Szwedzki zespół powstały w 1997 w Sala. Już na debiucie zaprezentował szybki powermetal w klasycznych klimatach fantasy. Od razu było słychać, że Westerberg jako wokalista niczym się nie wyróżniał - jego siła głosu była nieduża i ginęła wśród dosyć ciężkich gitar. W tych galopadach i rycerskim klimacie było sporo odniesień do wczesnego Blind Guardian. Dobre kompozycje ubarwiono licznymi solówkami gitarowymi i jasnym przesłaniem muzycznym - jak Dragon`s Skull czy Where Mankind Fails - z melodyjnymi refrenami i chórkami. Szwedzi zwalniali w Island Of Gods z pewnymi rozwiązaniami na wzór Virgin Steele, ale ten zgrabny power nie porywał. Kolejne numery były do siebie bardzo podobne, a Steel Attack często nawiązywali do stylistyki grup amerykańskich poprzedniej dekady (Village Of Agabha). Wstępem do bardziej złożonej drugiej części krążka był instrumentalny The Furious Spirit Of Death o wyraźnych cechach neoklasycznych i zbudowany na zasadzie gitarowej opowieści. Dwuczęściowy The Tragic Kingdom stanowił próbę zagrania z większym rozmachem, jednak zespół nie wydawał się na to przygotowany. W efekcie powstał utwór pełen gitarowych ozdobników, wokalu budowanego na wzorcach symfonicznych i nieco muzycznego teatru, jednak pozbawiony przedniej marki i ze zbytecznymi klawiszami. Nieźle za to wypadły dwa ostatnie kawałki: wolniejszy Thunder Knight i ultra szybki Forgotten Land z kolejnym nieco przesłodzonym refrenem. Określona surowość brzmienia była pewnie zaplanowana, choć nieco temu przeczyły łagodne chórki. Obok gitarzystów na wyróżnienie zasługiwała pełna zapału gra perkusisty De Very. W porównaniu z choćby startującą równolegle krajową Zonatą, Steel Attack nie jawił się tak atrakcyjnie. Mimo to krążek zapewnił ekipie znaczące miejsce w grupie młodych szwedzkich wilków i stał się przepustką do dalszej kariery.
Obraną stylistykę kontynuował [2] - Westerberg zrobił spory postęp, śpiewając pewniej i strząsając z siebie dominację gęstych gitar. Steel Attack postawili na momentami bardzo szybkie granie na granicy speed metalu, ale z dużą ilością łagodnych zagrań i wokali w refrenach. W Fall Into Madness formacja zbliżyła się do stylu niemieckiego z rejonów Gamam Ray. Grupa próbowała balansować na granicy mocniejszego grania i tworzenia prostych wpadających w ucho melodii, ale ten zabieg bardziej się udał na debiucie (The Beast, Guardians, Judgement Day). Wydawało się, że grupa wreszcie wypracowała metodę ekspozycji doprawdy atrakcyjnych refrenów. Z całości wyróżniał się też wolniejszy epicki Holy Swordsmen z długimi wybrzmiewaniami gitar oraz uroczystym chłodnym klimatem. Duet Vestman-Forssmen zadziwiał momentami prostymi, ale jakże dopracowanymi zagrywkami. Tak było w Wings Of Faith i Clearing The Mind z rycerskimi melodiami i ekspresyjnym wykonaniem. Pomimo tego sukcesu, Westerberg zdecydował się skupić na działalności w Carnal Forge i odszedł na dobre ze Steel Attack.
Z nowym wokalistą Dickiem Johnsonem przystąpiono do nagrywania [3]. Pierwsze trzy utwory - Predator Of The Empire, Cursed Land i The Darkness - powalały swoją żywiołowością. Głos nowego śpiewaka przypominał mix Klausa Meine ze Scorpions i Joacima Cansa z Hammerfall. Niestety reszta rozczarowywała, ponadto dryfowała w niebezpiecznie ponure obszary, a wtakim graniu muzycy Steel Attack nie byli wprawni. Ewentualne speedowe zagrywki w stylu amerykańskim ustąpiły miejsca klasycznym powermetalowym galopadom w motoryce europejskiej, stąd to granie cierpiało na zarzut przewidywalności. Nasuwały się także porównania do Cryonic Temple, jak w zagranym nie za szybko Point Of No Return. Szkoda, że grupa zatraciła własny charakter i próbowała podrabiać innych, ale te wejścia na tereny debiutu Dream Evil czy francuskiego Nightmare nie były wysokiej klasy. Kolejne krążki - pomimo niezadowolenia fanów - podążyły niestety w tym właśnie mrocznym kierunku. Na brak sukcesu Szwedów złożyły się głównie brak konsekwencji stylistycznej i notoryczne zmiany personalne. Najbardziej irytującą cechą późnego Steel Attack była dziwna metoda komponowania utworów, w których refreny zdawały się nie pasować do zwrotek. W najmniej oczekiwanych i nieodpowiednich momentach pojawiały się partie wolniejsze, psując zupełnie strukturę numerów. Ciężko było przyswoić sobie taką muzykę przy pierwszym podejściu. Albumy były zbyt równe i jednolite, nie udało się stworzyć żadnego wybijającego się utworu. Dobrym przykładem na wymienione zarzuty był otwierający [6] The Evil In Me - nieokreślona stylistycznie mieszanka power z próbami progresywnego rozgrywania, opatrzona absolutnie niestrawnym śpiewem Hemlina. Wzniosłość podana została tutaj w karykaturalny sposób i można by to potraktować jako ponury żart, gdyby nie fakt, iż zrobiono to na poważnie. Nie bardzo było wiadomo o co Szwedom chodziło: czy próbowali ująć powermetalową konwencję w schematach metalu pseudosymfonicznego czy też eksperymentu progresywnego. Wszystko się zlewało, tworzone na kanwie jednego schematu. Szkoda, że Steel Attack nie sprostał zadaniu grania metalu atrakcyjnego. W dodatku od 2006 w zespole nie było już ani jednego muzyka z pierwotnego składu.
Dyskografię uzupełnia nijaka wersja Dr.Stein na tribucie dla Helloween "Keepers Of Jericho 2" (śpiewał Johnson).

Byli i obecni członkowie zespołu występowali też w innych grupach:

• Peter Morén - Inmoria
  
• Ronny Hemlin - Inmoria i Tad Morose
  
• Johan Löfgren - Tad Morose
  
• Simon Johannson - Bibleblack i Wolf
  
• Micke Stark - Starblind, heavymetalowy Stormburner (Shadow Risin w 2019) i Feanor
  
• Stefan Westerberg - Asperity, doomowy World Below (Sacrifices To The Moon w 2004), metalcore`owo-deathmetalowy Wasteland Skills (Beyond the Barrier w 2011), thrashowy Leech (Cyanide Christ w 2013) i (jako basista) deathmetalowy Skineater (Dermal Harvest w 2013)
  

Stefan Westerberg (ex-In Thy Dreams, Carnal Forge), Ronny Hemlin (ex-Arcana Major),
Simon Johansson (ex-Abstrakt Algebra, ex-Fifth Reason, Memory Garden), Peter Morén (ex-Sacred Heart, Tad Morose)