Babis Katsionis to grecki multiinstrumentalista (głównie klawiszowiec), urodzony w Atenach 17 lutego 1977. Rozgłos zyskał w Casus Belli, Firewind, Nightfall, powermetalowo-gotyckim Star Queen (Faithbringer w 2002 i Your True Self w 2004), Imaginery, Revolution Renaissance (Trinity w 2010), hard`n`heavymetalowym Outloud (We'll Rock You To Hell And Back Again! w 2009, Love Catastrophe w 2011, EP-ka More Catastrophe w 2012, Let`s Get Serious w 2014 i Virtual Hero Society w 2018), Serious Black, progresywno-powermetalowym Burnt City (EP-ka Resurgence w 2017), Warrior Path, Wonders, Vass/Katsionis (Ethical Dilemma w 2022 i Cynical Silence w 2023), Stray Gods i Prydain.
Nagrywał także solowo - pierwsze dwie płyty śmiało kroczyły drogą przetartą niegdyś przez Vangelisa pomimo bezprzecznie metalowego podejścia. Wśród swych największych inspiracji Katsionis zawsze wymieniał Keitha Emersona, Kevina Moore`a i Jensa Johanssona. Pewne zmiany zaszły na [3] i choćbyła to płyta zorientowana klawiszowo, miała wiele podobieństw do krążków wydawanych przez gitarowych shredderów dla wytwórni Shrapnel Records. Pewną wadą albumu jako całości była jego jednolitość pod względem tempa utworów i bliźniaczość melodyczna. Generalnie było szybko, czasem pojawiały się tempa średnie, a wolniejsze zagrywki stosowane były tylko jako przerywniki. W tytułowym Noemon Bob zrezygnował z powermetalowych galopad perkusji i numer podejśc mógł fanom Tony`ego MacAlpine`a czy debiutu Joey`a Tafolli. W Birth Of The Sun pojawiały się wpływy Jeana Michaela Jarre`a, prawdobodobnie świadome. Tears Of Alice to hołd twórczości MacAlpine`a i gitarową solówką Jeffa Watersa z Annihilator. Dynamitem okazał się Soukse - połączenie greckiej melodii ludowej z metalem progresywnym, z solówkami a la Michael Romeo z Symphony X. W Delirium In Santiago motorykę nadawała głównie perkusja Steliosa Pavlou, bębniącego w sposób zbliżony do Deana Castronovo. Tu też sięgnięto po melodie ludowe, tym razem od razu wywołujące skojarzenia z tańcami latynoamerykańskimi (samba i rumba). gitary powracały w A Melody Like You - choć typowego wymiatania tu niewiele, dominowały spokojne liryczne dźwięki. Promowany teledyskiem The Nightrager łączył wpływy muzyki rdzennie greckiej z powermetalem, natomiast Athenian Light zwracał uwagę świetną pracą sekcji rytmicznej i kapitalną grą Katsionisa na klawiszach. The Wounded Chords to ilustracyjne granie w stylu MacAlpine`a i debiutu Vinnie Moore`a. Powrót do wymiatania i cięższych podkładów to Apocalypse z gościnnym udziałem greckiego shreddera Theodore Zirasa. Numer niezły z neoklasycznymi wstawkami, choć mało odkrywczy. W SpongeiBob Vs. iBob The Builder Katsionis postawił na sprawdzone patenty - kawałek poprawny, choć na tle całości jakoś szczególnie się nie wyróżniał, poza wstawkami głosów z bajek dla dzieci. Zarówno ta płyta, jak i kolejne mogły podejść fanom wirtuozerstwa klawiszowego na wzór Witalija Kuprija czy Dereka Sheriniania.
Fotis Bernardo bębnił w Nightrage, Necromantia, Septic Flesh i Nightfall. Stelios Pavlou grał w Sorrowful Angels (Remedie w 2015) i Rhodium (Sea Of The Dead w 2019). Stavros Giannakopoulos śpiewał w Black Sun, Double Square, Valet Parn i Silent Rage.

Stavros Giannakopoulos (ex-Verdict Denied, Airged L'amh), Kostas Milonas (ex-Paradox, ex-Outloud, Sunburst)