Historia życia Jasona Beckera stanowi idealny przykład doświadczania jednostki przez Boga. Ten amerykański gitarzysta urodził się 22 lipca 1969. Ojciec Gary wszczepił synowi zamiłowanie do twórczości Boba Dylana, Paula Simona, Randy`ego Newmana, Willie Nelsona, Erica Claptona, Jeffa Becka oraz Jimi Hendrixa. Jako 5-latek młody Jason miał już styczność z muzyką poważną, indiańską, japońską, amerykańską, jazzową, bluesową i rockową. W wyższych klasach szkoły średniej zaczął komponować i utrwalać swoje pomysły na taśmie. Słuchał w tym czasie dużo Yngwie Malmsteena i Eddie Van Halena, jak również kompozycji Igora Strawińskiego i Claude`a Debussy. W wieku 16 lat Jason spotkał Marty`ego Friedmana, a dokładniej został mu przedstawiony przez "łowcę wirtuozów" Mike`a Varney`a. Marty był od Beckera o 7 lat starszy i miał już na swoim koncie kilka materiałów nagranych z Deuce, Vixen i Hawaii. Chłopaki zaprzyjaźnili się i utworzyli w 1986 Cacophony. Pod tym szyldem nagrali dwa wspaniałe krążki, udało im się zagrać kilka koncertów w Japonii i w USA. 12 grudnia 1988 ukazał się instrumentalny [1], niemal encyklopedyczny przykład wirtuozerskiej odmiany muzyki gitarowej. Otwierający Altitudes wypełniono wieloma ciekawymi ozdobnikami: echem, fragmentami akustycznymi, monumentalnymi klawiszami z partiami gitary oraz cudowną melodią w arpeggio. Maniera Beckera przypominała "wspinanie i zsuwanie się po gryfie", do tego dochodziły jeszcze zmiany tonacji, momenty wykonane sforzando (przy wzmocnieniu dźwięku) i eon ealore (ciepło), typowo rockowy fragment oraz wolna partia gitarowa ritardanto (opóźniająca rozwój kompozycji). Tytułowy Perpetual Burn rozpoczynało wejście gitarowe eon impeto (gwałtownie) i furioso (porywczo), by potem przejśc w swobodne glissandos (płynne przejścia). Jason zagrał ten kawałek barbaro (w sposób nieokiełznany) oraz appasionato (z pasją). Mabel`s Fatal Fable pod względem struktury przypominał Lot Trzmiela Mikołaja Rimskiego-Korsakowa. Utwór wieńczył efekt echa i solówka prestissimo (bardzo szybko) na gitarze akustycznej. Wstęp zagrany na gitarze akustycznej do Air był przykładem "wirtuozerskiej kołysanki" - początkowo wykonany simplice (z prostotą), potem następowała zmiana tonacji sprawiajaca pozorne wrażenie końca utworu. Dalsza część oparta była na staccato (oddzielenie dźwięki od siebie) oraz divisi a due. Największe wrażenie robił gitarowy slalom pod koniec zagrany unisono. Temple Of The Absurd zaczynała gitara fortissimo (bardzo silnie) stanowiaca tło dla partii solowej. W trakcie solówek Jason "wydłużał" dźwięki, w czym pomagał mu Marty Friedman. Ten drugi wystąpił również w Eleven Blue Egyptians i Dweller In The Cellar. Pierwsza z wymienionych kompozycji zawierała motywy egipskie - Jason i Marty grali w tempie umiarkowanym - w pewnym momencie następowała zmiana tonacji: przyspieszenie doppio tempo (dwa razy szybciej), liczne arpeggios i zaskakujący bluesowy koniec. Czarodziejski końcowy Opus Pocus składał z wielorakich elementów zagranych affettuoso (z uczuciem), delicato (delikatnie), eroico (podniośle), japońskich wtrętów, nieznacznych przyspieszeń, czterokrotnego powtórzenia motywu wiodącego (leitmotiv) i orkiestralnego końca. Album stanowił przykład niemal maksymalnego wykorzystania możliwości człowieka grającego na gitarze. Warto wspomnieć, że na perkusji zagrał na płycie Atma Anur.
W tym samym roku Jason odwdzięczył się Marty`emu, grając w dwóch kawałkach - Saturation Point i Jewel - na solowym debiucie Friedmana Dragon`s Kiss. Cacophony oficjalnie zakończyło działalność w 1990, kiedy u Jasona pojawiły się pierwsze nieznaczne objawy ALS. Zwana również chorobą Lou Gehriga polega na zaniku grup nerwowych i prowadzi w przeciągu 5 lat do śmierci z powodu paraliżu mięśni oddechowych. W 1989 Becker poznał gitarzystę Yes, Grega Howe`a i wystąpił w utworze Party Favors na jego płycie Howe 2: High Gear. Następnie Jason usłyszał, że David Lee Roth potrzebuje gitarzysty. Szybko nagrał taśmę z próbką swoich nagrań i wysłał ją do ex-wokalisty Van Halen. Kiedy dołączył do nowej kapeli miał zaledwie 20 lat. Dodatkowym wyróżnieniem było zdobycie pierwszego miejsca w plebiscycie czytelników "Guitar Magazine" w 1990 na najlepszego gitarzystę. Niestety, wszystkie te sukcesy nie uchroniły Jasona przed najgorszym. Na przełomie 1989 i 1990 zaczął utykać na lewą nogę. Na początku nie przejmował się tym, ale w końcu postanowił udać się do lekarza. U Beckera tym razem nieodwołalnie stwierdzono ALS - poważną dolegliwość atakującą neurony ruchowe i porażającą mięśnie. Doktor dał muzykowi 5 lat życia i poradził Jasonowi. aby nie zaprzątał sobie głowy dietami. Jednak Becker wykazał się bardzo silnym charakterem i ogromną chęcią życia. Pozytywne nastawienie dodawało mu odwagi w walce z chorobą. Mimo ponurych wieści chłopak pojechał on do Vancouver, aby zarejestrować partie gitar na album A Little Ain`t Enough Davida Lee Rotha w 1991, który uzyskał status złotej płyty. W czasie nagrań Jason odczuwał silny ból w całym ciele, ale nie chciał, by bliscy dowiedzieli się o jego stanie zdrowia. Dziś już wiadomo, że niewiele brakowało, aby Jason przerwał nagrywanie swoich partii. Granie z trzęsącą się ręką było bolesne i wymagało ogromnej wytrzymałości. Jason zawsze był optymistycznie nastawiony do życia, dlatego podchodził do bólu z odpowiednim dla siebie poczuciem humoru. Czuł się jednak coraz gorzej, a potknięcia stawały się normą. Przed wejściem na scenę ogarniał go strach - zdawał sobie sprawę, że choroba może wpłynąć na poziom jego gry. Jego stan był na tyle poważny, że musiał przerwać trasę z zespołem (nie mógł stać o własnych siłach). W maju 1991 udał się do kliniki - wówczas wiele osób przejęło się losem Jasona i aktywnie zaangażowało się w pomoc. Jedną z nich była Lori Barker, dzięki której 19 czerwca 1991 został zorganizowany koncert charytatywny na rzecz Beckera w klubie "Excess" w Glendale. Na scenie pojawili się Alex Skolnick. Tony MacAlpine, Stu Hamm, Richie Kotzen, David Lee Roth, George Lynch, Zakk Wylde, Vivian Campbell, Randy Coven, Steve Lukather, Bruce Kulick i Jeff Scott Soto. Wszyscy wystąpili bezinteresownie. Niestety na przełomie lipca i sierpnia 1991 Jason musiał zacząć poruszać się na wózku inwalidzkim. W marcu 1992 przeszedł terapię "samouzdrawiania ciała", a w klinice poznał swoją przyszłą dziewczynę - terapeutkę Serranę. Wrzesień 1992 to okres nasilającego się bólu, który spowodowany był trudnościami z oddychaniem i przełykaniem. W 1994 przeszedł kolejną terapię, która miała na celu oczyszczenie jego organizmu z ciężkich metali.
Jason nie spoczął na laurach i zaczął pisać muzykę używając instrumentów klawiszowych i komputera. Lewa ręka była już bezwładna, więc komponował tylko prawą. Mimo takich przeszkód, tworzenie nie było dla niego czymś niemożliwym. Jason zaczynał od stworzenia podstawowego motywu, na którym opierał się utwór, a następnie dodawał do niego kolejne elementy. Dzięki swoim przyjaciołom (Steve Perry z Journey, Mike Bemesderfer, Danny Alvarez) zrealizowano w 1995 [2] - na szczęście mimo przerzucenia się na komputer, gitarzysta nie stworzył jakiegoś elektronicznego koszmarka. Becker wydawał polecenia maszynia za pomocą ruchu gałek ocznych, co było bardzo czasochłonne i żmudne dla samego młodego organizmu. Primal był ostatnim kawałkiem w całości zagranym samodzielnie przez kompozytora. W nowym muzycznym świecie Beckera zastosowano bębenki, śpiewy ludów plemiennych, wpływy muzyki indyjskiej oraz kobiecy chór z San Francisco. Odgłosy deszczu w Rain wprawiały słuchacza w baśniowy nastrój - zagrano go w dość wolnym tempie z gitarą eon ealore. Wstęp do End Of The Beginning wykonano na pianinie (Danny Alvarez), a po nich następowały gitarowe pasaże Michaela Lee Firkinsa z towarzyszeniem orkiestry. Główną melodię podkreślono cudowną partią skrzypiec. Higher to delikatna kołysanka przypominająca Ave Maria, wzbogacona o damsko-męskie nucenia. Blue stanowił ucztę dla fanów bluesa i ciepłego brzmienia gitary solowej, z kolei Life And Death tworzył niezwykle kameralny nastrój na wzór twórczości Ricka Wakemana. Azjatycka atmosfera w Empire powstała dzięki odpowiednio nastrojonej gitarze akustycznej. Zamykający Meet Me In The Morning był przeróbką Boba Dylana, tworzącą bardziej dynamiczny kontrast w stosunku do reszty materiału. Ta muzyka napełniała optymizmem i była przeznaczona dla wrażliwych uszu. Jason idealnie wybrał ludzi, którzy zrozumieli jego zamierzenia i potwierdzili to swoją grą.

Po wydaniu płyty głos Jasona był coraz słabszy i aby zahamować rozwój choroby, zaczął stosować akupunkturę i masaże. Ścisłą dietę zaplanował wspólnie z Lisą, siostrą Davida Lee Rotha. Stan muzyka był tak zły, że już nie wystarczała troskliwa opieka i pomoc bliskich. Potrzebował kogoś dla kogo nie było rzeczy niemożliwych. Takie oparcie mógł znaleźć tylko w Bogu - wcześniej nie troszczył się o sprawy duchowe, a nawet o nich nie myślał. Mimo, że nie był przekonany do wielu biblijnych opisów, zaczął czytać Biblię. W 1996 jego stan pogorszył się do tego stopnia, że miał trudności z oddychaniem i musiał spędzać dnie w pozycji półleżącej. Także jego stan psychiczny nie był najlepszy, dlatego dobrze się stało, że w tym samym roku poznał Eddie Van Halena, który zaproponował mu udział w reklamie dla MDA Telethon. W 1997 Beckerowi założono dwie rurki: tracheotomiczną do oddychania oraz gastrostomiczną do odprowadzania płynów z żołądka. Od tego momentu mógł spożywać tylko utłuczone i zmielone potrawy. Lecz jego stan znów się pogorszył, przestał reagować na prośby bliskich. Lekarze zdecydowali, że potrzebna jest specjalna maska do oddychania - bez niej prawdopodobnie by nie przeżył. W międzyczasie zatruł się dwutlenkiem węgla, co dodatkowo pogorszyło jego stan. Kiedy zaczął przyjmować morfinę, powoli zaczął tracić samokontrolę. Często złościł się na otaczających go ludzi, a w szczególności na pielęgniarki. Kiedy wyszedł ze szpitala, pojawiły się bóle w pachwinie. Powodem takiego stanu rzeczy byl nadmiar powietrza wywołany nieprawidłowym przełykaniem. Kiedy kaszlał lub przełyka! pokarm, ból nasilał się. Żaden lekarz nie był w stanie mu pomóc, ale na szczęście miesiąc później Jason odkrył, że po usunięciu rurki z brzucha może bezboleśnie oddychać. W celu ułatwienia synowi porozumiewania się ze światem zewnętrznym, ojciec Jasona wymyślił specjalną tablicę alfabetyczną, na której do każdej litery przypisano konkretny ruch gałki ocznej.
Kiedy chrześcijański Bóg nie spełnił duchowych oczekiwań muzyka, Jason za duchowych mistrzów obrał sobie buddyjskich guru: Paramahansa Yogananda. Lahiri Mahasaya, Mahavatar Bobabi, Bhagavan Krishna i Sri Yukteswarji. Nie zapominał jednak o bliskich i podkreślał ich rolę, jaką pełnili w jego życiu. W październiku 1997 zaczął ćwiczyć jogę. Cieszył się z rzeczy zupełnie nieistotnych dla zdrowego człowieka - m.in. otrzymał propozycje udziału w reklamach od producentów gitar Peavey i Ibanez. Prawda była taka, że kiedy choroba zaczęła się szybko rozwijać, żadna z tych firm mu nie pomogła. Mimo niepowodzeń miał nadzieję na całkowite wyleczenie. Poznał przypadki ludzi chorych na ALS i przygotowanych na śmierć, której nie doczekali i żyli normalnie. Zdaniem Jasona, duży wpływ na dramatyczne skutki ALS miała pesymistyczna postawa lekarzy, którzy chorym nie dawali żadnych nadziei. W 1999 wytwórnia Shrapnel Records wydała [3], na który złożył się zbiór nagrań demo oraz tych z czasów, kiedy gitarzysta cierpiał na ogromne bóle (nie miał siły trzymać gitary, więc instrument przytwierdzono do specjalnie skonstruowanego stołu). Pomysły Jasona wykorzystane na płycie ocierały się o różne wpływy. Na pewno nie był to jednolity album - co byłoby trudne przy 25 kawałkach trwających 61 minut. W jednym momencie Becker stosował granie typowo bluesowe, w innych z kolei - neoklasyczne. Dobór utworów z różnych okresów działalności przesądził o zróżnicowaniu kompozycji. Z jednej strony wiadomym był potencjał Jasona, zaś z drugiej - osłabienia jego organizmu spowodowanego chorobą. Utwory wykonane przez zdrowego człowieka z pewnością brzmiałyby inaczej. Ktoś obcujący z tą muzyką powinien spróbować wyobrazić sobie ich ostateczny kształt w sytuacji, kiedy byłyby wykonywane przez w pełni sprawnego gitarzystę.
Dzięki zaangażowaniu Eddie Van Halena, w 2001 wytwórnia Warner Brothers ponownie wydała [2]. Nie była to zwykła reedycja - na jednym z utworów zagrał sam Van Halen. Pojawiły się głosy, że wszystko zostało podyktowane celami czysto komercyjnymi, ale było to zrozumiałe w sytuacji Jasona. Tantiemy ze sprzedaży krążka przeznaczano na leczenie, a nie wydumane zachcianki. W tym samym okresie wyszła pierwsza część Warmth In The Wilderness - A Tribute to Jason Becker, na którym zagrali i zaśpiewali m.in. Marty Friedman, Vinnie Moore, Chris Poland, Patrick Rondat. Alex Masi, Mike Chlasciak, Mark Boals, Kee Marcello oraz Joe Lynn Turner. W skład [4] weszło 31 kawałków trwających prawie 74 minuty. Także ta kompilacja składała się z nigdy nie wydanych wersji demo utworów oraz kawałków ze zbiorów prywatnych Jasona. Większość kompozycji pochodziła z lat 1987-1988. Podobnie jak w przypadku poprzednika, Jason zaczerpnął tytuł od nazwy ulubionych dżemów. Ponadto wyraz 'jam" kojarzyć się mógł z "jam session", zatem ostateczna interpretacja należała do odbiorców. Fani Beckera powinni w ciemno sięgnąć po ten krążek, ale pozostałych mogą odstraszyć dość surowe wersje kawałków, z których spora część trwała około minuty. Mimo wykorzystania najnowszej technologii w czasie zgrywania i obrabiania materiału, jego jakość nie była najlepsza. Być może jednak zbyt duża ingerencja techniki w kompozycje pozbawiłaby je wyjątkowego klimatu.
W 2003 na rynek trafiła drugą część Warmth In The Wilderness - A Tribute to Jason Becker, znów z plejadą gwiazd jak Steve Vai, Marty Friedman, Randy Coven czy Daniele Liverani. W 2007 ukazało się DVD "The Legendary Guitar Of Jason Becker", na którym znaleźć można było fotografie z lat 1986-1999, wykłady gitarowe z Instytutu Muzycznego w Atlancie oraz występy solowe. Obecnie Jason mieszka w Richmond i przygotowuje autobiografię, w której opisze swoje życiowe doświadczenia. Muzyk obiecuje, że poświęci w niej dużo miejsca na muzykę, przebieg choroby i sferę duchową. Oprócz tego pracuje jeszcze nad kasetą instruktażową "Hot Licks" i w tych czynnościach pomaga mu program komputerowy Quick Glance - system wyposażony w kamerę na podczerwień i dwa sensory przymocowane do monitora. Oba śledzą ruch gałek ocznych użytkownika. Jason używa oczu tak samo. jak inni używają myszki komputerowej, tzn. mrugnięcie albo zatrzymanie wzroku w jednym punkcie oznacza kliknięcie, a tym samym zatwierdzenie komendy. W listopadzie 2008 ukazała się składanka Collection, gdzie znalazły się 3 nowe kompozycje. Po ponad 15-letniej przerwie, w grudniu 2018 ukazał się [5], na którym zagościli m.in. Uli Jon Roth, Chris Broderick, Steve Morse, Trevor Rabin, Steve Vai, Joe Bonamassa, Paul Gilbert, Neal Schon, Marty Friedman, Greg Howe, Jeff Loomis, Richie Kotzen i Gus G.
Atma Anur grał potem w Vicious Rumors, Ramos i u Wojciecha Hoffmanna.