Niemiecki zespół powstały w 1986 w Wuppertal (Północna Westfalia). Na debiucie zaprezentował energiczny heavy metal z elementami power, przejawiającymi się głównie w dynamicznym riffowaniu gitarzystów. Wokal von Scheidta w pewnych momentach był stylizowany w drapieżnej manierze na Udo Dirkschneidera. Kwintet grał dość prosto, opierając się na rock`n`rollowym fundamencie oraz bogatych naprzemiennych solówek gitarowych. Z pewnością najbardziej charakterystyczne dla stylu ekipy był zgrabny otwieracz Invincible oraz agresywny Wet Dreams. Za to niezbyt interesująco wypadł przewidywalny wolniejszy Phoenix, mocno nakierowany na konwencję Accept i w takich momentach ujawniała się cała naiwna prostota grania Ninja. Wzorowanie się na ekipie Wolfa Hoffmana słychać również w akustycznej balladzie Follow Me, od czasu do czasu wzmacnianej mocniejszymi akordami i w końcu rozwiniętej w wokalny ostry krzyk w stylu Udo. Melodie w wielu utworach były całkiem dobre, a czasem lepsze w zwrotkach niż refrenach jak w Every Hour. Nie były one jednak na tyle wystarczające, aby wykreować metalowy przebój, nawet w nastawionym raczej radiowo Rich Man. Ostatecznie największym problemem tego zespołu był brak własnego oblicza, a ukoronowaniem tej tezy był Farewell - metalowy pseudohymn, wykonany do połowy a capella z perkusją na wzór United Judas Priest. Wykonanie stało zaledwie na średnim niemieckim poziomie, a poza duetem Reinert-Siefen w zasadzie trudno kogokolwiek wyróznić. Bas został słabo zaznaczony, drażniła miejscami pukająca perkusja, a gitary pozbawiono głębi tych znanych z Accept. Po kilkuletniej przerwie i wydaniu przeciętnej drugiej płyty, Ninja zawiesili działalność na kilka lat. W przyszłości mieli jeszcze powrócić dwukrotnie.
André Hilgers grał potem w Vanize, The Sygnet, Silent Force, Empire, Axxis, Rage, Sinner, u Hermanna Franka, Bonfire i Sonic Haven.