Niemiecka formacja założona w 1993 w Bad Grönenbach (Bawaria), której debiut zawierał progres o nieco surowym obliczu, które wynikało z małego doświadczenia muzyków. Był to trudny w odbiorze, a zarazem intrugujący materiał. Pod pewnymi względami album przypominał dokonania Poverty`s No Crime i Sieges Even. Interesujący głos Liapakisa w umiejętny sposób tuszował miejscami "kwadratowe" aranżacje. Od razu słychać było, że Grek dysponuje nieprzeciętnym talentem i ciekawą barwą głosu. Z tego progresywnego grania wyróżniały się Ulterior Quest, Misconception i Perishable. [2] był zdecydowanie ciekawszy i bardziej otwarty na słuchacza dzięki wprowadzeniu kilku wstawek niemal powermetalowych. Ponownie śpiew Liapakisa zdominował płytę, a jego wokalizy nadały zdecydowanie ostateczny wyraz materiałowi i stały się głównym czynnikiem budującym atmosferę. Płyta zawierała mroczny niepokojący materiał z pogranicza heavy/power i progresu o niezwykłej sile oddziaływania. Trudno opisać ten krążek ze względu na niezwykłą aurę jaką roztaczała zawarta na nim muzyka. Był to teatr jednego aktora, ale statyści zaprezentowali się wybornie, rozgrywali również swoją niezwykłą odrębną partię. Najprostsze akordy stanowiły akompaniament dla popisów Liapakisa, a równocześnie budowały klimat wręcz magiczny. Styl oparto o heavy metal w odcieniach progresywnych, ale sama muzyka stanowiła jedynie ilustrację malowaną w odcieniach szarości. Ten specyficzny gatunek metalu na tej płycie się narodził i umarł wraz z nią, w zasadzie nie znajdując kontynuacji. Liapakisowi towarzyszyli muzycy dyskretni i oszczędni w środkach wyrazu, ale warto było zwrócić uwagę na pastelowe solówki gitarowe i tworzący nietypowy podkład bas. Poszczególne kompozycje łączyły się, uzupełniały i wynikały jedne z drugich. Czasem powracał jakiś motyw, który już pojawił się wcześniej co tworzyło klimat niepewności, czasem przesyconej bólem i rezygnacją. Krążek wypełnił metal mający swoje źródło w najgłębszych stanach świadomości, a przecież nie będący w żadnym stopniu psychodelicznym. Nawet jeśli w pewnych fragmentach to granie wydawać się mogło subiektywnie mniej interesująca, nie miało to znaczenia wobec indywidualnego odbioru przez innych. Od całości odstawał charakterem jedynie żwawy Close Your Eyes. Płytę promowano na trasie z Rage oraz wschodzącą gwiazdą Nightwish. Wkrótce jednak drogi muzyków rozeszły się, a Liapakis i Albrecht wraz z Gusem G. (m.in. Dream Evil i Firewind) założyli Mystic Prophecy. Sukces tego projektu skłonił ich do ponownej próby zdobycia rynku przez Valley`s Eve.
[3] zdominował ciężar i mrok heavy/powerowych kompozycji - surowych, oszczędnych w formie i niejako powielających pomysły Mystic Prophecy. Aktorski przekaz Liapakisa nie zniknął zupełnie, ale stał się elementem drugoplanowym, zepchniętym w cień wobec metalowej siły. Wokalista był jednak dodatkowym motorem napędowym i to było słychać już w The Fire Burns. Niezła sekcja rytmiczna Albrecht-Huber idealnie wpasowała się w spokojny rytm numeru i nie drażniła natarczywością. Spowity mrokiem The Sun zawierał melodyjny refren przebijający się z dużą determinacją. Nie najlepiej zaprezentował się natomiast In Your Head, którego patenty wydawały się zbyt złożone na surowe granie. Podobać za to się mogły wciągający Kingdom Of Pain oraz niesamowity w swej "smudze cienia" Dark Room. Nowocześniejszą chwilami aranżację zastosowano w hipnotyzującym riffami Open The Gates z popisem wokalnym Liapakisa w refrenie. Pewien pomost między nowym krążkiem a poprzednikiem stanowił rozbudowany Dark Shadows On The Wall z tą specyficzną atmosferą ciszy. Kiedy kolejne wydawnictwo rozbiło się o mur obojętności, zniechęceni muzycy postanowili zawiesić ostatecznie działalność Valley`s Eve.
Frank Huber bębnił na drugiej płycie Casus Belli. Frank Pané grał w Solemnity i Bonfire. Roberto Liapakis śpiewał w Devil`s Train i Steel Prophet.

Markus Albrecht (ex-Rough, ex-Stormwitch), Frank Huber (ex-Triple X)