Amerykański gitarzysta urodzony 22 października 1945 jako Leslie Weinstein. Przez większość życia walczył z nadwagą - w czasach cienkich jak rurki gwiazdy rocka, sylwetka Westa wyróżniała się słuszną posturą, ale na scenie wykorzystywał ją na swoją korzyść dzięki czemu jego vibrato i gitarowe brzmienie trzęsło z mocą trzęsienia ziemi. Mówił po latach: "Chciałem brzmienia, które brzmiałoby jak trzy gitary” o swojej technice z efektywnym fuzzem, które Kyuss i Monster Magnet podjęły 20 lat później. Styl śpiewania odzwierciedlał grę Lesliego, tak jakby chciał przydusić słuchacza do ściany. Wiosną 1969 West zdecydował się nagrać swój solowy debiut - jego nazwę "Mountain" zaczerpnął od przezwisk pod adresem swoich gabarytów. Z pomocą Felixa Pappalardiego West nagrał w końcu swój materiał w lipcu 1969. Był to żarliwy heavy-rockowy album, który dał początek Mountain. Po latach większość fanów traktuje tą płytę jako właściwy początek Mountain i nie zalicza tego wydawnictwa na poczet działalności solowej muzyka. Leslie z Mountain osiągnął sławę i respekt, w końcu jednak problemy z nadużywaniem narkotyków oraz konflikt z Pappalardim spowodowały rozpad Mountain. Wówczas West ze swym kumplem perkusistą Corky`m Laingiem połączyli siły z Jackiem Bruce`m (ex-Cream) w West Bruce & Laing. Właściwy solowy debiut Westa nastąpił w marcu 1975 wraz z wydaniem [1] przez wytwórnię Phantom Records (dystrybucją zajęła się RCA). Na okładce Leslie udowadniał spory dystans do siebie, stojąc przed wypasioną rezydencją w otoczeniu pięknych kobiet. Album rozpoczynał początkowo spokojny Don`t Burn Me, ale śpiew Lesliego nadawał temu bluesującemu utworowi niezwykłej żywiołowości. Przeróbka klasyka The Animals The House Of The Rising Sun przyciągała uwagę duetem wokalnym z Daną Valery i odważną partią saksofonu. W High Roller wystąpili muzycy The Rolling Stones (Mick Jagger i Keith Richards - byli też współautorami kawałka), a w chórkach zaśpiewała Sandra Palmer, z którą West i Laing współpracowali jeszcze przy nagrywaniu Nantucket Sleighride Mountain. Numer brzmiał jak brat-bliźniak Brown Sugar Stonesów. Już jednak następnym utworem I`m Gonna Love You Thru The Night West wracał do świata bluesa, stylistycznie wchodząc w rejony Free. W środek płyty wrzucono piękny instrumentalny E.S.P. zagrany przez Lesliego na 12-strunowej gitarze. Szkoda, że przeróbki Honky Tonk Woman Stonesów i Little Bit Of Love przelatywały dość beznamiętnie, za to przeróbka Tima Hardina If I Were A Carpenter prawdziwie zwalała z nóg. Rozpoczynało wszystko pianino Gary`ego Wrighta, a później Leslie i Dana prowadzili wszystko swoimi przeszywającymi głosami. West wkrótce odwdzięczył się, zajmując się produkcją krążka Dana Valery w tym samym roku. Ostatecznie muzyk udowodnił wszystkim, że był w stanie działać i tworzyć poza Mountain.
[2] również brzmiał niczym lżejsza wersja dokonań Mountain. W studio pojawił się tym razem cały żeński chórek złożony z Hildy Harris, Sharon Redd i Tashy Thomas. W pamięć słuchacza zapadały głównie covery The Beatles (Dear Prudence) i Barry`ego Manna (We`ve Gotta Get Out Of This Place - rozpropagowany przez The Animals). Z własnych kawałków wyróżniały się By The River, Money (Whatcha Gonna Do) oraz akustyczny Singapore Sling". Szkoda, że twór The Leslie West Band nie przetrwał zbyt długo. West na blisko dekadę usunał się ze sceny, by powrócić krążkiem zreaktywowanego Mountain Go For Your Life w 1985. Wydany w kwietniu 1988 [3] był słabym powrotem na scenę - współpraca z Jackiem Bruce`m nie wypaliła. Płyta snuła się, była smutna, a wszystko odegrano zbyt mechanicznie. W 1989 Leslie wziął udział w przedsięwzięciu "Night Of The Guitar Live" obok innych tuzów gitary jak Andy Powell, Ted Turner (obaj Wishbone Ash), Randy California (Spirit), Robbie Krieger (ex-The Doors) czy Steve Howe (Yes). Kolejne lata przyniosły serię rozczarowujących albumów, orbitujących wokół bluesa.
17 czerwca 2011, podczas 10-godzinnego lotu do Missisippi, Leslie poczuł piekący ból w prawej nodze. Od dawna cierpiał na cukrzycę typu drugiego i był przyzwyczajony do różnego rodzaju dolegliwości, ale tym razem noga bardzo spuchła, a stopa zrobiła się sina. Po wylądowaniu samolotu nieprzytomnego artystę natychmiast odwieziono do szpitala. Jego żona Jenni musiała podjąć decyzję: podpisać zgodę na amputację nogi męża na wysokości kolana albo pozwolić mu umrzeć. Po uleczeniu rany, Leslie był wdzięczny małżonce za ocalenie życia, wszczepił sobie protezę i uczył się chodzić praktycznie od nowa. Na całe szczęście gra na gitarze wciąż przychodziła mu tak łatwo jak kiedyś - mógł przecież stracić rękę. Kontynuował więc sesję nagraniową do [11]. Płytę rozpoczynał motoryczny blues One More Drink For The Road - w tym mrocznym boogie swoją partię dograł Steve Lukather (znany z Toto). Mudflap Mama to kompozycja Westa ze słowami jego żony, pełna mocy i surowości blues-rocka z lat 60-tych XX wieku. W tym nagraniu solówkę zagrał Slash, za co West zrewanżował się dając mu jedną ze swoich gitar. Z kolei Standing On Higher Ground powstał przy współpracy z liderem ZZ Top Billy`m Gibbonsem i okazał się smakowitym teksańskim boogie.
Wielkim powrotem artystycznym był wyśmienity [13], którego tytuł nawiązywał do jednej z płyt Mountain. Już otwieracz Dyin` Since The Day I Was Born brzmiał rasowo i West nie grał tak dynamicznie od lat. W utworze na gitarze zagrał Mark Tremonti z Creed i Alter Bridge. W Busted Disgusted Or Dead solówkę wykonał Johnny Winter, w Feeling Good pojawiał się Dee Snider z Twisted Sister, a w klasycznym kawałku Percy`ego Sledge`a When A Man Loves A Woman Lesliego gitarą i głosem wsparł Johnny Lang. Te gościnne występy w żadnym wypadku nie zostały zaaranżowane po to, by pomóc podupadającej gwieździe - Leslie znakomicie poradziłby sobie i bez nich jako rasowy rockman. Muzyk na album wrzucił też własny cover z 1969 Long Red. Wszystko orbitowało wokół szlachetnego heavy-rocka przyprawionego bluesem i soulem. Było tak klasycznie, że bardziej się chyba nie dało. Głos Westa – sterany życiem i niosący bagaż doświadczeń – doskonale wpasował się w całość.
Mick Jones założył Foreigner. Corky Laing solowo zrealizował Making It On The Streets w 1977 i Toledo Sessions w 2019, dwa krążki pod szyldem Cork (Speed Of Thought w 1999 i Out There w 2003, Corky Laing And The Memory Thieves (House Of Thieves w 2012), Corky Laing And The Perfect Child (Playing God w 2013), a pod nazwą Corky Laing`s Mountain wydał dwie koncertówki: Live In Melle w 2017 oraz Live At Howard`s Club H w 2019. Randy Coven grał potem w Holy Mother, Ark, MCM i u Witalija Kuprija - basista zmarł 20 maja 2014 w wieku 54 lat. Aynsley Dunbar grał potem u Jake` E. Lee (Retraced w 2005) i Keitha Emersona (Off The Shelf w 2006), nagrał też solowy krążek Mutiny w 2008. Howie Wyeth zmarł na zawał serca 27 marca 1996 w wieku 51 lat. Jack Bruce zmarł z powodu choroby wątroby 25 października 2014 w angielskim Suffolk mając 71 lat. Leslie West zmarł 23 grudnia 2020 w wieku 75 lat - jego serce zatrzymało się dwa dni wcześniej, a po 48 godzinach lekarze postanowili odłączyć muzyka od respiratora. Tim Bogert zmarł trzy tygodnie później, 13 stycznia 2021 na raka w wieku 76 lat.

Leslie West / Corky Laing (obaj Mountain, ex-West Bruce & Laing), Jack Bruce (ex-Cream, ex-West Bruce & Laing), Randy Coven ex-CPR), Kevin Neal (ex-Pat Travers Band),
Aynsley Dunbar (ex-John Mayall, ex-Frank Zappa, ex-David Bowie, ex-Lou Reed, ex-Mick Ronson, ex-Journey, ex-Sammy Hagar, ex-Whitesnake, ex-Mogg/Way, ex-Mother`s Army, ex-UFO)
Tim Bogert (ex-Cactus, Beck Bogert & Appice, ex-Boxer, ex-Derringer, ex-Mark Edwards)