Amerykański projekt założony przez Seana Malone`a, grającego tu również na unikalnym Patyku Chapmana. Debiut jawił się jako połączenie dotychczasowych zainteresowań basisty ze stylem King Crimson - głównie Discipline z 1981, ale też The ConstruKction Of Light z 2000. Uwagę zwracało krystalicznie czyste brzmienie gitar, na których muzycy wygrywali kunsztowne arpeggia. Galois rozpoczynały klawiszowe pasaże wprowadzające w tajemniczy nastrój, kiedy nagle atakowała gitara rozpoczynając Code/Anticode. Wyśmienite, choć mocno zakręcone solowe partie Rona Jarzombka i Trey` Gunna doprowadzały do krótkiego momentu uspokojenia, po którym muzyka odzyskiwała znowu dawny pęd. Na całej płycie dynamiczne partie z udziałem sprzężonych gitar sąsiadowały na przemian z łagodnymi fragmentami z minimalnym udziałem sekcji rytmicznej. Muzyka ciągle zaskakiwała, zmieniając ciągle swój charakter. Gordian Knot w swoich eksperymentach sięgnęli nawet po utwór Jana Sebastiana Bacha Komm Susser Tod, którego swobodna adaptacja na gitarę wypadła znakomicie, z pięknym pogłosem i brzmieniem upodobnionym do organowego. Po ostrej galopadzie w River`s Dancing, atmosferę wyciszał jednostajnie pulsujący Srikara Tal. Fani eksperymentalnego metalu mogli być zachwyceni tą płytą. Mimo stylistycznego rozstrzału pozostawała ona w pełni spójna brzmieniowo - szczególnie dla fanów karmazynowego posmaku z metalową domieszką. Całość nie brzmiała jak przypadkowa szalona improwizacja gwiazd, które na tydzień wpadły do studia, ale jak perfekcyjnie dopracowane dzieło ukształtowanej grupy.
Również [2] nie był przeznaczony dla wszystkich, te dźwięki jak poprzednio wymagały pełnego skupienia. W zasadzie trzeba było dojrzeć do odebrania tego niesamowitego ładunku muzycznych emocji. W przypadku muzycznych podróży Seana Malone`a można było odnieść wrażenie obcowania z pewnym matematycznym constansem - ciągle tak samo wysokim i niedostępnym dla wielu innych poziom w różnych odcieniach niesamowitych zjawisk. Album zespołu wymuszał na słuchaczu niejako traktowanie go w sposób niemalże metafizyczny, a wszystko by dotknąć sacrum bijącego równomiernie w tych dziwacznych utworach. Krążek sprawiał, że pozytywny etos muzyki instrumentalnej pozostawał nie tylko nienaruszony, ale wręcz nobilitowany. ArsisMuttersprache gościnnie zagrał Steve Hackett (ex-Genesis) i dzięki jego obecności pojawiał się tutaj odczuwalny pierwiastek prog-rocka z lat 70-tych. Shaman`s Whisper to pełny skład Cynic w akcji i tego utworu słuchało się z wielką satysfakcją. W Fischer`s Gambit pojawiał się Jim Matheos i jak zwykle zachwycał zagrywkami gitary akustycznej, natomiast Grace to popis Malone`a na Patyku Chapmana z towarzyszeniem Echoplexa. To łagodna kompozycja, której perfekcyjny w funkcji czasu flow sprawiał, że powstawało nieodparte wrażenie jakoby wszystkie elementy i poziomy w ostatnich sekundach łączyły się i trafiały w swoje jedynie słuszne miejsce. W Some Brighter Thing na kilka krótkich chwil spotkali się w doborowym towarzystwie Malone, Gobel, Matheos, Hackett i Bill Bruford (ex-Yes, ex-King Crimson). Mocno jazzowy The Brook The Ocean to znów perfekcyjny balans, dynamika i precyzja. Singing Deep Mountain to definitywne pożegnanie z absolutnie fenomenalnym i zbudowanym z wielką dbałością o szczegóły albumem. Gordian Knot zdobył swoją skromną, ale wierną grupę miłośników, którzy pokochali tą nieprzewidywalność i zmieniające się jak w kalejdoskopie nastroje. Fakt, że w studio spotkał się cały skład Cynic o niczym w tym wypadku nie świadczył, gdyż każda z wybitnych osobistości potrafiła zaznaczyć swoją obecność bez jednoczesnego popadania w nużące solowe manifesty.
Sean Malone i Jim Matheos współpracowali wspólnie w O.S.I. Ten pierwszy wydał również płytę solową Cortland w 1996, zawierającą muzykę progresywno-instrumentalną, a basistę wspomogli m.in. Reinert i Dunn. Malone zmarł 9 grudnia 2020 w wieku 50 lat. Matheos z kolei udzielał się w Arch / Matheos i Kings Of Mercia. Ron Jarzombek grał w Blotted Science, wydał też dwa krążki solowe. Masvidal wydał w 2019 solową EP-kę Mythical. Sean Reinert grał w C-187, zmarł 24 stycznia 2020 w wieku 48 lat.

Sean Malone (ex-Cynic,ex-Anomaly, Aghora), Trey Gunn (King Crimson),
Ron Jarzombek (ex-Happy Kitties, ex-S.A. Slayer, ex-Watchtower, Spastic Ink), Sean Reinert (ex-Death, ex-Cynic, Aghora),
Jim Matheos (ex-Misfit, Fates Warning, John Arch), Paul Masvidal (ex-Master, ex-Death, ex-Cynic), Jason Gobel (ex-Monstrosity, ex-Cynic)