Szwedzki projekt Carla Westholma powstały w 2008 w Sztokholmie. Ten uzdolniony klawiszowiec i kompozytor zyskał rozgłos w Candlemass, Krux, CarpTree i u Leifa Edlinga. Jupiter Society od początku nie nastawiał się na ciężar, stawiając na kosmiczno-psychodeliczną atmosferę. Muzyka była tak oryginalna, że krytycy mieli problem z prostym zaszufladkowaniem jej, nadając płytom etykiety "progresywnych", "mroczno-epickich" czy też "science-fiction metal" - i właściwie ze wszystkimi po części należało się zgodzić. Wszystkie krążki Westholm wydał pod szyldem założonej przez siebie wytwórni Fosfor Creation. Debiut sytuował się gdzieś pomiędzy spokojniejszymi przestrzennymi utworami od lat proponowanymi przez Arjena Lucassena, a wyrachowanym i wiejącym chłodem Beyond Twilight. Dużo było tu patetyzmu oraz rozwiązań znanych z CarpTree - pojawiały się również dźwięki bliskie zwolennikom ambientowych eksperymentów czy soundtracków. Płyta brzmiała niczym podkład dźwiękowy do futurystycznego filmu. Muzyka charakteryzowała się rozmachem, a pod pozornym spokojem i leniwym nastrojem krył się ogień niczym z płonącego statku kosmicznego z okładki. Kilkukrotnie pojawiały się interesujące kobiece wokale (w tej roli Cia Backman), zastosowano całą mnogość wszelkich klawiszowych plam, a nisko zestrojone gitary podkreślały dość ponury klimat wypełniający krążek. Ten natłok dziwacznych dźwięków powodował, że płyty trzeba było wysłuchać wielokrotnie - urok albumu odkrywało się powoli i fragmentarycznie. Westholm narzucił odbiorcy wymóg czasu i skupienia, ale dzięki tym restrykcjom każdy kolejny przesłuch był niezwykłą frajdą, a w tej zabawie co rusz mozna było odkryć coś nowego. Natłok różności form (momentami wręcz abstrakcyjnych dziwactw) nie niszczył spójności tej nietuzinkowej muzyki. W studio pojawili się wokaliści (Öivin Tronstad, Mats Levén, Nils Eriksson, Declan Burke), gitarzyści (Ulf Edelönn, Jan Hellman), basiści (Leif Edling, Stefan Fanden) i perkusiści (Jonas Källsbäck, Sven Lindvall, Lars Sköld z Tiamat).
Na [2] Westholm niemal w prostej linii kontynuował swoją kosmiczna sagę z debiutu. Nie było tu miejsca na żadną rewolucję, nawet wspomnienie o ewolucji byłoby nie na miejscu. Była to muzyka niezwykle mroczna. Miarowa rytmika (wszechobecne marszowe tempo) prowadziła odbiorcę od dźwięku do dźwięku. Wydawało się, iz wśród tego patosu i kalejdoskopu klawiszowych wtrętów, jedynym jaśniejszym elementem były partie wokalne Levéna, który jak zawsze stawał na wysokości zadania. Tym razem jednak w aranżacje wkradła się pewna monotonia, choć Carl zagrał więcej partii w stylu Ayreon. W studio w większości pojawili się muzycy znani z debiutu, a nowymi twarzami okazali się gitarzysta Peter Söderström, basista Sebastian Blyberg oraz - niespodzianka - bębniarz Christer Jansson, znany dotychczas z rockowego Roxette. Na trzeci krążek Jupiter Society trzeba było czekać aż 4 lata - wynikało to z zaangażowania Westholma w nowym projekcie Avatarium. Na [3] złożyło się 6 rozbudowanych i ciężkich apokaliptycznych wizji. Temat zagłady ludzkości z założenia nigdy nie jest optymistyczny, ale w wykonaniu zespołu wręcz przerażał dołującym klimatem. Każdą sekundę albumu opanował mrok w najczystszej postaci i obraz Ziemi przechodzącej swoje ostatnie chwile. Nisko zestrojone gitary wzbogacane orkiestracjami i partiami klawiszy oraz niepokojące partie wokalne przenosiły w erę śmierci naszej planety. W tym wszystkim zabrakło melodii czy fragmentu, który zapadłby w pamięci na dłużej. Za to brawa należały się za klimat, gdyż nie każdy potrafił stworzyć muzykę z jednej strony zimną jak zero absolutne, a z drugiej gorącą niczym wulkaniczna lawa. Pominięto jedynie pierwiastek tego co pomiędzy - neoprogresywne klawiszowe solo w Queen Of Armageddon nie zaspokajało w tym zakresie. Jednak finalnie album był niezwykle sugestywnie przemyślany, a konstrukcja utworów idealnie podporządkowana konceptowi.

Carl Westholm (ex-Candlemass, Krux, CarpTree, Leif Edling)