Amerykański wokalista, urodzony 5 maja 1963 w Kanadzie. W 1991 wygrał w Nowym Jorku przesłuchanie na wokalistę Dream Theater, prześcigając 200 innych kandydatów. Swój czterooktawowy głos zaprezentował po raz pierwszy na płycie tej formacji Images And Words w 1992. W kolejnych latach zdobył z Teatrem Marzeń światowy sukces. Po wydaniu dwóch albumów pod szyldem Mullmuzzler, czwórka muzyków (LaBrie, Guillory, Beller i Mangini) postanowiła nagrywać album jedynie pod nazwiskiem śpiewaka. Na [1] jak zawsze wiodącą rolę odegrał klawiszowiec Matt Guillory. Był to zbiór zróżnicowanych stylistycznie i jakościowo kompozycji. Przy pierwszym odsłuchu można było mieć mieszane uczucia. Z jednej strony maestria wykonawcza, obecność znakomitych muzyków, a z drugiej strony kompozycje były do końca nie przemyślane i przeciętnie zaśpiewane. Otwierający Crucify raził wysokimi wokalizami Jamesa, próbującymi jakby naśladować dokonania Sammy`ego Hagara. Podejrzane zastosowanie elektroniki w Alone tworzyło klimat pseudo-gotyckiego grania, co dało bezbarwny efekt. Znacznie lepszy był niezobowiązujący rocker Lost, w którym LaBrie użył ciepłych barw wokalnych w refrenach. Dość intrygujący Oblivious mieszał progresywny metal z funkującą linią basu. Pozostałe kompozycje nastawiono na prog-metal, kojarzący się mocno z macierzystym zespołem Jamesa (In Too Deep, Pretender, Drained). Album cechował równy poziom, ale na tle innych produkcji nie był dziełem wybitnym. Mało nachalne klawisze, dalekie od banału partie gitary Sfogliego i mocne wejścia perkusji tworzyły naprawdę ciekawy podkład, ale wszystko niweczył w większości głos LaBrie - najsłabsze ogniwo tego projektu. W Mullmuzzler James śpiewał bardziej na luzie i z większym zaangażowaniem.
Pięć lat później frontman Dream Theater zdecydował się nagrać drugi album solowy, na którym świetnie komponowały się drapieżne wokale Wildoera z różnorodnością wokalną LaBrie. Nowe dzieło jawiło się jako znacznie lepsze od debiutu, sprawnie łącząc prog-metal i art rockową koncepcją z ostrymi mięsistymi riffami. Przed premierą LaBrie i Guillory mówili o swoich fascynacjach ciężkimi odmianami metalu i to było słyszalne, nie tylko w postaci zaledwie jednej ballady (Coming Home) oraz dwóch spokojniejszych numerów (Euphoric, Just Watch Me). Większość płyty stanowiły soczyste konfrontacje metalu z artyzmem. Zwrot ku agresywnemu brzmieniu należało uznać za atut krążka, gdyż pokazywał siłę wokali LaBrie w innych aranżacjach niż tych, z których powszechnie był znany. Śpiewak udanie odnalazł się w twardych kawałkach, w których często prowadził dialog z harshem bębniącego Wildoera. Bezboleśnie przemycone melodie - przemycone przede wszystkim przez Matta Guillory`ego - rozciągały się na liniach części utworów w sposób oczekiwany (I Tried), ale też zupełnie zaskakujący (This Is War). Powstał album nieskomplikowany, ale daleki od prostoty - eksponujący najlepsze zalety głosu LaBrie oraz umiejętnie podkreślający kontrast pomiędzy dwoma biegunami brzmienia.
[4] nie tylko daleko odchodził od muzyki Teatru Marzeń, ale też i od dotychczasowych osiągnięć Jamesa. O ile na poprzednich płytach muzyk serwował muzykę przebojową, to jednak była ona ubrana w mocne gitarowe riffy, niekiedy o progmetalowym nalocie. Tutaj zrezygnowano z rockowego pazura i ograniczono się po prostu do ładnych piosenek. Utwory były dość żywe, niemniej ich bazę stanowiło brzmienie gitary akustycznej, a nie metalowe riffy. Dość powiedzieć, że płytę wieńczył "elektryczna wersja" otwierającego płytę kawałka Devil In Drag. Materiał był równy i okraszony zgrabnymi balladami, LaBrie nie szarżował wokalnie, jego postawa rozczarowywała w banalnym coverze klasyka Led Zeppelin Ramble On. Tekstowo album dotykał osobistych wątków z życia wokalisty - dojrzewania, straty, niezliczonych relacji i palącej pasji do muzyki.
James LaBrie na przełomie lat zaśpiewał gościnnie na płytach Fates Warning, Explorers Club, Shadow Gallery, Frameshift, Ayreon, True Symphonic Rockestra, Roswell Six, Redemption i Eden`s Curse. Matt Guillory grał w Beyond The Katakomb.

James LaBrie (Dream Theater, ex-Mullmuzzler), Matt Guillory (ex-John West, ex-Mullmuzzler, ex-Zero Hour, ex-Dali`s Dilemma),
Mike Mangini (ex-Annihilator, ex-Mullmuzzler), Ray Riendeau (ex-Halford)