Olmo Lipani to belgijski wokalista i multiinstrumentalista urodzony 3 maja 1985. Pod psudonimem Déha śpiewał i grał w niemal nieskończonej liczbie projektów blackmetalowych, choć nie tylko. Na swoich albumach solowych orbitował między różnymi stylami. Instrumentalny [1] to w zasadzie jedynie plumkanie na klawiszach, znacznie ciekawszy [2] to atmosferyczny black metal pełen zwolnień (pojawiły się również wciągające melodie i akustyki). [3] to głównie podróż akustyczno-melancholijna (w tym cover The Gathering Saturnine), a jej kontynuacją był spokojny i refleksyjny [4] (wpływy brytyjskiego grania spod znaku Paradise Lost). [6] i [7] stanowiły początek wielopłytowej opowieści w odcieniach depresyjnego black metalu. Trafiły się jednak takie dziwadła zawierające jałowy gotycki pop/rock ([5] i [16]), nużący drone [15] czy świąteczny [18]. Na szczególną uwagę zasługiwal przesycony mrokiem [29]. Intro do The Devil`s Science budził skojarzenia z atmosferycznym metalem i szybko wymykał się gatunkowej klasyfikacji. Metalowy pejzaż budowały partie syntezatorów, a z początku szeptany i schowany w mixie zniekształcony wokal przechodził z czasem na pierwszy plan. Wówczas przekształcał się w growl, co dawało piorunujące wrażenie. Pierwotne zło wydawało się tutaj niemal namacalne, podczas gdy z muzyki sączyła się ciemność porównywalna do mocy szponów mitycznej bestii, a aura tajemniczości momentami nie pozwalała się od tego numeru oderwać. Z doom metalu i specyficznej dźwiękowej przestrzeni, kompozycja przechodziła stopniowo w I Am The Dead - prawdziwie blackowy moloch, choć również on rozpoczynał się posępnie i podniośle. Kawałek intrygował rytualnym brzmieniem, które wydawało się ciężkie od zapachu kadzideł. Energia pochodząca jakby z innego świata narastała, aż do swoistego punktu kulminacyjnego z inkantacjami do przedstawionej na okładce bogini Kali. Déha na tym albumie połączył sprawdzone w metalu patenty, ale jednocześnie udało mu się stworzyć wyjątkowe brzmienie, przywodzące na myśl medytacyjny repertuar holenderskiego Urfaust, a nawet Wolvennest (w którym sam grał). Teksty artysta wykonał w angielskim, francuskim i sanskrycie - te demoniczne inkantacje miały w sobie jednak tak pierwotną siłę, że nie trzeba było mocno wgłebiać się w słowa utworów. Do blacku, deathu oraz doom metalu dochodziły elektronika, ambient i wstawki wyciszające, tworząc w rezultacie dość majestatyczne brzmienie.
Déha udzielał się w Yhdarl, Merda Mundi, Slow, Deviant Messiah, Imber Luminis, Ignifer, Maladie, Deos, progresywno-awangardowym We All Die (Laughing), Clouds, Vaer, Sources Of I, God Enslavement, Lebenssucht, God Eat God, Cult Of Erinyes, Ter Ziele, Wolvennest, Angor Animi, Acathexis, The Penitent, Bekëth Nexëhmü, Sorta Magora, Saturnian Tempel, Brae, Transcending Rites, Lykta, Iniquitatem, symfoniczno-deathmetalowym Wrath Of The Nebula, Insikt, Drache, heavymetalowym Impending Triumph, ambientowo-blackmetalowym Dead, Chaines, Herzog, Ana'ana, Horrible, Alukta oraz Lights Of Vimana.

Szczegółowa dyskografia Déhy