Grecka grupa gotycka założona w 1995 w Atenach, wcześniej działająca jako Paralysis (1992-1993) i Phlebotomy (1993-1995). Na niemal doom/deathowym debiucie ważna rolę spełniały kontrasty - "brudne" gitary, głęboki growling i surowe brzmienie mieszały się z próbą nadania muzyce rozmachu i urzekających melodii. Na tym krążku grał jeszcze basista Jim, wkrótce ten instrument przejął w pełni Kintzoglou. Przy pierwszym kontakcie także [2] wydawał się jedynie odbitką Aegis Theatre Of Tragedy, ale przy głębszej analizie w muzyce On Thorns I Lay można było odkryć naprawdę ciekawe pokłady. Album wypełniły czarujące dźwięki, a największym atutem krążka była niepowtarzalna atmosfera - pełna melancholii, głębi, tęsknoty i rozmarzenia. Kawałki emanowały intensywnością charakterystyczną dla wczesnego Paradise Lost i My Dying Bride. Jednak skojarzeń tych nie należało odbierać jako zarzut - Grecy zainspirowani bardziej doświadczonymi kolegami potrafili oczarować rzadko spotykanym klimatem wypływającym z oceanu emocji.
Pod koniec 1998 zespół przeniósł się do Rumunii. [3] potrafił wciągnąć i zaintrygować, jednak tym razem eksperyment wydał się być zbyt łatwy do przewidzenia. Grupa wciąż potrafiła stworzyć pełen romantyzmu i nostalgicznego piękna nastrój, ale wcześniej słyszalny gdzieś u innych. W tym przypadku nie wystarczyło stwierdzenie, że "w metalu klimatycznym wszystko już zostało wyśpiewane i zagrane". Muzycy wykorzystali na tym krążku wielokrotnie już przetwarzane schematy - wolne tempa, ciężkie gitary splecione z klawiszami i wiolonczelą, aurę smutku i tęsknoty, ponury męski wokal i delikatny kobiecy sopran Claudii (brzmiący niczym głos Liv Kristine). Wszystko to było już wielokrotnie zamieszczane w mistrzowskich lub amatorskich interpretacjach, a On Thorns I Lay lokalizował się tym razem gdzieś pośrodku. Godne podziwu były tylko partie skrzypiec Eleny Doroftei - bez nich i specyficznie wyeksponowanych klawiszy byłoby to lustrzane odbicie Theatre Of Tragedy. Jak to odbiciami bywa, nie byłoby w stanie ono sprostać wierne potędze oryginału. Całe szczęście, że chociaż Kintzoglou przestał ryczeć niczym Raymond z Theatre Of Tragedy. [4] udowodnił, że na powrót do czasów [2] nie było szans. Album kontynuował drogę obraną przez poprzednika, prezentując złagodzone oblicze bez ociężałych gitar, growlingu i brutalności. On Thorns I Lay zamiast rozpalać namiętności, potrafili teraz tylko usypiac i nużyć. Mimo niezaprzeczalnego profesjonalizmu technicznego, rozmarzonej aury i kilku interesujących momentów, płyta brzmiała zbyt monotonnie.
[5] rozpalił pewien płomyk nadziei i wydawało się, że zespół przebudził się ze smętnego snu i wstrzyknął w swoje dźwięki nieco polotu. Nadal o stylu stanowiły złagodzone gitary, emocjonalne melodie, mieszane wokale i delikatne klawisze, lecz wszystko podsycono odpowiednim ładunkiem energii i niezłej przebojowości. Zadbano również o zmienność nastrojów i temp, bliską ówczesnym dokonaniom Anathemy i Katatonii. [6] rozwijał podjętą formułę i zadbał o większą różnorodność materiału. Umiejętnie wyważono proporcje między subtelnością (interesująca ballada Unsung Songs) a dynamiką w stylu Afraid To Believe. Czasem jeszcze zespół wpadał w mielizny - to już jednak nie był ten sam marazm, który cechował [3] czy [4]. Wystarczyło zepchnąć klawisze na dalszy plan, postawić na bardziej zdecydowany wokal, a umiejętność pisania dobrych kawałków w tym przypadku "przychodziła sama".

Akis Pastras (Dexter Ward), Stelios Darakis (ex-The Eternal Suffering, ex-Mortal Torment, Dexter Ward, Sacred Outcry)