Niemiecka grupa założona w 1990 w Hamburgu przez Juttę Weinhold (ur. 19 października 1947) po rozpadzie Zed Yago. Kwintet z początku miał szczęście, gdyż związał się kontraktem z płytowym potentatem amerykańskim RCA Records. Na początku trzeba wyjaśnić jedną rzecz: w promocyjnych materiałach i w pilotującym artykule "Metal Hammer" na zdjęciu widniało dwóch gitarzystów: Dave Moore i Peter Szigeti (ex-Warlock, ex-U.D.O., ex-Energy, ex-Coracko), tymczasem obaj dołączyli do formacji już po nagraniu materiału. Płytę nagrano bowiem z Olafem Lenkiem - jego nazwisko widniało na wkładce, Moore zdążył jeszcze zarejestrować całą solówkę do World Behind The World i częściową w King Arthur. Debiut Velvet Viper kontynuował dzieło podjęte na Pilgrimage Zed Yago z 1989, kładąc nacisk na klasyczny heavy z patetyczną atmosferą orbitującą generalnie wokół legend arturiańskich. O ile Jutta do piękności nigdy nie należała, nadrabiała niedostatki aparycji swoim niesamowitym silnym głosem. Do współpracy dobrała sobie muzyków kompetentnych i solidnych, choć nie znakomitych. Pilotujący całość Merlin przypominał najlepsze momenty Black Bone Song, zespół doskonale dawkował melancholijny etos w Perceval (gościnna solówka gitarowa Zeno Rotha - brata Uliego Jona), a fani Stormwitch z pewnością mogli znaleźć coś dla siebie w galopującym King Arthur. Udany HM Rebels wracał do koncepcji metalowego pirata, najbardziej jednak intrygował Lost Children, w którym głos Weinhold przybierał niemal formę mantry czy też echa panującego w górskich jaskiniach. Ten ostatni utwór nie był metalowy, obecność gitary jedynie zaakcentowano w tle, a pałeczkę pierwszeństwa przejmowały instrumenty perkusyjne. Wszystkiego dopełniał acceptowo-saxonowy Icebreaker. Krążek miał nieliczne mielizny, ale Jutta udowodniła, że nie potrzebowała Jimmy`ego Duranda, by tworzyć kapitalne przeboje.
W ciągu kilku następnych miesięcy Weinhold wymieniła skład, pozostawiając przy sobie tylko basistę Larsa Ratza. Pod koszmarną okładką "autorstwa" Petry Schieleit, czaił się zaskakująco pozytywny materiał. Był on prostolinijny i bardziej przewidywalny niż poprzednik, kierujący swoją uwagę na tradycyjny hard`n`heavy. W średnio-wolnych tempach toczyły się Modern Knights czy Horsewomen, lecz każdy z tych numerów cechowały masywne riffy, nie przeszkadzała nawet prostota gry Bubiego. Największą wadą płyty było zastosowanie w wielu miejscach identycznej rytmiki i temp, jak miało to miejsce nie tylko w Mother Of All Voices i Stella, ale nawet w największym killerze z tego albumu czyli Highland Queen. Jutta udowadniała Ancient Warriors, że spokojnie mogłaby sobie poradzić w cover-bandzie Judas Priest. Ponad 7-minutowy Trojan War kończył całość w sposób wyśmienity, rozpoczynając się balladowo i przechodząc gładko w silnie przemawiający epicki heavy z patetycznym chórem i kapitalnym śpiewem Weinhold. Grupa po raz drugi stworzyłą płytę solidną, z pewnością ustępującą jednak poprzednikowi, a już na pewno dokonaniom Zed Yago.
Wokalistka niestety zawiesiła działalność Velvet Viper na początku 1993, by w tym samym roku wydać solowy album To Be Or Not..., następnie zamilkła na wiele lat. Po dekadzie powołała do życia projekt Weinhold (dwie płyty w latach 2004-2006), by 24 września 2010 wydać drugi krążek solowy Read Between The Lines. "Żelazna" Jutta zaśpiewała również gościnnie w przeróbce Black Bone Song na płycie Messenger Starwolf: The Messengers w 2013. Olaf Lenk rozsławił swoje imię zakładając At Vance. Roy Last zmarł 25 lipca 2004 na atak serca w wieku 47 lat, natomiast Claus Reinholdt zmarł 2 stycznia 2018 w wieku 59 lat. Lars Ratz grał potem w Viva i Metalium - muzyk zginął w ktastrofie lotniczej na Majorce 18 kwietnia 2021 w wieku 53 lat.

Jutta Weinhold (ex-Breslau, ex-Zed Yago), Claus Reinholdt (ex-Zed Yago)