Fiński projekt założony w 2009 w Pohjanmaa przez Liimatainena, tuż po jego odejściu z Sonata Arctica. Jani był twórcą całego materiału, czuwał też nad produkcją jedynego krążka. W zasadzie nagrał autorską płytę nie pod własnym nazwiskiem, na której zagrał to do czego przyzwyczaił swoich fanów. Zespół nie wymyślił niczego nowego, a obecność Kotipelto potęgowała wrażenie pierwszoligowego, ale już wyeksploatowanego fińskiego melodyjnego power. Klony Stratovarius w rodzaju My Queen Of Winter czy przebojowy Dawn Of Solace były juz wielokrotnie wałkowane i pod tym względem albumowi zarzucono wysoki poziom przewidywalności. Sztampowe i zachowawcze granie w konwencji łagodniejszego More Than Friends o miękkim refrenie także porwać raczej nie zamierzało. Kompozycje oparto o ugrzeczniony śpiew, mocne basowe akcentowanie z klawiszami na dalszym planie oraz obowiązkowe chórki - profesjonalne, ale zupełnie bezduszne. Fani Sonaty potrafili wyłowić ogromną liczbę zapożyczeń z muzyki tej grupy, gdyż konstrukcje wielu numerów były w zasadzie bliźniaczo podobne. Wyróżniał się w zasadzie tylko Oceans Of Regret z udanym refrenem i mroczniejszą partią instrumentalną. Problem tkwił też w fakcie, że Liimatainen mało się przykładał do swoich popisów przez co główny ciężar często brał na siebie Harkin i sekcja rytmiczna. Podobać się mogło otwarcie w Thorn In My Side i ten podbudowany hard rockiem rytmiczny kawałek stanowił mocniejszy hit, zagrany świeżo, pewnie i z pomysłem na zagospodarowanie czasu. Nuda wracała w przydługim Morpheus In A Masquerade i ten marazm starał się ożywić nieco Stolen Waters, ściśle skrojony według standardowej sonatowej recepty. Album kończył zagrany przy pianinie Elegantly Broken, wyraźnie kryjący w sobie nie wykorzystany potencjał - pewien interesujący motyw mógłby zostać rozbudowany i unieśmiertelniony. Ekipa profesjonalistów z najwyższej półki niezbyt się jednak w to wszystko zaangażowała. Na szczęście utwory odegrano starannie, a wszystko poparto znanym już brzmieniem fińskich bandów eksportowych z klawiszami. Cain`s Offering jawił się jednak jako Sonata Arctica z Kotipelto za mikrofonem. Nic dziwnego, że ten zespół przez długi czas milczał, a rozczarowani muzycy wrócili do codziennych zajęć na kilka dobrych lat. Powrót - zapewne w celach podreperowania nadszarpniętych kont finansowych - nastąpił 6 lat później.
Jani Liimatainen wraz z Anette Olzon (ex-Nightwish) założył pop-metalowy The Dark Element (The Dark Element w 2017). Jukka Koskinen grał w Amberian Dawn, Wintersun (Time I w 2012) i Nightwish.

Timo Kotipelto (Stratovarius), Jani Liimatainen (ex-Sonata Arctica, Altaria),
Mikko Härkin (ex-Sonata Arctica, ex-Kotipelto, ex-Kenziner, Essence Of Sorrow, Symfonia), Jukka Koskinen (Norther),
Jens Johansson (ex-Silver Mountain, ex-Yngwie Malmsteen, ex-Dio, ex-Johansson, Stratovarius, ex-Mastermind)