Międzynarodowy projekt powstały pod koniec 2011. W skład grupy weszli dwaj Niemcy (Liapakis i Jörg Michael), duński gitarzysta greckiego pochodzenia i fiński basista. Pierwsze dźwięki debiutu zaskakiwały bluesującą harmonijką ustną - po 5 sekundach skutecznie zagłuszoną mocnymi riffami i nawałnicą sekcji rytmicznej. Muzycznie zespół zaprezentował soczysty hard`n`heavy przyprawiony bluesem i southern rockiem. Z jednej strony było w tym graniu coś z twórczości Badlands, Tangier i Tesla, z drugiej Black Label Society. Niezłą robotę wykonał najmniej znany muzyk Devil`s Train, czyli Laki Ragazas: gęste zagrywki i ostro cięte solówki (często w wysokich rejestrach) dominowały niepodzielnie, stając się główną atrakcją krążka. Liapakis zaśpiewał z kolei gorzej niż na płytach Mystic Prophecy - tutaj niemal po każdej wyśpiewanej frazie z głośnym jękiem wypuszczał powietrze. Zdecydowaną większość repertuaru stanowiły dziarskie utwory utrzymane w szybkim, czasem wręcz szaleńczym tempie. Z tej konwencji wyłamywały się dwa kawałki: Forever zagrano znacznie wolniej (niczym power-balladę na sterydach) oraz The Answer, w którym dodatkowo pojawiała się gitara akustyczna wnosząca sporo uspokojenia. Nieźle wypadły Roll The Dice, Room 66/64 czy też Yellow Blaze. Całość zamykał cover Guess Who American Woman (najbardziej znany z wykonania Lenny`ego Kravitza).
Niepozbawieni wyraźnej powermetalowej przeszłości muzycy najwyraźniej dobrze się bawili także na [2], przerzucając się zagrywkami na pograniczu hard rocka i heavy metalu. Album kipiał energią i żywiołowością, choć kwartet nie silił się na jakieś specjalnie rozbudowane czy skomplikowane kompozycje, będąc wiernym starej rock`n`rollowej zasadzie mówiącej o tym, że muzyka ma sprawiać przede wszystkim przyjemność i służyć najostrzejszym imprezom. W taki sposób kawałki w stylu Down On You, Hollywood Girl, Gimme Love (otwierający riff flirtował z funky) czy Suffocated - brzmiąc jak wiele dokonania wielu innych - były idealne podczas jazdy samochodem. Zespół przy okazji kilkukrotnie zaprzeczył ogólnie wiodącemu wrażeniu płynącemu z odsłuchu plyty. Świadczył o tym niebanalny charakter osadzonego niemalże w southernowym klimacie Mr.Jones (nasuwający skojarzenia z twórczością Joe Bonamassy z czasów Black Rock) oraz niepotrzebnie posłodzony w refrenach Can You Feel?. Skojarzenia z southern rockiem na krótko przywoływały też Let`s Shake It i Thunderstorm, choć w obu przypadkach można było raczej mówić o kompromisie zawartym z nośnymi pomysłami adresowanymi do masowego odbiorcy. Reszty dopełniały dobre covery Born To Be Wild Steppenwolf oraz Immigrant Song Led Zeppelin. Lakis Ragazas zaprezentował się przyzwoicie, zarówno jeśli chodzi o zestaw budzących wyobraźnię riffów, jak i przebojowe solówki. Sekcja rytmiczna nadawała rytm mocno i zwarcie, Liapakis znów wchodził śmiało w wysokie rejestry. Główny problem leżał w fakcie, że album - choć przyjemny w odbiorze - nie zostawiał po sobie nic po wysłuchaniu.
Jari Kainulainen grał także w powermetalowym ShadowQuest. Roberto Liapakis śpiewał w Steel Prophet.

Roberto Liapakis (ex-Valley`s Eve, Mystic Prophecy), Lakis Ragazas (Mystic Prophecy),
Jari Kainulainen (ex-Stratovarius, ex-Warmen, ex-Kotipelto, ex-Evergrey, ex-Symfonia, Masterplan)