Amerykański zespół założony w 1989 w Dale City (Virginia) jako Dream Wytch, grający początkowo doom w stylu starego Candlemass czy Solitude Aeturnus. [2] zawierał trzy długie utwory - w tym blisko 17-minutowy Thus With A Kiss I Die - oraz akustyczne outro. Wokal Phillipsa idealnie pasował do ponurej stylistyki grupy i przypominał głos Messiaha Marcolina. Wadą muzyki była jednowymiarowość, choć większość fanów ponurych brzmień mogła być w pełni usatysfakcjonowana. Od początku klimat był dla Amerykanów najważniejszy - specyficzna atmosfera, malowana barwami na przemian jaskrawymi i pastelowymi, wyrażonymi w zaskakującym łączeniu doom, power, heavy i progresywnego konstruowania kompozycji długich i wielowątkowych.
Na [4] muzyka stała się jeszcze bardziej rozbudowana, wzbogacona o większą przestrzeń i zaskakujące nieraz struktury kompozycji. Wszystko rozpoczynał blisko 16-minutowy The Furthest Shore - rozkręcający się długo, przy czym fragmenty instrumentalne podobały się bardziej niż sama melodia główna. Te spokojne zagrywki z wstawkami akustycznymi w części drugiej wypadły udanie i na takie nieoczekiwane rozwinięcie warto było czekać. To Wander The Void prezentował się jako klasyczny heavy w odniesieniu bardziej brytyjskim. W Living Sepulchre ciekawie użyto motyw neoklasyczny, natomiast Vessel był po prostu przepiękny. Kapitalny refren inspirował tradycyjny metal lat 80-tych i pełne emocji wykonanie z uchwyceniem morskiego klimatu. Tytułowy Vast Oceans Lachrymose startował symfonicznym wstępem i szumem fal w tle - w tej kompozycji zawarto najwięcej z poprzedniego stylu zespołu w lekko doomowej manierze, ale wciąż delikatnie, nostalgicznie i romantycznie. Tylko pięć numerów zawierało sporo treści, podkreślonej w godny podziwu sposób i z nastawieniem na śpiew Raina Irvinga. Uzyskano fantastyczny efekt w postaci subtelnie podanych harmonii wokalnych wspieranych klawiszowymi zagrywkami. Wspomniane klawisze tworzyły przede wszystkim plan drugi, niezmiernie przy tym istotny i tworzący fundament dla kunsztownych zagrywek gitarowych. Warto także wyróżnić perkusistę Trevora Schrotza za grę oryginalną i poukładaną oraz kilka niebanalnych rozwiązań w najdłuższych kompozycjach. Powstał ciekawy album pokazujący, że w ciepłym graniu z pogranicza tradycyjnego heavy, doomu i progresji jeszcze nie powiedziano wszystkiego. Spokojny wyważony materiał bez pędu i nadmiernej mocy pozwolił grupie wydobyć wachlarz emocji w różnych odcieniach.
Na [6] While Heaven Wept zaserwowali metal nieokreślony - melodyjny, ale na siłę wtłoczony w ramy mainstreamowego grania. Coś się zaczynało dziać dopiero w Saturn And Sacrifice, w którym elegancko wymieszano epicki heavy/doom z klasycznym heavy. Kończący krążek rozbudowany kolos miał stać się języczkiem u wagi dla jego wartości - Finality jednak rozczarowywał. Piękne otwarcie w stylu gotycko-doomowym przypominało wcześniejszy okres twórczości, ale akustyczne plumkanie i niezbyt przekonujący wokal Irvinga przeistaczały numer w ograny smutny motyw. Album posiadał świetne soczyste brzmienie, ale gitary grały nieciekawie i zabrakło autentyzmu w przekazie emocji. Płyta odegrana bezbłędnie, ale zatrzymująca się na poziomie technicznej bezduszności.
Dyskografię While Heaven Wept uzupełniają kompilacje: Chapter One 1989-1999 z 2002, Lovesongs Of The Forsaken z kwietnia 2010 zawierającą demo i [1], a także The Arcane Unearthed z 2011 (wersje koncertowe, demówki, mixy oraz niepublikowany Unplenitude z 1998). Jim Hunter grał również w Revelation, Twisted Tower Dire, October 31 i heavymetalowym Walpyrgus (Walpyrgus Night w 2017). Tom Phillips, Scott Loose, Michelle Schrotz oraz Trevor Schrotz grali w prog/rockowo-metalowym Brave (EP-ka Waist Deep In Dark Waters w 2001, Searching For The Sun w 2002, EP-ka Passages w 2004 i Monuments w 2008.

Rain Irving / Jason Lingle (obaj ex-Altura)