Amerykańska grupa założona w 1984 w kalifornijskim Buena Park przez Katona De Penę (ur. 16 września 1963) i Gary`ego Monardo (ur. 19 maja 1961). Obaj wcześniej tworzyli w latach 1981-1983 L.A. Kaos (kaseta "Demo 1983") oraz K.G.B. (Kids Gone Bad) w 1983. Po zmianie nazwy na Hirax zrealizowano kolejną demówkę w 1984 z czterema numerami, następnie w 1985 umieszczono nagranie Destruction And Terror na splicie "Anglican Scrape Attic", obok nagrań Execute, Lip Cream, Concrete Sox i Sacrilege. Po czym jeszcze udało się wrzucić nagranie Bombs Of Death na składankę "Metal Massacre 6". To wszystko pozwoliło na podpisanie kontraktu z dopiero powstałą wytwórnią Metal Blade. Debiutancki album wypełnił speed/thrash, prawie hardcore`owy w stylu. Wyjątkiem od tej reguły był wokal czarnoskórego De Peny, który operując w średnich (trochę przypominających Marka Sheltona z Manilla Road) rejestrach, nadawał utworom oryginalności o heavymetalowym, a nawet punkowym odcieniu. 14 kawałków trwało niemal 31 minut - cechował je co prawda niesamowity ładunek energii, ale numery ustępowały w tamtym czasie osiągnięciom innych zespołów tego gatunku. Zaletą całości było granie bez napinania się, sztucznej agresji i ze sporą dozą humoru. [2] nie dorównywał debiutowi, a muzycy uparcie twierdzili, że to pełny album pomimo zaledwie niespełna 16 minut muzyki. Brak wyrazistości cechował nie tylko okładkę, ale i większość utworów, które gdzieś zgubiły polot znany z poprzednika. Interesujące były jedynie Blind Faith i The Last War (oba "dość długie", bo trwające ponad 2 i pół minuty). Zawrotna prędkość nie mogła przesłonić faktu, że ekipa nie dotrzymała kroku konkurencji pod kątem techniki i aranżacji. W 1987 oba krążki wydano razem jako Not Dead Yet. W tym samym roku Hirax zawiesił działalność, a De Pena założył Phantasm, do którego zwerbował Rona McGovney`a - pierwszego basistę Metalliki (wydali tylko demo "Wreckage" w 1987). Pozostali muzycy próbowali nagrać coś nowego z Paulem Baloffem (ex-Exodus), jednak do ostatecznej współpracy nie doszło.
De Pena zreaktywował zespół w 2000, ale nagrywanie albumu studyjnego zajęło niemal 5 lat. [4] okazał się pozytywnym zaskoczeniem, stając się jednym z najlepszych thrashowych powrotów w historii. Płyta przewyższała dotychczasowe dokonanie o kilka klas i w pełni ujawniła potencjał Hirax. Przede wszystkim muzyka wyraźnie spoważniała, nabierając przy okazji niezwykłej wściekłości i (wreszcie) sporej komplikacji technicznej. Czas utworów wydłużono, a sami muzycy zaprezentowali niezły zmysł kompozytorski. Nawet wokal De Peny zaczął przypominać starych thrashowych wyjadaczy niż heavymetalowych śpiewaków. [5] rejestrował występ na festiwalu "Keep It True Festival" z 3 listopada 2007. [7] nie był do końca dziełem udanym - Hirax co prawda zawsze był kapelą dobrze czującą się w luźnej muzycznej przestrzeni, bez ścisłych ram i ograniczeń, ale tutaj nie zaprezentowano zbyt wielu dobrych pomysłów. Poza solidnym brzmieniem i paroma "chwytającymi za jaja" momentami (zwolnienia w Horrified, atmosferyczna miniatura Battle Of The North, groove`owy Chaos And Brutality), reszta była słabizną. Niekiedy thrash grupy był nawet ułomny, niczym dawne dokonania Wehrmacht. Kompilacja Noise Chaos War z marca 2010 zawierała 3 EP-ki: [4], Chaos And Brutality z 2007 i Assassins Of War z 2007.
Angelo Espino dołączał do Anger As Art, a z Glennem Rogersem spotkał się znów w heavy/thrashowym Once Dead (Visions Of Hell w 2006) i zreaktywowanym Heretic. Jorge Iacobelles bębnił w heavymetalowym Silversteel (trzy albumy nagrane od razu na jednej sesji w 2004: Time`s Will Change, We Know How To Rock oraz Play With Fire), industrialno-progresywno-thrashowym Lunatics On Parole (Rise w 2005), a wraz z Glennem Rogersem wszedł w skład heavymetalowego Primal.

Glenn Rogers (ex-Deliverance, ex-Steel Vengeance),
Angelo Espino (ex-Dissenter, ex-Reverend) Jorge Iacobelles (Silversteel), Emilio Marquez (ex-Possessed)