Amerykański wokalista, urodzony 22 września 1956 w Tucker (Georgia). Przygodę z metalem zaczął zakładając z kolegami cover-band Rachel. Sławę zdobył w Riot, z którym nagrał dwa albumy: Restless Breed w 1982 i Born In America w 1983 (także limitowaną koncertową EP-kę Riot Live w 1982). Kiedy zespół właściwie wyrzucił swego frontmana, Rhett wpierw zaśpiewał na płycie Out Of The Darkness Jacka Starra w 1984 (w studio zaprzyjaźnił się z Bordonaro i Canedy`m), następnie pod koniec tego samego roku zdecydował się na fali swojej popularności nagrać płytę solową. Do składu zaprosił gitarzystę Paula Kayena (znanego ze współpracy z Aldo Novą) oraz sekcję rytmiczną The Rods. Debiut ukazał się w barwach maleńkiej wytwórni Bernet. Zawierał miejscami pasjonujący glam/heavy metal, z doskonałym jak zwykle głosem Rhetta. Ten sprawiał wrażenie, że jakby nie zależało mu na zaimponowaniu słuchaczowi i nie sięgał do wysokich rejestrów czyniąc "sztukę dla sztuki". W zamian Forrester stawiał na pasję i emocjonalność, choć nie zabrakło prawdziwej drapieżności (Gone With The Wind, Moving In For The Kill). Ballada The Last Things I Do wypadła sympatycznie, pomimo wielu naleciałości stylu Scorpions, wszystko zaś kończyła przeróbka The Rolling Stones Live With Me. Warta podkreślenia była także umiejętność wokalisty do dominacji nad całością, przy jednoczesnym idealnym wpasowaniu się w aranżacje. Niestety, Rhett nie był już aż tak dobrym kompozytorem i utwory momentami brzmiały nieco archaicznie w porównaniu z metalowymi standardami tamtych czasów. Po części winę ponosił za to także perkusista-producent Carl Canedy, bębniący raczej jednostajnie. Więcej pewnie też spodziewano się po grze Paula Kayena. Ostatecznie powstał krążek przeciętny muzycznie z doskonałym wokalem.
W 1985 Forrester zgodził się uczestniczyć w wieloosobym projekcie Thrasher (na perkusji Canedy) i na albumie Burning At The Speed Of Light zaśpiewał w kawałku Bad Boys. W 1986 współpracował z gitarzystą Bryanem Jay`em z Keel przy projekcie Dogbone. Mgła tajemnicy okrywa do dziś [2] - w zasadzie nie wiadomo kto zagrał na basie i perkusji, wedle plotek na płycie zagrał też sam Ritchie Blackmore z Deep Purple - nigdzie jednak nie stwierdzono tego oficjalnie (być może Paul Kayen w ten sposób posłużył się swoim Fenderem). Rhett kontynuował swoją przygodę z muzyką, łącząc glam z hard`n`heavy. Na płytę trafiły z jednej strony energetyczne kompozycje w rodzaju You Will Be Mine czy Even The Score. Dorzucono tu również doskonały kroczący Assume The Position z debiutu (w wersji nieco lżejszej i poparty amatorskim videoklipem z dwiema policjantkami-striptizerkami), mroczno-surowy I Must Be Crazy, zapierającą dech w piersiach power-balladę See You In My Dreams, a także cover Mott The Hoople Ready For Love. Niemal gillanowy krzyk rozpoczynał Burning Heart i ten glam podano tutaj w bardzo strawnej formie. Nieco słabiej za to wypadł groove-ujący Payin` The Price. Płyta wzbudziła mieszane uczucia wśród krytyków. Jedni porównali wydawnictwo do drugorzędnych nagrań Van Halen i Quiet Riot, inni zachwycali się nie słabnącą formą wokalną Forrestera.
W 1990 Rhett przewinął się przez Black Symphony (demówka The Black Symphony w 1992). Wokalista zginął bezsensowną śmiercią w północno-zachodniej dzielnicy Atlanty w sobotę 22 stycznia 1994 w wieku 37 lat. Do jego samochodu wskoczyło dwóch złodziei, grożąc Forresterowi bronią. Kiedy muzyk odmówił wydania kluczyków do auta, jeden z bandytów strzelił mu w plecy. Pocisk przeszył serce - mimo to Rhett był jeszcze zdolny przejechać kilkadziesiąt metrów, aby zamachać w kierunku policji. Przybyły na miejsce ambulans stwierdził zgon. Sprawców nigdy nie złapano. W 1996 ukazał się składankowy [3], stanowiący zbiór rzadkich archiwaliów ze współpracy m.in. z Dr.Dirty, trafił tu również utwór Traditional, odśpiewany przez wokalistę na pogrzebie jego babci w grudniu 1993. Paul Kayen wyprodukował kilka singli Rainbow Bar & Girls, stworzył na początku lat 90-tych zespół Blackjack Bomber. Gary i Carl weszli w skład projektu Canedy, Feinstein, Bordonaro & Caudle.

Rhett Forrester (ex-Riot), Gary Bardonaro (The Rods, Jack Starr), Carl Canedy (ex-David Feinstein, ex-Manowar, The Rods, Jack Starr)