Amerykańska grupa założona w 1992 w San Diego, kontynuująca najlepsze tradycje Metal Church i Warrior. Debiut otwierał szybki Shoot To Kill podchodzący pod dokonania Judas Priest. Od razu było słychać, iż całości nadano dość płaskie brzmienie. Nie przeszkodziło to Modern Darkness zostać najlepszym kawałkiem krążka. Pierwsze dokonanie Cage w zasadzie niczym nie zachwyciło i praktycznie nie przypominało stylistycznie późniejszych albumów kwintetu. [2] charakteryzował się lepszą okładką, zmienionym podejściem do kompozycji trwających w sumie ponad 72 minuty oraz zaangażowaniem ze strony nowego bębniarza Mike`a Nielsena. Cage nadal nawiązywał do kanonów heavy metalu lat 80-tych - tym razem jednak w sposób dynamiczny i energetyczny. Było ostrzej niż na debiucie i przede wszystkim Sean Peck "z petardą w gardle" był gwiazdą tego albumu, a jego tonacja przypominała Tyranta z Jag Panzer. Trzeci krążek Cage aż kipiał od inspiracji Painkiller, a brzmienie było zarazem ciężkie i selektywne, a produkcją zajął się Roy Z. (solowy gitarzysta Dickinsona). Dzięki jego pomocy z każdej kompozycji biła ogromna dawka adrenaliny. Płytę oparto na ogromie genialnych riffów, solówek, refrenów i zmian tempa. Muzyka Cage czasem przywodziła na myśl Iced Earth, szczególnie w niektórych partiach gitarowych czy Iron Maiden w rasowych galopadach. Wszystkie te genialne elementy połączone w jedną miksturę dały soczysty metalowy krążek.
Na [4] upakowano 21 utworów i aż 78 minut muzyki - album opowiadał dosyć zawiłą historię z demonami, upadłymi aniołami, Bestią i kosmitami. Cage znów zaserwowali mnóstwo ciekawych riffów, świetnych solówek i rozbudowanych kompozycji, w których sporo się działo. Peck dysponował świetnym głosem - wokalne nakładki, wysokie i dolne rejestry, krzyki i zaśpiewy weszły na stałe w wachlarz jego możliwości. Można było uszłyszeć w tej tonacji Bruce`a Dickinsona, Roba Halforda, Tima Owensa, Kinga Diamonda i Matthew Barlowa. Całość brzmiała niesamowicie świeżo i porywająco, a każdy utwór zawierał w sobie jakiś charakterystyczny element, który wyróżniał go spośród innych. Szczególne zmiany rytmu, przepyszne solówki i chóralne refreny zwracały uwagę przede wszystkim w trzech perełkach - Christ Hammer, Metal Devil i I Am The King.
[6] atakował z atomową mocą energicznych ataków i pełne furii Bloodsteel oraz The Beast Of Bray Road mogly kompletnie zdewastować słuchacza. Peck stawał w szranki z gitarzystami kto kogo przekrzyczy i zwykle wygrywał, choć znając jego możliwości głosowe, nie musiał stale tak wysoko i dramatycznie śpiewać. W King Of The Wasteland zastosowano więcej spokojnych rozmarzonych heavymetalowych fragmentów, ale i tutaj sekcja rytmiczna nie ustawała w niezwykłej aktywności. Nie przeszkadzał fakt, że każdy z muzyków pragnął zaznaczyć swoją obecność. Największą wadą płyty były słabe solówki - mało czytelne i zagrane jakby w pośpiechu. Cage sunęli do przodu niemiłosiernie i tej stylistyki nie przerywały zarówno speedowy War Of The Undead, jak i Flying Fortress w rycerskim stylu. Formułę albumu oparto na uporczywym natarciu gitarowym i wykorzystaniu tego co w amerykańskim heavy/power najbardziej typowe. Pomimo to płyta idealnie trafiła w swój czas, co podkreślał dostojny Metal Empire z bojowymi chórkami i potęgą amerykańskiego heavy/power.

Późniejsze losy członków Cage:

• Sean Peck - Death Dealer, Denner / Shermann i The Three Tremors (The Three Tremors w 2019 i Guardians Of The Void w 2021); zaśpiewał gościnnie w Total Devastation na drugiej płycie Empires Of Eden, a także w Lunacy Masters Of Metal
  
• David Garcia - naśladujący Iced Earth Hellscream (Made Immortal w 2013 i Hate Machine w 2019); wystąpił gościnnie w utworze The Eternal Struggle na EP-ce Dire Peril w 2012
  
• Norman Leggio -thrashowy Nukem (The Unholy Trinity w 2016)
  
• Sean Elg - powermetalowy Raptor Command (Elon: The Heavy Metal Tribute To Elon Musk w 2019) oraz KK Priest
  

Mike Nielsen (ex-Catharsis), Normal Leggio (obaj ex-Aslan, ex-Psychotic Waltz, ex-End Amen, ex-Teabag)