Norweska grupa blackmetalowa powstała w 1992 w Bergen. Nazwę zaczerpnęła z ”Władcy Pierścieni” Tolkiena, którą zaprezentowała po raz pierwszy na demówce "A Sorcery Written in Blood" z 1993. Muzyka grupy była brutalnym połączeniem stylów Marduk, Darkthorne i wczesnego Emperor. W tamtym okresie formacja nie grzeszyła oryginalnością pod względem pseudonimów, wyglądu i skrzekliwego wokalu. Gorgoroth prześladowały także notoryczne zmiany personalne. Dopiero dołączenie do zespołu wyjątkowego muzyka zwróciło baczniejszą uwagę muzycznego świata. Gaahl urodził się w wiosce Espegal, gdzie mieszka do dnia dzisiejszego. Jego dziadkowie wybudowali dom na samym szczycie tamtejszej góry, po ich śmierci Gaahl osiedlił się tam sam w dolinie 20 km od wioski, w której przez 76 dni pod rząd co roku padał deszcz. W domu nie było systemu kanalizacji, a on sam postanowił zostać wegetarianinem. Chodził do szkoły, w której w jego klasie był jeszcze tylko jeden uczeń, który popełnił samobójstwo w wieku 18 lat. Od młodych lat był satanistą i zapalonym przeciwnikiem chrześcijaństwa, przejawiając jednocześnie szacunek do tradycji pogańskich i nordyckiej mitologii. To ustosunkowanie miało wkrótce przejawić się w ostrych tekstach utworów. Black metal stał się dla Gaahla jedynie ideologią, a fanów przychodzących na koncert tylko w celu posłuchania muzyki, uważał za pustych i aroganckich. Dlatego też nowy wokalista reklamował [5] jako "najbardziej zezwierzęcony i chory, ale jednocześnie obskurny". Wprowadzenie do tekstów nawiązania do ideologii Nietzschego oraz antychrześcijaństwa prezentowanego jako nurt w filozofii, uległo niestety zaciemnieniu przy jego skrzeku. Zwracało uwagę za to niesamowicie brudne i chaotyczne brzmienie, pełne bezkompromisowej agresji. Open The Gates emanował klimatem zniechęcenia do świata i ludzkości - podobny nastrój nienawiści dominował na całej płycie i mimo niezbyt skomplikowanych środków wyrazu, udało się Gorgoroth zbudować atmosferę swoistego mroku. Słabymi punktami były jedynie The Devil, The Sinner And His Journey (ponad dwuminutowa bezsensowna nawalanka) oraz Blodoffer (o podobnym charakterze). Kończący wszystko długi The Virginborn utrzymano w zabójczo wolnym i niemal hipnotycznie monotonnym tempie. Choć nie pozbawiony błędów, album był gratką dla fanów gatunku.
Już wówczas Gaahl starał się całkowicie odizolować od świata, interweniując tylko w przypadkach, kiedy ktoś wkroczył na jego teren. Na swoich malowanych na strychu obrazach przedstawiał dziwne kolorowe krainy i nagich ludzi. Jedni mieli go za człowieka niezwykle inteligentnego mimo prezentowanych ekstremalnych poglądów. Inni uważali, że jest zaślepiony jednym punktem widzenia, przez co nie potrafił oderwać się od kontrowersji jaką sam tworzył. On sam widział siebie jako kulturalnego smakosza wina, ale i twórcę dla jednostek silnych. [6] był znacznie lepszy, rozpraszając dotychczasowe wrażenie, że Gorgoroth grali "na jedno kopyto". Znalazło się miejsce dla melodyjnych riffów, elektroniki i wstawek transowych, do tego wszystkiego dochodziła znana już dawka brutalności i mrok. Tytułowy Incipit Satan był masakryczną rzeźnią, na A World To Win złożyły się melodia i niemal heavymetalowa solówka, a Litani Til Satan jawił się jako ponura melorecytacja do Księcia Ciemności. Podobać się mógł także instrumentalny Will To Power, nasuwający skojarzenia z klimatem czarnej mszy i piekielnymi odgłosami. Wszystko kończyła pseudo-blackowa ballada When Loves Rages Wild In My Heart z interesującymi wokalizami Gaahla. Był to krążek dla fanów otwartych na nowe rzeczy. To nie było bezsensowne napieprzanie bez przekazu i zwolennicy ekstremy na pewno mogli czuć się zawiedzieni. Główne walory tej płyty to melodyjność i pomysłowość, która została wykorzystana do granic doskonałości. Także w 2000 Gaahl zrealizował płytę Erotic Funeral ze swoim ubocznym blackowym projektem Gaahlskagg.
Także na [7] i [8] pełno było Diabła, siarki, plugastwa, bluźnierstwa, piekielnej furii i wszelkiej innej zarazy. Zespół po tylu latach na scenie wypracował już sobie charakterystyczny styl ku chwale Rogatego. Utwory utrzymano w średnich i szybkich tempach, a na styl składały się tnące jak brzytwa gitary, piekielna perkusja oraz głos Gaahla, przeklinający wszystko co święte. Charakteryzując twórczość Gorgoroth nie można również pominąć specyficznego norweskiego klimatu blackowego, co najdobitniej objawiło się na [8] w Sign Of An Open Eye oraz Prosperity And Beauty. Na początku 2009 odbyła się przed sądem w Oslo rozprawa o prawa do nazwy Gorgoroth, którą wygrał w marcu Infernus. Tym samym Gaahl i King Ov Hell znaleźli się na lodzie. Bez nich [9] okazał się jedynie przypadkową mieszanką stylów i totalnym brakiem pomysłu na to, jak ten album powinien właściwie wyglądać. Zaczynało się dość optymistycznie - melodyjny Aneuthanasia mimo pewnej monotonii mógł się podobać. Atmosferyczny wstęp do Preyer zapowiadał się ciekawie, ale dalsza aranżacja ziała pustką i banalnością. Interesująco wypadł senno-hipnotyczny Rebirth, ale na tym wszelkie pozytywy się kończyły. Resztę krążka wypełniły naprzemiennie prymitywne nawalanki oraz nie pasujące do Gorgoroth dziwaczne hybrydy. Stanowiły one stylistyczny zlepek - od hard rocka po gitary rodem z heavy metalu lat 80-tych. Jedynym blackowym elementem pozostał wokal, nawet perkusja brzmiała sztucznie i plastikowo. Na zakończenie zespół zaserował podniosłą i monumentalną melodię w Introibo Ad Alatare Satanas, wypełnioną tajemniczymi szeptami i recytacją szatańskich inwokacji.
Odstawiony na muzyczną bocznicę, Gaahl ogłosił w październiku 2008 swoją orientację homoseksualną.

Późniejsze losy członków zespołu:

• Gaahl - God Seed w 2012, Gaahls Wyrd (koncertówka Bergen Nov'15, w 2017, GastiR - Ghosts Invited w 2019 i EP-ka The Humming Mountain w 2021) i Wardruna
  
• Tom Cato Visnese - God Seed, Audrey Horne, Sahg, blackowy Jotunspor (Gleipnirs Smeder w 2006), Ov Hell i Abbath
  
• Samoth - Zyklon
  
• Vrolok - black/deathowy Sulphur (Thorns In Existence w 2009 i Omens Of Doom w 2016)
  
• Frost - Ov Hell, Keep Of Kalessin i 1349
  
• Kvitrafn - SahgJotunspor, Dead To This World, Wardruna i Skuggsjá
  
• Grim popełnił samobójstwo 4 października 1999 w wieku 29 lat na wskutek przedawkowania narkotyków
  
• Frank Watkins zmarł 18 października 2015 w wieku 47 lat na raka
  

Gaahl

Szkoda, że - podobnie jak Mayhem - członkowie Gorgoroth zasłynęli również popełniając wiele przestępstw i wykroczeń:
1. Basista Kjettar (grający na pierwszej demówce) wiosną 1995 podpalił 800-letni norweski kościół w Skjold Stavkirke, za co trafił do więzienia na półtora roku.
2. Gaahl przebywając na imprezie u brata pobił 41-letniego mężczyznę w lutym 2002. Muzyk zastąpił mu drogę, uderzył w tył głowy, a następnie przystawił kubek do krwawiącej rany i wypił jego krew mówiąc: "Poświęcę cię, wypiję twoją krew". Przerażona ofiara zdołała w końcu uciec. Muzyk stwierdził na posterunku, że mężczyzna przyszedł na przyjęcie niezaproszony, po czym zaatakował Gaahla, pchnął go na krzesło i że ostatnie co pamięta to fakt upadku na sofę i próbę bronienia się rękoma. Przyznał, że potem podstawił facetowi kubek, bo "nie chciał by narobił syfu w mieszkaniu". Początkowo Gaahl dostał wyrok 18 miesięcy więzienia i 16 000 dolarów grzywny. Po wniesieniu 16 lutego 2005 apelacji, wyrok zmniejszono do 14 miesięcy, ale zwiększono kwotę odszkodowania do 30 000 dolarów. Gaahl wyszedł z więzienia w grudniu 2003.
3. Na początku 2004 Gaahla i Infernusa aresztowano za bezczeszczenie kościołów, ale zwolniono ich warunkowo. Jednak już 27 kwietnia 2004, Infernus wraz z przyjacielem uprowadzili 29-letnią kobietę, zamknęli ją w mieszkaniu, uderzyli w twarz i zmusili do sexu. Infernusa uznano winnym gwałtu i skazano na trzy lata więzienia i 9000 dolarów odszkodowania na rzecz ofiary. Oskarżeni przyznali się do kontaktu płciowego, ale uważali, że odbył się on za zgodą kobiety. 9 stycznia 2006 Infernus został oczyszczony z najcięższego oskarżenia o gwałt przez norweski sąd apelacyjny, choć wyrok dla przyjaciela podtrzymano. W efekcie całej sprawy, Infernus spędził w więzieniu cztery miesiące na przełomie 2006/2007.
4. 1 lutego 2004 Gorgoroth nagrywał DVD w Krakowskim Ośrodku Telewizyjnym, gdzie w scenografii posłużono się szczątkami martwych zwierząt nabitymi na pale oraz dwumetrowymi krzyżami do których przywiązano m.in. dwie nagie kobiety ucharakteryzowane syntetyczną krwią. W związku z koncertem zespół został oskarżony o obrazę uczuć religijnych. Po procesie w tej sprawie, organizator koncertu Tomasz Dziubiński (szef Metal Mind Productions) został skazany na 10 000 złotych grzywny oraz 2000 złotych pokrycia kosztów sądowych. Prokuratura zarzuciła Dziubińskiemu, że podjął się realizacji koncertu wiedząc, iż proponowana przez Gorgoroth scenografia zawiera treści satanistyczne i obrażające krzyż jako przedmiot czci chrześcijan. Ponadto zlecając wykonanie scenografii i rejestrację koncertu na DVD oraz nie uprzedzając członków zespołu o polskich przepisach prawa, chociaż do jego przestrzegania zobowiązał się w umowach z zespołem i telewizją, usiłował publicznie znieważyć przedmiot czci religijnej. Jako pokrzywdzonych akt oskarżenia wymieniał trzech kamerzystów rejestrujących nagranie. W toku śledztwa prokuratura uzyskała w drodze międzynarodowej pomocy prawnej zeznania członków zespołu. Twierdzili oni, że nie zdawali sobie sprawy, że mogą urazić uczucia religijne Polaków. W śledztwie Dziubiński nie przyznał się do winy. Wyjaśnił, że ostateczny projekt scenografii otrzymał od zespołu i nie miał możliwości jego zmiany. Podobne wyjaśnienia złożył przed sądem. U 600 osób biorących udział w koncercie nie stwierdzono żadnych urazów psychicznych związanych z imprezą. Nie naruszono również przepisów z ustawy o ochronie zwierząt - krew była sztuczna, a łby zamówiono w zakładzie utylizacji zwierząt. Decyzją sądu film z nagranym koncertem trafił do zbiorów audiowizualnych Biblioteki Jagiellońskiej. Absurd gonił absurd - po koncercie polskie media zaczęły nawet sugerować odrodzenie się satanizmu w Polsce. Wszystko zakończyło się w prasie. Infernus zwierzał się" "Chodzi tu przede wszystkim o chciwość i kolejny sposób Polaków na ekonomiczne wykorzystywanie świata wokół nich. Najpierw zostali członkiem Unii Europejskiej, a teraz to...Nie wydaje mi się, żebyśmy poszli za to siedzieć. Te Mongoły chcą naszych pieniędzy, a nie widoku naszych dup w więzieniu. Nawet za czasów Jaruzelskiego kościół katolicki w Polsce był bardzo popularny. Dziś nadal ma rzesze zwolenników. To ogromne oddziaływanie tak konserwatywnej chrześcijańskiej instytucji bez wątpienia rozciąga się na inne sfery, podkopując ich system prawny. Dlatego po tym, jak zostało to nagłośnione przez media, nie bez znaczenia jest fakt, że nagrywanie tego DVD miało miejsce w polskim ciemnogrodzie". Zdecydowanie lepiej o Polakach mówił Gaahl: "Rzekłbym, że świetnie się nam z Metal Mind Productions pracowało. Byli bardzo otwarci i jesteśmy zadowoleni z tej współpracy. Koncert miał być wydany tylko dla naszej publiczności, nie miał nikogo dotknąć czy obrazić. Jeśli ktoś zdecydowałby się na zakup DVD i poczuł się w ten sposób, to przecież zrobił to na własną odpowiedzialność. Nie zamierzaliśmy robić z tego rozgłosu, ale właściwie to polscy politycy sami zrobili nam znakomitą promocję. Poza tym koncerty Gorgoroth są dla fanów Gorgoroth."
5.Erlend Erichsen napisał książkę "Nasjonalsatanisten" ("Narodowy Satanista"), którą wydano w październiku 2005. Akcja powieści toczyła się we wczesnych latach 90-tych, kiedy norweski black święcił swoje pierwsze sukcesy. Historia była fikcyjna, ale podobno autor wykorzystał w niej własne doświadczenia. Twierdził między innymi, że powstałe w Bergen pierwsze zespoły blackmetalowe "kultywowały pozycję Norwegii jako mrocznego i uciskanego państwa, w którym można znaleźć sporo wysokich gór i zimnych lasów". Książkę otwierał cytat Euronymousa: "Nasza inspiracja to nienawiść do ludzkości, życia, dobra i szczęścia". Perkusista przyznawał, że drwił z takiej postawy, typowej dla kręgów związanych z blackowym podziemiem. Dodawał jednakowoż, że nadal szanował duchowe aspekty i zaciekłość wewnętrznych kręgów. Sam wspominał, że chodził z płonącymi pochodniami przez lasy i brał to wszystko na poważnie. Podzielał pogląd wielu kolegów-muzyków, którzy nienawidzili swojej publiczności i patrzyli na nią jak na bezmyślne stado owiec.

Infernus (Borknagar), Samoth (Emperor), Pest (Obtained Enslavement), Gaahl (Trelldom),
Frost (Satyricon), Vrolok (Aeternus), Kvitrafn (ex-Mortify, ex-Bak De Syv Fjell), Frank Watkins (ex-Obituary)