Szwedzki zespół neoklasyczno-powermetalowy założony przez Christiana Rivela-Liljegrena w sierpniu 1999. Do składu zaprosił m.in. dwóch kolegów z Narnii. Trudno powiedzieć dlaczego Rivel zdecydował się liderować dwóm grupom grającym niemal identyczną muzykę. Numery z jedynej płyty w zasadzie stanowiły uproszczone aranżacyjnie kompozycje Narnii, do tego wokalna forma lidera była co najwyżej poprawna. Własnej muzyki ten projekt nie stworzył zbyt wiele, bo album dopełniał cover Europe Wings Of Tomorrow oraz dwa utwory zespołu rockowego Modest Attraction (z lat 1994-1996), w której Rivel występował od lat 90tych (15 Years i Time). Reszta materiału to w większości rozczarowujące pół godziny poprawnością kompozytorską. Słuchacz po prostu czuł, że muzycy grali zdecydowanie poniżej swoich realnych możliwości. Stefan Olsson był prawie niesłyszalny i wtapiał się w ogólnie rzemieślnicze wykonanie całości. Dużo prostych riffów powtarzających się w kółko i nieciekawe refreny to istota szybkiego Power From The Sky, a solówki w pojedynkach były zupełnie pozbawione treści. Wolniejsze The Lost Generation oraz I Believe były po prostu nudne i nawet poza stroną liryczną zupełnie pozbawione wzniosłego rysu chrześcijańskiego metalu szkoły szwedzkiej. Never Satisfied lepszy od pozostałych i szkoda, że kapela nie grała tak cały czas. Podobnego solidnego i wartościowego power było tu niewiele. Delikatny Through Fire brzmiał niczym poprawna kopia podobnych utworów prezentowanych przez Narnię, natomiast One Way Out prezentował się jako niespójna mieszanka rocka, metalu i form jazzowych. Wykonana przy akompaniamencie pianina łzawa ballada Hold On To The Truth to piosenka pozbawiona cech metalowych, przerysowana i przesłodzona. Jedynym większym plusem płyty było znakomite brzmienie za które odpowiadał Peter In De Betou - choć jednocześnie ta klarowna dla powermetalu szwedzkiego produkcja tylko uwypuklała mielizny kompozycyjne. Krążek nie przyniósł powodzenia i muzycy poszli własnymi drogami.
Christian Rivel-Liljegren śpiewał w Audiovision, Divinefire, Golden Resurrection, 7 Days (Into Forever w 2010), The Waymaker i Flames Of Fire. Andreas Olsson grał w Stormwind, 7 Days i Divinefire, a Andreasa Johanssona spotkał znowu u boku Roba Rocka. Wspomniany Johansson bębnił ponadto w Royal Hunt, The Doomsday Kingdom i na solowej płycie Liljegrena.

Christian Rivel-Liljegren (ex-Venture, ex-Trinity, ex-Borderline, Narnia), Andreas Olsson / Andreas Johansson (obaj Narnia)