Amerykański zespół utworzony w 1993 w kalifornijskim Pleasanton. Czteroutworową demówkę "Zero Hour" z 1994 nagrano w składzie: bracia Tipton, Guy, wokalista Luis Ortiz i gitarzysta Sean Kruithoff. Pomimo wysokiej jakości materiału, nie otworzyła ona drzwi do kariery - co więcej aż do 1999 nie udało się muzykom przekonać do swej muzyki żadnej wytwórni i w końcu (po sześciu latach od powstania) własnym kosztem wydano debiut łączący atmosferę Fates Warning, teatralną ekscytację Queensryche i swobodę Dream Theater, ale w wyjątkowo lodowatej i mało komercyjnej odsłonie. Ten wyjątkowo melodyjnie nieatrakcyjny prog-metal kładł nacisk na ciężar kompozycji na wzór Vanden Plas. Gościnnie kwartet wspomógł klawiszowiec Matt Guillory. Ozdobą całości była pięcioczęściowa suita Metamorphosis o melancholijno-patetycznym nastroju i technicznej ekwilibrystyce.
[2] pożeglował w kierunku Control And Resistance Watchtower - zakręcone gitary, sekcja rytmiczna grająca w niespotykanych tempach i mocny wokal uczyniły z kwartetu jedną z najjaśniej świecących gwiazd na progresywno-metalowym horyzoncie. Płyta stawiała spore wymagania potencjalnym słuchaczom, do ktorych adresowano skomplikowane muzyczne aranżacje o ponurych klimatach. Krążek przypominał po części wydany rok wcześniej A Sceptic`s Universe norweskiego Spiral Architect. Formacja uderzała precyzyjnie skoncentrowaną dawką ekspresji i dramatyzmu, a wszystko przenikał niemal nieludzki stechnicyzowany chłód. Krążek opowiadał historię mrocznego świata, w którym zniewolone społeczeństwo wykorzystywane było przez maszyny. Wkrótce pojawiał się mityczny Wyzwoliciel, heroicznie podejmujący walkę z systemem. Muzyka wypadła nad wyraz przekonująco, w czym niewątpliwie wielka zasługa wokalisty Erika Rosvolda, śpiewającego niełatwe linie melodyczne z wielką ekspresją. Ciekawa i barwna sekcja rytmiczna składała się z basisty Troy`a Tiptona (zafascynowanego Seanem Malone`m) oraz perkusisty Mike`a Guya (którego muzycznym idolem był z kolei Mike Portnoy). Solówki Jasuna Tiptona jakby zakamuflowano - pojawiały się one przelotnie, grane z kosmiczną szybkością gdzieś w tle. Płyta dzieliła się na dwie części. Pierwszą stanowiła trylogia The Tower Of Avarice, The Subterranean i Stratagem. Utwory wypływały w logiczny sposób jeden z drugiego, stanowiąc skomasowany atak na wyobraźnię słuchacza. Niesamowita energia posiekanych rytmów oraz niemal teatralna postawa frontmana nie pozostawiały słuchacza obojętnym. Następujące po sobie frazy perfekcyjnie powtarzano, co sprawiało wrażenie transowości, ale jednocześnie dając niektórym możliwość stawiania zarzutu zdehumanizowania muzyki. Drugą część albumu stanowiły 16-minutowa wielowątkowa suita Demise And Vestige, ballada Reflections oraz fortepianowy The Ghost Of Dawn. Znakomite dzieło, skierowane do wąskiego grona maniaków prog-metalu.
[3] stanowił reedycją debiutu z 1997 - oryginał szybko się wyprzedał i wytwórnia Sensory uczyniła ten wspaniały krążek ogólniej dostępnym. Całość wzbogaciły nowa szata graficzna i bonusy. Wyciągnięte z szuflady lekko rozmarzony Rebirth i akustyczny instrumentalny Passage w niczym nie ustępowały reszcie materiału. Reszty dopełniły wersje demo Eyes Of Denial oraz Jaded Eyes. Kolejne płyty utrzymano w stylu poprzedników, choć niektórzy fani nigdy w pełni nie zaakceptowali Freda Marshalla i Chrisa Salinasa, zarzucając im brak wokalnej charyzmy Rosvolda.
Musiało minąć 14 lat, by ekipa powróciła z Rosvoldem i [7], który był niczym szalony front burzowy, który uświadamiał złożoną strukturę wszelkich skrajności i względność tego co słuchacza fascynowało. Na początek fenomenalny 14-minutowy Democide - idealna fuzja techniki, metalowej agresji i znakomitych melodii, a wszystko osadzono na niebywałej ekspresji sublimującej zmysłowo na rockowym rdzeniu. Erik dał istny popis swoich możliwości, w jego głosie przewijały się jednocześnie agresja, niepokój i sensualizm. W Technocracy gitarowy riff zmagał się z furią wokalu i sekcją rytmiczną. Rosvold ponownie był mistrzem ceremonii, z głosem niczym wiatrem szalejącym pośród nocy. Stigmata to elektronika podejmująca dialog z wokalem i wykwintną ścieżką gitarową, a za chwilę znakomita partia fortepianu zanurzała się w wyszeptanej wokalizie. W Memento Mori na plan pierwszy wysuwała się melodia o balladowym feelingu, szept w eterycznym wokalu i perkusja niczym bicie serca. Tytułowy Agenda 21 to numer pełen dynamiki, karkołomnych pasaży i niespokojnych wibracji, a do tego dokoptowano nieco odlotową intonację. Na zakończenie 10-minutowy Patient Zero z delikatnym początkiem, tajemniczym wokalem i nadzwyczaj ciekawą aranżacją, która po chwili nabierała tempa, by ewoluować w środkowej części. Krążek potrafił dostarczyć niebywałych emocji i żaru, stanowiąc udany powrót i spełnienie oczekiwań prog-metalowych fanów zespołu.
Bracia Tipton i Mike Guy założyli Death Machine i na jedynym albumie Death Machine z 2003 zaprezentowali mroczny heavy, oparty na połamanych riffach przywodzących na myśl Fear Factory. Słabym punktem grupy był skrzek wokalisty Kirka, popadający nazbyt często w tonacje core`owe i growling. Jasun Tipton nagrał solowo EP-kę Night`s Pulse w 2000 i album Seduction w 2005. Bracia wraz z perkusistą Guy`em i gitarzystą Richardem Sharmanem powołali do życia wpierw Abnormal Thought Patterns, następnie Cynthesis (w którym zaśpiewał Erik Rosvold) i w końcu A Dying Planet (Facing The Incurable w 2018 i When The Skies Are Grey w 2021), mający więcej wspólnego z Pink Floyd niż z prog-metalem. Fred Marshall śpiewał w Futures End. Matt Guillory grał u Jamesa LaBrie i w Beyond The Katakomb.

Chris Salinas (ex-Power Of Omens), Matt Guillory (ex-John West, ex-Dali`s Dilemma, Mullmuzzler, Andreas Blomqvist (ex-Seventh Wonder)