Włoska grupa powstała w 1979 w Savonie. Przez najbliższe 18 miesięcy rozprowadziła pięć kaset demo, które nie przekonały jednak do siebie szefów większych wytwórni. Debiut ukazał się w barwach firmy Durium Records z Mediolanu, współpracującej z formacją Vanadium. O wpływach NWOBHM na kształtowanie się włoskiej sceny metalowej mówi się niewiele, bo i nie był on zbyt duży w przeciwieństwie do takich krajów jak Szwecja, Holandia czy Francja. Z tej perspektywy, debiut był albumem absolutnie wtórnym pod względem niemal idealnego kopiowania stylu Saxon z lat 1980-1983. Co ciekawe, Vanexa miała tylko jednego gitarzystę, ale wrażenia braku drugiej nie było. Wszystko zaczynał ryk motocykli w Metal City Rockers i to upojenie jazdą w rock`n`rollowym stylu,z ostrymi gitarowymi atakami było identyczne jak ekipy Biffa. Spinelli posiadał głos zbliżona do Byforda, a samo brzmienie idealnie odwzorowało surowy styl Saxon. Roberto Merlone grał agresywnie i dodawał coś od `Fast` Eddiego Clarke`a. Typowe dla Saxon były też: swobodnie rozgrywany w średnich tempach Lost War Sons oraz oparty na powtarzalnych gitarowych akordach I Wanna See Fires. Włosi atakowali następnie w heavy/speedowym 1000 Nights, znalazło się tutaj również miejsce na wolniejszy klimatyczny If You Fear The Pain - nieco w stylu Dallas 1 PM czy The Eagle Has Landed. Grupa wytworzyła udaną atmosferę z apokaliptycznie niepokojącą partią solową gitary. Tylko końcówka albumu oddalała się od Saxon - melodyjnie drapieżny Rainbow In The Night odnosił się raczej do Raven i Blitzkrieg. Trudno powiedzieć czym kierował się zespół umieszczając na tak krótkiej płycie tak długi instrumentalny numer jak Across The Ruins, który wydawał się ostatecznie niedokończonym szkicem czegoś bardziej konkretnego. Brzmienie oryginału nie było takie złe, na miarę ówczesnych możliwości techniki nagraniowej. Po raz pierwszy na CD album ukazał się w 1995 nakładem własnym zespołu, a w 2014 bardzo dobrze zremasterowana wersja winylowa. Album dostrzeżono i ciepło przyjęto we Włoszech, ale poza krajem nie cieszył większym powodzeniem, bo grupie zarzucano nadmierne wzorowanie się na Saxon.
[2] zawierał muzykę dojrzalszą i staranniej dopracowaną. Właściwie każdy apekt nowego krążka przebijał debiut pod każdym względem. Brzmienie było mocniejsze, lecz nadal dalekie od ideału - niskobudżetowe, ale naturalne i nadające całości odpowiedniego klimatu. Sekcja rytmiczna grała mocno brytyjsko, nawet gitara Roberto Marlona niejednokrotnie ocierała się o zagrywki Grahama Olivera i Glenna Tiptona. Riffy były na tyle drapieżne i melodyjne, że wrażenie wtórności szybko znikało. Słabszym elementem był jedynie wokal Marco Spinelliego - posiadającego ciekawy głos, ale zbyt manieryczny i mało zapamiętywalny. Płyta była szybka i dynamiczna, z zachowaniem wachlarza urozmaiceń. Pędzące heavymetalowe Midnight Wolves, It`s Over czy Hiroshima stanowiły niezbędne filary całości, ale ciekawie wypadły także wyróżniające się niezłymi motywami głównymi stonowane Bloodmoney i Hanged Man. Nieco rocka przy rozbudowanej formie słuchacz uświadczał w Creation, przyjemny hard rock obejmował we władanie We All Will Die, zaś rolę ballady spełniał Night Rain Of The Ruins. Takich albumów powstało wówczas wiele i zabrakło elementu wyróżniającego z tłumu europejskiej konkurencji. Po blisko pięciu latach pozostawania w cieniu, zespół powrócił z nowym frontmanem Roberto Tirantim, którego głos dodał uroczego tła nieco lżejszemu materiałowi.
Dyskografię uzupełnia składanka Vanexa 1979-1980 z 2010. Roberto Tiranti śpiewał potem w Labyrinth, Amazing Maze, Il Rovescio Della Medaglia, A Perfect Day (A Perfect Day w 2012) i Odyssea. Vanexa powrócili wpierw koncertówką w 2011, na której znalazł się występ z lutego 2009 z Bolonii z festiwalu "Play It Loud! III", a następnie w pięć lat później studyjnym [5]. Alessandro Graziano grał u Wild Steela. Roberto Merlone zmarł 3 sierpnia 2019 w wieku 61 lat.

Pier Gonella (ex-Athlantis, ex-Labyrinth, Mastercastle, ex-Amazing Maze, ex-Odyssea, ex-Wild Steel, Necrodeath)