Amerykańska grupa powstała w 1988 w Los Angeles, w której skład weszli byli członkowie Journey, wokalista mający już na koncie solowe sukcesy oraz perkusista znany z licznych występów z gitarowymi wirtuozami. Debiut był nastawiony przede wszystkim na ballady, wprawiając słuchacza w melancholijny nastrój i dawkując za pomocą wszechobecnych klawiszy miłosną tematykę. W tym leżała zarowno największa siła tego krążka, jak i najpoważniejsza wada, gdyż w efekcie powstało znakomite dzieło AOR, ale o "babskim" wydźwięku. Znalazło się tutaj zbyt wiele "wyciskaczy łez" i znacznym problemem stawało się ustawienie ich w kolejności od najlepszego do najgorszego. Zachwycić mogły Possesion, Don`t Walk Away oraz Price Of Love i na ich tle najsłabiej prezentował się singlowy When I See You Smile, który dotarł jesienią 2009 na sam szczyt amerykańskiej listy przebojów, utrzymując się tam przez dwa tygodnie (jego autorką była kompozytorka Diane Warren). Ten album w zasadzie był skazany sukces, ponieważ wpompowano w niego duże pieniądze. Na całe szczęśćie, Bad English nagrali również kilka genialnych utworów dalekich od charakteru ballady. Energetyczny Forget Me Not charakteryzował się dobrą partią basu, świetnymi zagrywkami gitarowymi Schona i kapitalnym śpiewem Waite`a. Z kolei marszowy Heaven Is A 4 Letter Word zwracał uwagę wielopłaszczyznowym wykonaniem, a niepowtarzalna atmosfera wzbogaciła Ghost In Your Heart, idealnie łącząc delikatność z melodyjnością. Ostatecznie nagrano płytę przesyconą numerami utrzymanymi w wolnym tempie, co poniektórych mogło nużyć, ale idealnie sprawdzającymi się jako radiowe single. W dodatku Waite posiadał manierę wokalną, która po dłuższym czasie potrafiła irytować specyficznym akcentowaniem głosek. Materiałowi przydałoby się więcej energii, ale i tak zyskał duże uznanie w oczach miłośników AOR.
Wydany właściwie tuż przed wybuchem rewolucji grunge [2] nie miał szans powodzenia takiego jak trafiający w swój czas debiut. Zespół nie zmienił swojego stylu i wciąż serwował AOR graniczący momentami z hard rockiem, bardzo melodyjny i perfekcyjnie wykonany. So This Is Eden zabierał do słonecznej Kalifornii, przypominając nieco początkiem Hush Deep Purple. Ożywione rockowe granie w najlepszym stylu późnych lat 80-tych grupa zaprezentowała w singlowym Straight To Your Heart ze świetnym i ponadczasowym motywem gitary. Udana ballada Time Stood Still nie uciekała się do wykorzystania akustyków, riffowym podejściem przypominając dokonania Great White. Muzycy zdecydowanie za to przesłodzili The Time Alone With You, oddalający się niestety od rockowej mocy. Na szczęście Dancing Off The Edge Of The World wracał na pole hard rocka - prostego, ale posiadającego zaraźliwie chwytliwy refren, podobnie jak Pray For Rain. Sporo witalności wnosiły także wyrastające z tradycji Van Halen Make Love Last oraz Life At The Top. Bad English popisali się tym razem krążkiem skonkretyzowanym o krystalicznie czystej produkcji i mniej wybujałych niż na debiucie ambicjach. W końcu okazało się, że atut pięciu silnych osobowości, z początku stanowiący moc napędową, okazał się destrukcyjną siłą odśrodkową, doprowadzając do rozpadu kapeli.
Deen Castronovo grał potem w Hardline (z Schonem), u Ozzy`ego Osbourne`a,Steve`a Vai`a, George`a Bellasa, Jamesa Murphy`ego, w G/Z/R, Journey, Revolution Saints, Gioeli & Castronovo (Set The World On Fire w 2018), AOR-owym Restless Spirits (Restless Spirits w 2019) i Of Gods & Monsters. John Waite zrealizował solowo: Ignition w 1982, No Brakes w 1984, Mask Of Smiles w 1985, Rovers Return w 1987, Temple Bar w 1995, When You Were Mine w 1997, Figure In A Landscape w 2001, The Hard Way w 2004, Downtown: Journey Of A Heart w 2007 i Rough & Tumble w 2001. Neal Schon grał u Paula Rodgersa, w Abraxas Pool (Abraxas Pool w 1997) oraz Soul SirkUS (World Play w 2005), a solowo nagrał: Late Nite w 1989, Beyond The Thunder 1995, Electric World w 1997, Piranha Blues w 1998, Voice w 2001 oraz I On U w 2005. Dyskografia solowa Jonathana Caina obejmowała: Windy City Breakdown w 1977, Back To The Innocence w 1995, Piano With A View w 1995, Body Language w 1997, For A Lifetime w 1998, Namaste w 2001, Animated Movie Love Songs w 2002, Bare Bones w 2004 i Where I Live w 2006. Ricky Phillips wystąpił na dwóch płytach Styx: Big Bang Theory w 2005 oraz One With Everything: Styx And The Contemporary Youth Orchestra w 2006.

John Waite (ex-The Babys), Neal Schon (ex-Santana, ex-Journey, ex-HSAS), Jonathan Cain (ex-Journey),
Deen Castronovo (ex-Wild Dogs, ex-Dr.Mastermind, ex-Tony McAlpine, ex-Cacophony, ex-Marty Friedman, Joey Tafolla)