiele numerów dotychczas niepublikowanych.
Na [5] umieszczono kompozycje z dwóch demówek (w tym "Häxbal" z maja 2016), w końcu w połowie września 2022 zespół powrócił druga płytą studyjną. To było granie akceptowalne i miejscami intrygujące, ale po muzyku renomy Swartadapuza fani oczekiwali raczej muzyki mniej konwencjonalnej, a wiele utworów z krążka brzmiało nabyt podobnie do siebie. W podobnym stylu brzmiał [7], wygenerowany na wysoko nastrojonych gitarach, kreślących lodowatymi tremolo mało subtelne melodie. Aura roztaczających się tutaj dźwięków, którą podkreślały nienarzucające się zbytnio klawiszowe tła nie przypominała dość kosmicznie brzmiących wcześniejszych wydawnictw - były to tym razem leśne i spowite mgłą przyśpiewki, które mamiły hipnotycznym transem. Gnipahalan stawiał na jednostajność i pewien urok tkwiący w surowych aranżacjach, które zagrano w oparciu o dobrze znane i rozpoznawalne kostkowanie z poprzedniej dekady. Był to black metal raczej przewidywalny, który pomimo wyraźnej melodyjności nie pozbawiony cech nieprzyjaznych cech, które akcentowały dobitnie nienawistne wokalizy.
Swartadapuz udzielał się również w Ars Hmu, Azelisassath, Balwezo Westijiz, Brae, Daudadagr, Demonomantic, Gardsghastr, Greve, Gygath, Iniquitatem, Insikt, Lykta, Musmahhu, Muvitium, Mystik, Nattfärd, Secrets, Summum, Trolldom, Tyranni i Urkaos. Joakim Wallgren zyskał rozgłos w Amon Amarth.

Joakim Wallgren (ex-Vituperation, ex-Valkyrja, ex-October Tide, Trolldom), Paul Morgner (Leichenzug, Aeveron, ex-Camulos, ex-Halgadom, ex-Frozen Abyss)