Amerykańska grupa powstała w 1989 w Cincinnati. Leather Leone rozpoczynała swoją karierę w Rude Girl, przeszła następnie do Malibu Barbi, w którym ona i cztery inne dziewczyny skąpym odzieniem próbowały przykuć uwagę agentów wytwórni płytowych. Zamiast nich namiętnie wyglądającą wokalistkę wyhaczył gitarzysta David Chastain i zaprosił ją do swojego zespołu, z którym nagrała ona pięć albumów. Głównym powodem, który pchnął Leather do nagrania własnej płyty była niewątpliwie chęć wyjścia z cienia Chastaina, który jako wirtuoz skupiał na sobie całą uwagę mediów i fanów. Wokalistka zebrała ambitny skład i nagrała solowy krążek o którym niektórzy mówili, że to "najlepsze dzieło w dyskografii Chastain". Trzy utwory bowiem z [1] były w całości dziełem Davida, natomiast trzy kolejne stanowiły pośrednie "dzieci" gitarzysty. Jeden napisał w całości Mark Shelton (lider Manilla Road), a dwa Pat O’Brien - późniejszy gitarzysta Cannibal Corpse. Partie gitar powierzono Michaelowi Harrisowi, kolejnemu czarodziejowi tego instrumentu ze stajni Leviathan Records. Harris był mniej znany niż Chastain i nie wykształcił jeszcze własnego specyficznego stylu gry, lecz niewątpliwie to on przyczynił się do faktu, że końcowy efekt zadziwiał. Stylistycznie był to amerykański heavy z najwyższej półki - elektryzujący i posiadający odpowiedni ciężar. Wszystkiego dopełnił mocny śpiew niepozornie wyglądającej liderki, dzięki której niemal każda kompozycja miała własny unikalny styl i klimat. Wymienić należy przede wszystkim: mroczny Battlefield Of Life, chastainowy Diamonds Are For Real i nastrojowy It`s Still In Your Eyes, choć reszta była co najmniej dobra. Wybranie na tej płycie własnego faworyta zależało od subiektywnych muzycznych gustów i preferencji - każdy mógł dla siebie coś znaleźć. W 1999 album został ponownie wydany przez niemiecki koncern Massacre Records.
Leone na ponad 20 lat porzuciła rynek muzyczny i została weterynarzem. Powróciła w 2012 jako frontmenka Sledge Leather - grupy, którą sformowała wraz z byłą koleżanką z Rude Girl i Malibu Barbi. Odniesiony sukces poniekąd spowodował reaktywację Chastain z Leather za mikrofonem. Ponadto Leone zaśpiewała gościnnie w 2015 w utworze Kiss My Lips The V (projekcie Veroniki Freeman z Benedictum). Michael Harris grał w Counterpoint (koncertówka Live! Wild and Truly Diminished!! w 1992; w składzie także Chastain), Surgeon (Encyclopedia Of The Insane w 1996), Zanister, Thought Chamber, Darkology i u Witalija Kuprija. David Harbour i John Luke Hébert grali razem w Manta Ray (EP-ka Visions Of Towering Alchemy w 1990) i King Diamond.
21 marca 2018 Leone nieoczekiwanie powróciła ze swoim projektem, wydając po niemal 30 latach drugi album w kompletnie zreorganizowanym składzie. Formuła była prosta: mocne riffy w klasycznym stylu i odrobina melodii w refrenach dodająca smaku, a jednocześnie pozbawiona nachalnego kłaniania się masowemu odbiorcy - bez pozerstwa i poszukiwania dziwnych ścieżek prowadzących na manowce. Od otwierającego płytę Juggernaut poprzez przebojowy Lost At Midnite po rock`n`rollowy Give Me Reason ta formuła sprawdziła się. Warto podkreślić urozmaicenia - przykładowo riff w Black Smoke podano w niespiesznym tempie, przez cp kompozycja zyskała złowieszczą aurę. Bardzo dobrze wypadła też jedyna na płycie ballada Annabelle. Ten rozbudowany numer zaserwowany w środku płyty był popisem wokalnym liderki. W pewien sposób ten come back Leather przypominał nieco powrót Mike`a Howe`a do Metal Church - oboje zniknęli ze świata metalu w pewnym momencie, a kiedy powrócili trudno było uwierzyć, że tak długo ich nie było.

Leather Leone / David Harbour / John Luke Hébert (wszyscy związani z Chastain), Michael Harris (ex-Arch Rival)