Polski zespół black/deathowy powstały w 1994 w Dukli. Nazwa oznaczałą z łaciny "Ukryte Światło". Ekipa zadebiutowała w listopadzie 1995 demówką "The Forgotten Arts". Pierwsze dwa albumy przeszły praktycznie bez echa, a wypełniły je utwory wzorowane na Satyricon, Emperor i Cradle Of Filth. Na [3] złożyły się cztery kawałki tworzące tytułowy Maior Arcana oraz pięć zremasterowanych numerów z demówki. Lux Occulta zyskali rozgłos dopiero [4], który wypełnił technicznie wykonany i zmyślnie zaaranżowany black metal. Mnogość zmian melodii i tempa oparto nie tylko na mocarnych riffach dwóch gitar, ale również na mocno eksperymentalnych klawiszach, zahaczających miejscami o wstawki psychodeliczne. Tak wówczas w Polsce nikt nie grał, a Nude Sophia, The Opening Of The Eleventh Sephirah z niesamowitą solówką czy zagmatwany rytmicznie Library Of Fire z jazzowymi wtrętami stawiały zespół na piedestale krajowego metalu. Album łączył wiele stylów i wykraczał ponad ówcześnie przyjęte bariery. Krytycy od razu przyczepili płycie łatkę "progressive black jazz metal".
Wtedy mało kto się spodziewał, że formacja zapuści się jeszcze mocniej w obszary metalowej awangardy. [5] stanowił zbiór dziwnych i często dość oryginalnych form muzycznych, opierających się na różnorodnych źródłach, zwykle mało pokrewnych. O ile początek nie zaskakiwał, serwując pokręcony black znany z poprzednika, to w dalszej części sięgnięto do trip-hopu spod znaku modnego w tamtych czasach Massive Attack (Midnight Crisis, Yet Another Armageddon) z ciepłym śpiewem Indii Czajkowskiej. Architecture wkraczał jazzem naszpikowanym instrumentami dętymi, Gambit szokował jednostajnym hipnotycznym riffem, a Missa Solemnis mierził industrialnymi wpływami. Nic dziwnego, że ten mało strawny mix nie znalazł zrozumienia u fanów. Kalejdoskop pomysłów, nieraz powziętych z przysłowiowego kapelusza, zupełnie zaburzył wizję całości. Przy okazji zabrakło rozmachu i oryginalności, który cechowały bardzo dobry [4].
Jarosław Szubrycht ukończył w 1998 filologię polską na Uniwersytecie Jagiellońskim, a w 2000 podyplomowe studia dziennikarskie na Akademii Pedagogicznej w Krakowie. Redagował serwis muzyczny w serwisie Interia, współpracował z magazynami "Thrash'em All, "Mystic Art", "Przekrój" i "Dziennik". Był również autorem znakomitej biografii Slayer "Bez Litości" (wydawnictwo Kagra, 2006). Wacław Kiełtyka grał w Sceptic w 2005 i Machine Head. Marcin Rygiel grał u Nasera Sadka.

Wacław Kiełtyka / Marcin Rygiel (obaj Decapitated)