Amerykańska grupa powstała w 1993 w San Carlos (Kalifornia). Swoją muzyką nawiązała do twórczości Flotsam And Jetsam, Testament i Nevermore. Debiut wypełnił speed/thrash ze wskazaniem na ten drugi gatunek, a wszystko trwało niespełna pół godziny. Wokalista David Michael nie powalał brzmieniem swojego głosu mimo, że potrafił ryknąć i zarazem przejść do falsetu. Ubogo wypadły partie perkusyjne, pozbawione popisów czy wariacji. Najciekawiej wypadły Crush Your World, Chance To Survive oraz instrumentalny Caged And Shackled. Blado wypadł [2] - słyszalny był brak pomysłów na wykreowanie własnego stylu, w samych utworach trudno było wychwycić cokolwiek interesujacego. Po tym niepowodzeniu, Steven Rice zdecydował się wymienić sekcję rytmiczną. Wyprodukowany przez Uwe Lulisa z Grave Digger [3] był już albumem innego kalibru. Rozpoczynał wszystko rozpędzony Chaos To Murder, miażdżący mięsistymi riffami i intrygującym śpiewem Michaela. Warte uwagi były również: rozbujany My Dominion, utrzymany w wolniejszym tempie Annihilate oraz niemal 9-minutowy Fade Away. Z drugiej strony całość była nierówna, gdyż nie można było powiedzieć nic dobrego pod adresem irytującego Atrocity, nudnego It Burns czy zupełnie przeciętnego Darkness Has Come. Do amerykańskiej edycji dołączono trzy fatalnie brzmiące bonusy (The Thief, When, Unheard). Na pewno była to płyta lepsza od poprzedniczek, nadal jednak unosząca się na falach średnizny.
[4] nagrano z nowym wokalistą Normanem Skinnerem - posiadającym w porównaniu do Michaela większe umiejętności i lepiej wpasowującym się w thrashową estetykę Imagiki. In Your Shadow zaskakiwał właśnie zaostrzeniem brzmienia i świetną środkową partią. Hexed był szybką torpedą ze świetną pracą basu, a mocną bronią Evil`s Rising był spokojny refren. Po dość jednostajnym Devils On Both Sides następował znacznie ciekawszy Back To The Beginning z nagłym przyspieszeniem w połowie i sporą ilością instrumentalnych urozmaiceń. Zespół nie odpuścił także w szybkich Voice Of Prejudice i Spellbound. Słychać było stanowczą poprawę we wszystkich aspektach: aranżacyjnym, wykonawczym i brzmieniowym. [5] był jeszcze lepszy z takimi hitami jak Hunter`s Moon, tajemniczy Throw The Horns, przebojowy wręcz Heart Of Icarus i pseudoballada The Darkest Of All Secrets. Wszystko spinał klamrą rozbudowany My Bloodied Wings, któremu uroku dodawały chwytliwe melodie. Skinner całkowicie już wpasował się w styl formacji, choć nadal było to granie dośc mało zapamiętywalne.
Na [6] Amerykanie postanowili zagrać jeszcze ciężej, co udowadniał już agresywny Waking A Dead Man. Intrygował rozpoczynający się łagodnie Feast For The Hated, który przeradzał się w typową dla nich Imagiki młóckę. Reszta materiału jednak nie wykraczałą poza ramy przeciętniactwa - to słowo pojawiało się dość często na wspomnienie Imagiki, ale doskonale określało twórczość tej grupy. Dość przyzwoite granie, ale mało melodyjne i zróżnicowane. Ponadto thrashowe uderzenie mogło nie każdemu przypaść do gustu. Kwintet nagrał materiał trudny z minimalnymi przebłyskami przebojowości. Identycznie sprawa miała się z [7]. W Scared To Death dobrze brzmiały tylko konkretne gitary, gdyż pseudomelodyjny refren brzmiał niczym dokonania Iced Earth. The Hilt cechował się lepszym początkiem niż rozwinięciem i jedynie Wolves. wyróżniał się świetną linią melodyczną z przeszywającym krzykiem Skinnera. Generalnie podkład riffowy wydawał się zbyt wolny dla melodii śpiewanych. Średnizną zalatywał nawet A God No More, w którym gościnnie na gitarze zagrał Andy LaRocque, znany z King Diamond.
Zespół wrócił niemal w identycznym składzie niemal po dekadzie przerwy. Jedyną personalną roszadą było dojście doświadczonego perkusisty Matta Thompsona. Najciekawszym było pytanie, w jakim muzycznym stylu Imagika powróciła. Zamiast technicznego power/thrashu na [8] nagrano heavy/power ukierunkowany na melodie w US Metalu. Pewne fragmenty aspirowały do epicko-rycerskich, generalnie jednak nie nagrano niczego co by spowodowało żywsze bicie serca. Skinner śpiewał ze średnim przekonaniem w kompozycjach przeciętnych - ani specjalnie technicznie zaawansowanych, ani nadmiernie agresywnych. Grupa zaprezentowała się nawet jako stosunkowo nowoczesna w Suffocate On Hate, na wzór mroczniejszej Pantery. Kilka numerów sprawiało wrażenie stworzonych w pośpiechu z pewnych riffów, które już ta formacja w przeszłości zaprezentowała (The Spiteful One). Późny Metal Church (z czasów XI) wyzierał z The Faceless Rise, ale zaraz pozytywne wrażenie niszczył bezradny heavy/power/thrashowy Firefight. Nie było tu ani jednego killera brak, a najbardziej w pamięć zapadał tytułowy Only Dark Hearts Survive - tylko dlatego, że czerpał z najlepszych schematów własnych z przeszłości. Skinner był niewyraźny i zaśpiewał wszystko bez wiary. Produkcja dosyć mętna, brzmienie płaskie, gitara matowa, a perkusja niemal zapomniana w procesie masteringu. W dodatku wokal wtłoczono w jeden plan ze wszystkimi instrumentami. Poza gronem najbardziej zagorzałych fanów, ten album nie zyskał większej popularności.
Norman Skinner śpiewał w Dire Peril, Skinner (EP-ka The Enemy Within w 2012 i Sleepwalkers w 2014), do którego zaprosił również Roberta Kolowitza, wraz z Dave`m Garcią z Cage utworzył Hellscream, w którym dał swój upust fascynacjom twórczością Iced Earth (Made Immortal w 2013 i Hate Machine w 2019), w końcu powołał do życia Niviane. Matt Thompson bębnił w Aghora.

Elena Luciano (ex-Mother Earth), Robert Kolowitz (ex-Hellhound, ex-Blackstorm, ex-Rapid Fire), Norman Skinner (ex-Tramontane, ex-Machine Cold Man),
Matt Thompson (ex-Autumn Silence, King Diamond, ex-Michael Harris, ex-Legacy Of Disorder, ex-Synkronizity, Wings Of Dahak)