Nowojorski zespół hair metalowy powstały pod koniec 1988. Jedyny album z założenia prawdopodobnie miał być kopalnią przebojów, gdyż w tym celu zatrudniono producenta Beau Hilla, który wcześniej zapewnił sukces Winger i Ratt. Krążek ozdobiła pomysłowa okładka niczym z renesansowego obrazu i przewrotny tytuł. W przeciwieństwie do wielu kapel z tamtego okresu, kwintet stronił od klawiszy i swoje brzmienie zbudował na zadziornych partiach gitar. Promowany teledyskiem Shake It cechował się dobrze dobraną hard rockową rytmiką, przyzwoitą solówką i pełnym pasji śpiewem Fretza. Goodbye Rosie wpisywał się w poczet ostrych rockerów, starając się skrzyżować styl Whitesnake z wczesnym Lionsheart, z kolei bardziej żwawy Gimme Lovin`, nagrany w duchu rock`n`rollowym. Miano ballady dzierżył Paradise In The Sand z delikatnym początkiem i nieco ostrzejszym refrenem pod Kiss, a także solówką nasuwającą skojarzenia z grą Dave`a Sabo z debiutu Skid Row. Beau Nasty lepiej spisywali się w mocniejszych kawałkach jak Dirty But Well Dressed, z przesterowanymi gitarami, choć dość jednostajną perkusją. Wycieczka w kierunku delty Mississipi następowała w Love To The Bone, z południowym graniem z dodatkiem harmonijki i bluesowym duchem. Fretz zaśpiewał inaczej w Gemini, przyjaznym komercyjnym rozgłośniom utworze. Piece Of The Action jedynie powielał schematy z początku albumu, ale wpływy Białego Węża były łatwo wychwytywalne. Wokalista porzucał falsety i wracał do normalnej tonacji w balladzie Make A Wish, a wszystko zamykała udana przeróbka Love Potion #9 Tygers Of Pan Tang. Album w zasadzie udany, ale zdecydowanie nie wart ceny, jaką dzisiaj życzą sobie niektórzy na internetowych aukcjach. Największą sławę z tego towarzystwa zdobył niewątpliwie bębniarz Mike Terrana, grający potem m.in. u Tony`ego MacAlpine`a, Yngwie Malmsteena, Axela Rudi Pella, Rolanda Grapowa, Tarji Turunen, w Artension, Metalium, Rage, Squealer, Empire, Masterplan, Savage Circus, The Ferrymen i Vision Divine.

Mike Terrana (ex-Zillion, ex-Hanover Fist)