Belgijsko-francuski zespół powstały w 2021 z inicjatywy Déhy oraz Marie - występującej pod pseudonimem Brouillard. Oboje występowali w różnych blackmetalowych projektach, ale w Transcending Rites postawili na wrażenie podróżowania. Na pierwszy album trafił atmosferyczny black bez zwolnień i udziwnień, jednocześnie przytłaczający i kojący na wzór emocjonalnego oczyszczenia. Ekipa postawiła na tworzenie długich utworach opartych na surowych riffach tremolo, które wielokrotnie powtarzane tworyły efekt katharsis. Wokale jak zawsze w wykonaniu tych obojga artystów były idealne dla podjętej stylistyki: ponure wrzaski na granicy zrozumiałości przenikały się z udręczonymi krzykami przyprawiającymi o dreszcze. Zastosowano szorstką produkcję i te mroczne zagrywki stanowiły obietnicę czegoś dzikiego i nieznanego, co dopiero miało nadejść. To była nieubłagana i wirująca podróż przez najbardziej cierpiącą i duchową formę blacku, tradycyjnie napędzaną hipnotyzującymi blastami i złowrogą atmosferą. Słuchacz świadomie mógł zanurzyć się w te dźwięki, by dosięgnąć na własne życzenie otchłani wiecznej męki. Wśród tych przenikliwych riffów, wybuchowych rytmów i nieludzkiego wycia, duet nie dawał ani wytchnienia. Transcending Rites stworzył krążki nieodparcie przerażające i jednocześnie atrakcyjne poprzez zniewolenie dźwiękiem i dążenie ku nieskończonej ciemności.
Na tle debiutu [2] wypadł mniej dewiacyjnie, brzmiąc bardziej kanonicznie w stosunku do klasycznych współrzędnych gatunku. Muzyka nadal była zorientowana na szybkie tempa, ale tym Déha i Marie zaproponowali więcej dynamiki i klimatycznych przerw, aby podróż była bardziej fascynująca i mniej unicestwiająca. Tym co sprawiało, że ta epopeja była absorbującym doświadczeniem, wciąz były nieubłagane riffy tremolo i ich wielowarstwowe struktury, pełne dysonansowych pasaży i wprowadzającego w trans dzięki ostrych jak brzytwa zagrywkom. Aranżacje stawiały na dynamizm, co nadawało kompozycjom poczucia ciągłego pędu, dzięki wściekłym tempem i jadowitym wokalom. Jedynym zarzutem była standardowa sekcja rytmiczna, która funkcjonowała jedynie niczym płaska i sucha płaszczyzna na tle reszty gitar i klawiszy. Na specjalne wyróżnienie zasługiwały wspaniałe okładki - do dwóch pierwszych grafiki stwórzył Francuz Pierre Perichaud, a do [3] - Rumunka Luciana Nedelea.
Déha udzielał się w Lykta, Iniquitatem, symfoniczno-deathmetalowym Wrath Of The Nebula (The Ruthless Leviathan w 2022), Insikt, Drache, heavymetalowym Impending Triumph, ambientowo-blackmetalowym Dead (EP-ka The Final Act w 2023), Chaines, Herzog, Ana'ana oraz deathcore`owym Horrible (Filth w 2024); nagrał też olbrzymią ilość płyt solowych. W końcu wraz z Brouillard powołał do życia Alukta.

Olmo Lipani (Yhdarl, Merda Mundi, Slow, ex-Deviant Messiah. Imber Luminis, ex-Ignifer, Maladie, ex-Deos, ex-We All Die (Laughing), ex-Clouds, ex-Vaer, ex-Sources Of I, ex-God Enslavement,
Lebenssucht, ex-God Eat God, Cult Of Erinyes, ex-Ter Ziele, Wolvennest, Angor Animi, Acathexis, The Penitent, ex-Bekëth Nexëhmü, ex-Sorta Magora, ex-Saturnian Tempel, Brae)
Marie (ex-J'ai Si Froid, Brouillard, Sphere, Vertige)