Szwedzki projekt Swanö założony w 1994 w Örebro. Dan tym razem postanowił skupić się na połączeniu melodyjnego heavy, prog-rocka i rocka gotyckiego, a płyty stanowiły kolejne rodziały opowieści o Oddychającym Cieniu (The Breathing Shadow). Głos wszechstronnego muzyka zaskakakująco pasował do tego typu muzyki, w której można było wychwycić wpływy Sisters Of Mercy, Fields Of The Nephilim i Marillion ery Fisha - a także popu z tamtego okresu. Powstała muzyka mroczna, doskonale pasująca jako tło muzyczne do jesiennych spacerów po lesie. Ponad 8-minutowy Nightfall Overture był wolnym ponurym kawałkiem zaśpiewanym nisko przez Dana - największe wrażenie robiła spokojniejsza w pewnych momentach bardzo minimalistyczna część środkowa, gdzie klimat zbudowały delikatne klawisze i snujące się w oddali dźwięki gitar. Sleep... rozpoczynał automat perkusyjny nasuwający twórczość Sisters Of Mercy, natomiast The Dreamreader łączył dynamizm, progres i pozytywne przesłanie. Mniej ciekawie wypadły: delikatna ballada Recovery Opus, instrumentalny The Return To Dreamland i radiowo-przebojowy Gypsy Eyes. Ambitniejsze granie wracało w Alone - były tu jedyne fragmenty na całym krążku mogące kojarzyć się z metalem. Powrotem do atmosfery z początku płyty był emocjonalnie zaśpiewany Eye For An Eye, okraszony agresywniejszą partią wokalną w środku oraz solówką na klawiszach.
Wkrótce do Nightingale dołączył brat Dag, wprowadzając więcej nawiązań do hard rocka lat 70-tych. Bracia skorzystali też z usług producenta Stiga Forsberg, znanego pod pseudonimem Boss ze współpracy m.in. z Bathory. Dzięki temu [2] brzmiał przejrzyściej i wyraźniej, choć brzmienie dalej było surowe i oszczędne. Album przede wszystkim emanował większą swobodą aranżacyjną. O ile na debiucie Dan słyszalnie inspirował się wokalnie innymi muzykami, tutaj śpiewał swoim charakterystycznym niskim głosem. Muzyka nosiła wyraźne piętno pogodnego i optymistycznego rocka progresywnego spod znaku Marillion, bez charakterystycznych dla debiutu mrocznych gotyckich naleciałości. Dominowały momenty spokojne, klimatyczne, budowane na atmosferycznych brzmieniach klawiszy i akustycznych gitarach, a bardziej dynamiczne momenty ocierały się o hard rock. Sporo tu dialogów gitarowych, grania na przemian solówek przez obu braci i zabawy harmoniami. Nightingale potrafili nagrac tak różne numery jak progresywna ballada So Long czy krótki przebojowy Steal The Moon w stylu Deep Purple. [3] emanował przyjaznym ciepłem, niespotykanym optymizmem i pozytywnymi wibracjami. To, że Swanö zagrał na wszystkim nie oznaczało wcale, że grał słabo. Przeciwnie, Szwed wypracował dosyć oryginalne brzmienie, co uwypukliły głównie: balladowy Alonely i energetyczny Scarred For Life. Tematycznie poruszał kwestie zagubienia, nieświadomości otaczającego świata, samotności, cierpienia, a także nieszczęśliwej miłości.
[4] również wypełniły harmonijne kompozycje rockowe z urzekającącymi melodiami i rozbudowanymi aranżacjami. Te ostatnie występowały obficie w Eternal, odwołujący się do poezji i intensyfikujący refleksje. Balladowo-piosenkowy charakter numery wykazywał podobieństwa do płyt poprzednich - sprawiające wrażenie progresywnego piękne i poruszające rockowe granie. Pomimo odniesień do art-rocka lat 80-tych, Nightingale grało zadziwiająco oryginalnie, co osiągnięto głównie dzięki zastosowaniu unikalnego brzmienia. Tym razem Dan dobrał do zespołu jeszcze dwóch muzyków, a brawa należały się przede wszystkim perkusiście Tomowi Björnowi, potrafiącemu idealnie wczuć się w wysublimowany klimat formacji. W 2003 Dan zaktywizował działalność Edge Of Sanity, nagrywając Crimson 2. Udzielał się również w Bloodbath, Pan-Thy-Monium, Godsend, Witherscape, Unicorn i wielu innych, nagrał również płytę solową.
[7] okazał się z jednej strony płytą co najmniej dobrą - z drugiej: wydawnictwem bez wzniosłych momentów, zaskakujących rozwiązań czy nagłych zmian tempa. Stagnacja stylistyczna ostatnich kilku albumów Nightingale pokazywała, jak daleką drogę przeszedł Dan Swanö od czasów swoich pionierskich deathmetalowo-progresywnych fascynacji. Nowe dzieło brzmiało bowiem jak zaginiony album Asia - z wszystkimi pozytywnymi i negatywnymi tego konsekwencjami. Co zaskakujące, niemal każdy utwór posiadał przebojowy charakter, a jednak trudno było przywołać w pamięci konkretną linię melodyczną czy refren. Nie wynikało to bynajmniej ze skomplikowanej struktury utworów, będących raczej stricte rockowymi kompozycjami. Poszczególne nagrania przenikały się i dopiero wielokrotne przesłuchanie pozwalało zróżnicować poszczególne melodie. Płycie brakowało ponadto klimatu, który zespół kształtował perfekcyjne na debiucie choćby. Niestety, wraz z odejściem od gotyckiej stylistyki, uleciały z muzyki Nightingale emocje. Pozostał olbrzymi talent kompozytorski i doskonałe rzemiosło. Zabrakło jednak odrobinę duszy oraz indywidualizmu, na co wpływ miały również mało osobiste teksty. Całość psuła też zbyt ugrzeczniona produkcja tępiąca rockowy pazur, który kompozycje Dana niewątpliwie posiadały. Uwaga ta nie tyczyła się jednak wokalu, który brzmiał dojrzale i chropowato. Nieskomplikowany charakter muzyki, będący pieczołowicie zaplanowanym zabiegiem stylistycznym, sprawdzał się doskonale na przykład w samochodzie (choć nie skłaniał do zwiększania prędkości). Za warstwę liryczną odpowiadały aż trzy osoby (Erik Oskarsson, Tom Björn i sam Swanö). Obok rozważań na temat zbieżności wieku między Robertem Johnsonem, Jimim Hendrixem i Kurtem Cobainem w 27, była tu ballada pisana z perspektywy jednego z nowonarodzonych bliźniaków syjamskich (Divided I Fall) oraz historia wyprawy Ernesta Schackletona na Antarktydę w 1914 (The Voyage Of Endurance). Mnogość autorów i podjętych tematów osłabiła siłę przekazu, a płyta przybierała w rezultacie charakter przypadkowego zbioru utworów.

Dan Swanö (Edge Of Sanity), Tom Björn (ex-Memento Mori, Memory Garden, Meduza)