Angielski zespół założony w Londynie w 2001 przez młodych muzyków pochodzących w większości z Nowej Zelandii. Li, Totman i Harper grali na Antypodach w heavy/blackowym Demoniac, z którym wydali trzy albumy: Prepare For War w 1994; Stormblade w 1996 i The Fire And The Wind w 1999. Po przeniesieniu się na Wyspy Brytyjskie, trio powołało do życia we wrześniu 1999 powermetalowy DragonHeart. W jego skład wchodził wówczas klawiszowiec Steve Williams, który wkrótce odszedł zakładając Power Quest. Jako DragonHeart ekipa wydała w 2001 demówkę "Valley Of The Damned", którą okrzyknięto największą sensacją melodyjnego powermetalu od czasów Rhapsody. Totman przez jakiś czas balansował między Power Quest a DragonHeart, ostatecznie stawiając na ekipę Hermana Li, która rokowała większe nadzieje na przyszłość. DragonHeart dążyli do pierwszych sukcesów supportując Halforda, Stratovarius i Virgin Steele. Wspomniane demo rozprowadzono drogą internetową w ilości blisko pół miliona egzemplarzy. Pod koniec 2001 formacja zmieniła nazwę na DragonForce z powodu protestu wytwórni Dragonheart, będącej własnością Enrica Paoli z Domine. [1] łączył żywiołowy power z heavymetalową furią i elementami muzyki klasycznej (Valley Of The Damned, Blackfire, Heart Of A Dragon, Evening Star). Czarował przede wszystkim duet gitarzystów, z których każdy pędził do przodu niemal z prędkością światła.
Ten błyskotliwy start rokował DragonForce wspaniale, gdyż formacja stałą się znana dla większości fanów w Europie. Szkoda, że kolejne płyty już tak nie zachwycały. Nużyć mogła notoryczna jazda na dwie stopy, brak zwolnień, zbyt wysoki miejscami wokal czy płytkie teksty o tematyce fantasy. Diabeł jak zwykle tkwił w szczegółach - kompozycje, choć niesamowicie szybkie, były zwykle przesadnie zaaranżowane, obfitując w mnóstwo kalejdoskopowo zmieniających się harmonii. To co w zamierzeniu miało być scenicznym popisem wirtuzoerii mogło przygniatać i zniechęcać słuchacza, a wspomniana jednostajność materiału stała się w końcu utrapieniem muzyków i źródłem wielu szyderczych opinii. Z biegiem czasu dokonania DragonForce napotykały tyle samo chorej nienawiści, co ślepego uwielbienia. Nie dla wszystkich przeznaczono to ciepłe i optymistycznie przyjazne granie.
W 2011 odszedł z zespołu zmęczony tym wszystkim wokalista ZP Theart. Nie okazał się on niezastąpiony, gdyż z powodzeniem na [6] zastąpił go Marc Hudson. Muzycznie jednak było to duże rozczarowanie - ekipa nie zaproponowała niczego nowego, a kolejne utwory o niemal identycznej rytmice ostatecznie zachęcały do wyłaczenia płyty przed doczekaniem jej końca. Próby nawiązania do niesamowitego debiutu w Cry Thunder czy Die By the Sword sprawiały wrażenie kopiowania dokonań z przeszłości, ze szczególnie rażącymi refrenami "ulatującymi dumnie ku niebu". Pewność siebie biła niby z każdego riffu, tak jakby muzycy grali wyłącznie na siebie na bezludnej wyspie i od wielu lat nie zwracali uwagi na wszechogarniającą krytykę, serwując raz za razem słodziutkie melodie poniżej przeciętnej. Ten kto nie lubił wcześniej Dragonforce, teraz mógł formację znienawidzić - a ci którzy ją kochali mogli popaść w kompletne uwielbienie. Ocenę całości zdecydowanie obniżały nieciekawe refreny odegrane w dawno już wyeksploatowanym zestawie własnych riffów. Sterylne brzmienie uwydatniało mniejsze pokłady ciepła niż na krążkach poprzednich. Technicznie jak zawsze wysokiej dyspozycji, grupa stylistycznie i aranżacyjnie na własne życzenie okopała się w betonowym bunkrze, daleko od głównego frontu.
Sam Totman i Dave MacKintosh grali we wspomnianym Power Quest. Zachary Paul Theart śpiewał potem w I Am I i Tank. Frédéric Leclercq grał w progresywno-hard rockowym Menace (Impact Velocity w 2014), Sinsaenum, Kreator i Loudblast). Marc Hudson wydał solowo Starbound Stories w 2023.

Dave MacKintosh (ex-Bal Sagoth), Frédéric Leclercq (ex-Heavenly, ex-Menace), Alicia Vigil (Vigil Of War)