Belgijski projekt jednososobowy założony w Mons w 2007 - tylko na kilku płytach zaśpiewała i zagrała na klawiszach niejaka Larvalis Lethaeus. Na dłuższą metę, Yhdarl okazał się jednym z najsłabszych grup Déhy (obok Slow, Herzog i Ana'ana). Pod tym szyldem muzyk zaprezentował drone/ambient, który na pierwszych płytach przybierał dość przypadkową formę dysonansów i szumów. Było ich więcej niż samej muzyki i te albumy były ostatecznie asłuchalne. Póxniejsze krążki otworzyły sięna funeral doom, ale wciąż było to granie nadzwyczaj eksperymentalne. Z tej miernej dyskografii po części wyróżniał się pozytywnie [13], zawierający depresyjny black, ale był to materiał boleśnie przeciętny i już na następnej płycie Déha powrócił do mało interesującego mixu funeral doomu, ambientu, noise i drone. Jak na muzyka o nieskończonym wręcz potencjale, Belg tutaj kompletnie rozczarowywał.
Déha udzielał się w Merda Mundi, Slow, Deviant Messiah, Imber Luminis, Ignifer, Maladie, Deos, progresywno-awangardowym We All Die (Laughing) (Thoughtscanning w 2014), Clouds, Vaer, Sources Of I, God Enslavement, Lebenssucht, God Eat God, Cult Of Erinyes, Ter Ziele, Wolvennest, Acathexis, The Penitent, Bekëth Nexëhmü, Sorta Magora, Saturnian Tempel, Brae, Transcending Rites, Lykta, Iniquitatem, symfoniczno-deathmetalowym Wrath Of The Nebula (The Ruthless Leviathan w 2022), Insikt, Drache, heavymetalowym Impending Triumph, ambientowo-blackmetalowym Dead (EP-ka The Final Act w 2023), Chaines, Herzog, Ana'ana, deathcore`owym Horrible (Filth w 2024) oraz Alukta. Nagrał też olbrzymią ilość płyt solowych.

Olmo Lipani (Merda Mundi)