Polska grupa założona w 2003 w Katowicach przez Martę Gabriel (absolwentkę szkoły muzycznej) oraz jej męża Bartka Gabriela (managera i producenta muzycznego). W rok później Marta weszła wraz z muzykami sesyjnymi do studio w celu zarejestrowania utworu na składankę "Shock Rock Hellions - A Tribute To W.A.S.P.". W kwietniu 2005 do Polski przylecieli dwaj członkowie Elixir, by wziąć gościnny udział w nagraniu utworu Chaos Rising na składankę "One Foot In Fire - A Tribute To Cirith Ungol", która ukazała się w marcu 2006 nakładem niemieckiej wytwórni Solemnity Music. W 2006 skrystalizował się stały skład, choć na tym etapie kariery Crystal Viper był wciąż sztucznie wykreowanym tworem o fabrykowanym image`u. Latem Crystal Viper zarejestrował utwór Flaming Metal Systems na kompilację "A Tribute To Manilla Road" (z solówką gitarową Piotra Luczyka z Kat). [1] ukazał się 25 lutego 2007 i rozpoczynał się intro nagranym przez Gerrita Mutza (wokalistę Sacred Steel). Inspirowane twórczością Roberta E. Howarda teksty były autorstwa Barta Gabriela - łączyły się one w opowieść o tytułowej Crystal Viper, władczyni królestwa Khalandir. Muzyka zakorzeniona była w klasycznym heavy lat 80-tych, a szczególnie słyszalne był wpływy Zed Yago, Stormwitch i Omen (Night Prowler, Shadows On The Horizon, City Of The Damned). Kawałek The Last Axeman zadedykowano zmarłemu w 2003 wokaliście legendarnego Omen - J.D. Kimballowi. Uwagę zwracał od razu mocny czysty głos Marty, rażący jednak kiepską angielszczyzną. Na pierwszy videoklip wybrano niezbyt porywający kawałek Sleeping Swords. Crystal Viper promowali materiał na koncertach z Doro, Cradle Of Filth, Hammerfall i Stratovarius. Jednocześnie w Polsce trwał intensywny marketing mający na celu zaszczepienie w świadomości fanów nazwy Crystal Viper jako kapeli true-metalowej.
Pierwotnie [2] miał być tylko EP-ką, która zaostrzyć miała apetyt na pełnowymiarowe wydawnictwo. Jednakże w miarę upływu czasu materiał urósł do niemal godziny muzyki i przybrał formę składanki. Zespół postanowił zebrać tu materiał publikowany przed wydaniem debiutu. Znalazły się tutaj m.in. covery W.A.S.P. Wild Child, Manilla Road Flaming Metal Systems (ponownie Gerritt Mutz) oraz Blood And Gasoline Virgin Steele. Przy tym ostatnim Crystal Viper wspomogli David DeFeis i Josh Block. W końcu zamieszczono kawałek tytułowy w dwóch wersjach językowych. Sporą część EP-ki zajęły fragmenty koncertu stanowiącego oficjalny bootleg "Live In Andernach 2007”. Ekipa wypadła nieźle, choć samo brzmienie pozostawiało wiele do życzenia, także publiczność była trochę za cicha. Do tego wszystkiego dorzucono dwa utwory zapowiadający drugi album grupy. Pierwszym z nich był The Anvil Of Hate – klasyczny pędzący numer z chóralnymi refrenami i z coraz lepiej panującą nad swym głosem Martą (lecz wciąż nie angielskim). Zaskakiwał natomiast The Banshee, ballada skomponowana wyłącznie na klawisze.
Mixem i masteringiem [3] zajął się Andy La Rocque, gitarzysta Kinga Diamonda. W nagraniach wzięli udział goście: Manni Schmidt (Grave Digger, ex-Rage) w 1427, prawie niesłyszalny Frank Knight (ex-Buffalo, ex-X-Wild) w Her Crimson Tears oraz Lars Ramcke (Stormwarrior) w Legions Of Truth. Pierwsza słyszalną różnicą było brzmienie - zniknęła surowość, wszystko było niezwykle klarowne i ugrzecznione. Momentami odnosiło się wrażenie, że na wskutek kryształowej produkcji, muzyka Crystal Viper zatraciła swego - tak mocno przecież promowanego wszędzie - ducha (cofnięty bas, miejscami pukająca perkusja). Wciskany mało szczerze słuchaczom jako true metal, produkt sprawiał wrażenie skrojonego z premedytacją na potrzeby mało wymagającego niemieckiego fana. Ten tradycyjnie pojmowany heavy czerpał najwięcej właśnie ze sceny germańskiej, choć pojawiały się nawiązania do grania brytyjskiego. Z wyjątkiem interesującego intra, udanej ballady Her Crimson Tears oraz kroczącego Gladiator Die By The Blade, Crystal Viper zrezygnowali ze skomplikowanych struktur czy technicznych wygibasów - było prosto i do przodu, przy czym zatracono niemal wszelką przebojowość. Było to spore rozczarowanie, jakby debiut i nowy krążek nagrały dwie zupełnie różne zespoły. Kilka udanych momentów jak Metal Nation czy Zombie Lust nie było w stanie zaciemnić znacznego spadku formy. Średnio wypadł również kończący wszystko cover Agent Steel Agents Of Steel. Poprawne granie, starające się nie wychylać poza ustalone szablony, zdefiniowało przyszłość grupy. [9] zawierał m.in. przeróbkę Quartz Tell Me Why.
6 marca 2009 Crystal Viper wystąpił na festiwalu "Up The Hammers" w Grecji, a 16 kwietnia 2009 supportował Blaze`a Bayley`a w warszawskiej "Progresji". 4 czerwca 2010 ukazał się koncertowy [4], zawierający trzy premierowe studyjne bonusy: The Wolf And The Witch, Stronghold: Under Siege, a także kolejny cover Virgin Steele Obsession (It Burns For You). Przybranie sztucznego mrocznego image na [6] nie było w stanie przekonać nawet nastolatków. [7] pogłębił jeszcze bardziej kryzys, przedstawiając materiał jednowymiarowy i pozbawiony energii. Płycie nie pomogły ani niezły cover Riot Thundersteel jako bonus, ani gościnny udział Harry`ego Conklina z Jag Panzer w Fight Evil With Evil. Niezrozumiałe było również brządaknie Marty na gitarze, które nic nie wnosiło do muzyki grupy, a jedynie uczyniło koncerty bardziej statycznymi. W 2013 Marta zaśpiewała gościnnie w utworze Bird Of Prey duńskiego Witch Cross, a w 2014 - w Mistress From Hell francuskiego Elvenstorm. Marta Gabriel śpiewała w Moon Chamber (Lore Of The Land w 2019) i grała na basie w Blazon Stone. Tommy Roxx po latach dołączył do Ceti. Erik Juris dołączył do Warlord (a właściwie jego podróbki już po śmierci Billa Tsamisa). Ced Forsberg grał jako basista w Palantir.

Tomasz Woryna / Tomasz Dańczak (obaj ex-Dragon), Ced (Rocka Rollas, Blazon Stone, ex-Mortyr, Breitenhold, ex-Lector, Cloven Altar, Runelord)