Niemiecki zespół powstały w 2009 w Ludwigshafen, którego nazwa z francuskiego oznaczała "chorobę". Pierwsza płyta odśpiewana na dwa wokale nie była niczym specjalnym, prezentując mix progresywnego black metalu, wpływów jazzowych i awangardowych struktur. Teksty śpiewano po angielsku, niemiecku, francusku i łacinie. Prawdziwe cuda zaczęły się dziać od [2] - fani twierdzący, że w metalu słyszeli już wszystko musieli szybko zweryfikować swoją opinię. Niemcy wyszukali tutaj nowatorskich form wyrazu, by wyrwać się z jakichkolwiek okowów konwencji. Czego tu nie było: blackowe tempa, kalejdoskop tonacji wokalnych, wariacje na fortepianie, jazzowe przejścia perkusyjne, schizofreniczne zawodzenia i świdrujące partie saksofonu. Wydawało się, że podstawą stylu Maladie była improwizacja, ale tak naprawdę każdy dźwięk miał swoje własne ustalone miejsce. W tym chaosie była metoda i niektóry fragmenty potrafiły prawdziwie zauroczyć. Aranżacje były cudownie pokręcone, skąpane w surrealistycznej atmosferze i wywołujące egzystencjalne refleksje. Dziewiątka muzyków w studio okazała się mistrzami w stopniowym podkręcaniu tempa, budowaniu napięcia i nagłych przyspieszeniach. Bernd Wener odpowiedzialny był za czysty śpiew w stylu Vintersorga z czasów Borknagar, natomiast Alexander Wenz skupił się na harshu i wrzaskach. Wśród tego 72-minutowego wyśmienitego materiału znalazły się dwa kolosy: 18-minutowy Inexistentia oraz 16-minutowy Semivivus (wpływy szwedzkiego Pan-Thy-Monium). To był niesamowity konglomerat, w którym wymieszano w idealnych proporcjach black, death, granie awangardowe i progresywne, okazjonalne doomowe wtręty pod My Dying Bride, syntezatory, wiolonczela i wspomniany saksofon. Trcohę to wszystko przypominało jakby w jednym studio spotkali się Emperor, Solefald i australijski Ne Obliviscaris. Konkretne momenty (Agnitio, Abdico, Curcuitus) przynosiły ukojenie orkiestralno-fortepianowe, przed kolejnym zanurzeniem się w nieograniczony morzu pomysłów.
Na późniejszych płytach zrezygnowano z sekcji rytmicznej jako takiej, na basie i perkusji pogrywał w studio gitarzysta Björn Köppler. Teksty miały tendencje filozoficzne, introspektywne, egzystencjalne i w rezultacie dość tajemnicze. Była to nadal muzyka złożona, w pełni interesująca i bezprzecznie wirtuozerska i wystarczająco interesująca, choć już nie tak intrygująca jak na [2] i [3]. Trudno było przewidzieć, kiedy spokojne fortepianowe interludium eksplodowało w lawinę blastów i maniakalnych krzyków, a następnie to wszystko tonęło we wznoszącej się solówce na saksofonie. Opisanie każdego utworu Maladie to trudne zadanie, ponieważ zawierały tak wiele różnych motywów i stylów, że ciężko było to wszystko ogarnąć. Krążki stanowiły imponujące doświadczenia, gdzie nie było miejsca na nudę, a muzyka oferowała wiele niesamowitych momentów. Z biegiem czasu pojawiło się więcej numerów z melodiami nazbyt oczywistymi i nastawionymi na szerszego słuchacza. Pojawiło się na więcej elektroniki ze skłonnościami to muzyki plemiennej. Saksofon stał się pełnoprawnym instrumentem. Dysonanse wykorzystywanie przez zespół nigdy nie przeradzały się w kakofonię, ale magia z wczesnych lat działalności zniknęła. Na [10] wręcz doszło do tego, że przejścia blackowej awangardy do dźwięków saksofonu (będące tak mocną stroną Maladie w przeszłości) zaczęły przypominać zbanalizowany teatr uliczny albo niedokończony kulturalny projekt. Warto wspomnieć piękne okładki: autorem pierwszych czterech był Remy Cuveillier (gitarzysta francuskiego Four Question Marks), kolejnym wspaniałym dziełem była okładka do [9] - wyszła ona spod ręki Giannisa Nakosa (wokalisty greckiego Mortal Torment).

Późniejsze losy członków zespołu:

• Alexander Wenz - thrashowo-deathowy Raw (Moshpit w 2009, Rawzilla w 2012 i Battalion Of Demons w 2016)
  
• Bernd Wener - heavy/doomowy Old Mother Hell (Old Mother Hell w 2017 i Lord Of Demise w 2020)
  
• Björn Köppler - deatmetalowy God Enslavement (Consuming The Divine w 2016)
  
• Déha - Deos, progresywno-awangardowym We All Die (Laughing) (Thoughtscanning w 2014), Clouds, Vaer, Sources Of I, God Enslavement, Lebenssucht, God Eat God, Cult Of Erinyes, Ter Ziele, Wolvennest, Angor Animi, Acathexis, The Penitent, Bekëth Nexëhmü, Sorta Magora, Saturnian Tempel, Brae, Transcending Rites, Lykta, Iniquitatem, symfoniczno-deathmetalowym Wrath Of The Nebula (The Ruthless Leviathan w 2022), Insikt, Drache, heavymetalowym Impending Triumph, ambientowo-blackmetalowym Dead (EP-ka The Final Act w 2023), Chaines, Herzog, Ana'ana, deathcore`owym Horrible (Filth w 2024), Alukta oraz gotycko-doomowym Lights Of Vimana (Neopolis w 2025). Nagrał też olbrzymią ilość płyt solowych
  
• Cornelius Althammer - sludge/grindcore'owy Ekranoplan (Hypnopaedia w 2018)
  
• Kevin Olasz - God Enslavement i Obscura
  
• Mathias Blässe - podrabiający wczesne In Flames Hiraes (Solitary w 2021 i Dormant w 2024)

Alexander Wenz / Björn Köppler (obaj ex-Tombthroat), Bernd Wener (ex-Refuge, ex-Shapeshift), Mark Walther (Spheron),
Olmo Lipani (Yhdarl, Merda Mundi, Slow, ex-Deviant Messiah. Imber Luminis, ex-Ignifer), Cornelius Althammer (Ahab, Dead Eyed Sleeper, ex-Legacy/GER),
Mathias Blässe (Dawn Of Disease), Kevin Olasz (Aardvarks, Deadborn), Tobias Blach (Spheron), Alex Spalvieri (ex-Eternal Sunset, Nova Skellis)