
Irlandzki gitarzysta (później również wokalista), urodzony 18 marca 1952 w Dublinie jako Bernard Tormey. Młodego Berniego urzekły dokonania Jimi Hendrixa, Jeffa Becka, Rory`ego Gallaghera i Gary`ego Moore`a. Pierwszy występ na scenie zanotował w wieku 17 lat na scenie w Kilmainham, a swoją pierwszą kapelę The Urge założył w 1971. W 1974 Bernie przeniósł się do Londynu, gdzie dołączył do lokalnej grupy Scrapyard, w której poznał basistę Johna McCoy`a. Następnie powołał do życia własną formację Bernie Tormé Band, która od 1976 supportowała często The Boomtown Rats i Generation X. W tamtym okresie gitarzysta zafascynowany był punkiem. Sfustrowany brakiem jakiegokolwiek sukcesu, przyjął w 1979 zaproszenia od samego Iana Gillana. Z jego pomocą Gillan zrealizował Mr.Universe w 1979, Glory Road w 1980, Future Shock w 1981 i Double Trouble w tym samym roku. Bernie zyskał tym samym sławę nie tylko w Europie, ale także koncertując u boku Iana w USa i Japonii. Pod koniec 1981 Tormé zdecydował się odejść z Gillan - wpierw zagrał w kilku numerach na Headline News Atomic Rooster w 1983, a następnie na kilka tygodni zastąpił Randy`ego Rhoadsa w ekipie Ozzy`ego Osbourne`a. Po zaledwie siedmiu koncertach Ozzy zrezygnował z jego usług, zatrudniając Brada Gillisa. Bernie nie poddał się i założył własną kapelę Electric Gypsies.
Debiut zaskakiwał powrotem do punkowej energii (Possession), połączonej tutaj z hendrixowym bluesem. W tytułowym Turn Out The Lights pojawiały się elementy gry z lat współpracy z Gillan (niektórzy mówili nawet o skopiowaniu riffu z Tobacco Road), a No Reply stworzył perkusista Nigel Glockner. Tormé grał nieźle, ale posiadał głos irytujący i słaby, co udowadniały szczególnie kawałki wolniejsze w rodzaju Getting There czy coverze Lou Reeda Chelsea Girls. Album zyskał znikomą popularność, ale Bernie kontynuował działalność pomimo odejścia Glocklera do Saxon. [2] był nieco cięższy, ale wciąż orbitował wokół dziwnego mixu komercyjnego glamu (20th Century, Lightning Strikes), punku i muzyki jedynie aspirującej do hard rockowej. Kolejne dokonania solowe pozostały znane właściwie jedynie garstce wiernych fanów. Bernie grał także z René Bergiem (The Leather, The Loneliness And Your Dark Eyes w 1992, w Desperado (m.in. Dee Snider z Twisted Sister; Bloodied But Unbowed w 1996 i Ace w 2006) oraz Guy McCoy Tormé (Bitter And Twisted w 2006, Evil Twin w 2008 i koncertówka Raw - Live w 2011). Tormé założył również własną wytwórnię Retrowrek Records i wybudował studio nagraniowe w Kent. Gitarzysta zmarł 17 marca 2019 w wieku 66 lat z powodu powikłań po zapaleniu płuc. Philip Lewis śpiewał w L.A. Guns.
| ALBUM | ŚPIEW | GITARA, HARMONIJKA | KLAWISZE | BAS | PERKUSJA |
| [1] | Bernie Tormé | Colin Towns | Phil Spalding | Nigel Glockler | |
| [2] | Bernie Tormé | - | Everton Williams | Frank Noon | |
| [3] | Bernie Tormé | - | James C. Bond | Ron `Rebel` Matthews | |
| [4-5] | Philip Lewis | Bernie Tormé | - | Chris Heilmann | Ian Whitewood |
| [6] | Gary Owen | Bernie Tormé | - | John Pearce | Chris Jones |
| [7] | Bernie Tormé | - | James C. Bond | Chris Jones | |
| [9] | Bernie Tormé | Mark Harrison | John Pearce | Chris Jones | |
| [10] | Bernie Tormé | - | Chriss Heilmann / Phil Spalding | Ian Harris Simon Jeffrey | |
Philip Lewis (ex-Girl)
| Rok wydania | Tytuł |
| 1982 | [1] Turn Out The Lights |
| 1983 | [2] Electric Gypsies |
| 1984 | [3] Live |
| 1986 | [4] Back To Babylon [jako TORMÉ] |
| 1987 | [5] Die Pretty, Die Young [jako TORMÉ] |
| 1993 | [6] Demolition Ball [jako TORMÉ] |
| 1997 | [7] Wild Irish |
| 1998 | [8] Punk Or What? (kompilacja) |
| 1999 | [9] White Trash Guitar |
| 2014 | [10] Flowers & Dirt (2 CD) |

