Szwedzki zespół założony w 1996 w Sztokholmie jako Voorhees. Na początku kariery grał depresyjny black metal z okazjonalnymi elementami doomu. Poprzez swój klimat oraz teksty utworów oscylujących w temacie nienawiści, samookaleczeń i depresji, niemal od początku ekipa była utożsamiana z samobójczym blackiem. Choć pierwszym zespołem parającym się stylistyką depresyjnego black metalu był niemiecki Bethlehem, bardzo szybko ich twórczość znalazła naśladowców w innych krajach. [2] skierowany był dla rosnących w siłę miłośników ponurego surowego blacku, opartego na przeplatance konkretnych przyśpieszeń z masywnymi zwolnieniami. Krążkowi zresztą zdecydowanie bliżej było do dokonań Burzum i wczesnego Immortal niż Betlehem. Fundament płyty stanowiła ściana gitarowego hałasu, w którym domiowały proste riffy ze sprzężeniami i przeciąganiem pojedynczych dźwięków. Tempo utworów oscylowało między galopadami i blastowaniem a monumentalnymi zwolnieniami. W nich zresztą pojawiały się zaczątki późniejszej stylistyki Shining, polegającej na klimatycznych stonowanych dodatkach czy spokojniejszych brzmieniach gitary - na razie jeszcze w wersji mocno limitowanej i nie rzutującej na ogólnie podziemny charakter muzyki. Wykorzystano mroczne pogłosy, bicie dzwonów czy delikatne klawisze, dodające klimatu całości. Również w klasycznie wysokim skrzeku Niklasa Kvarfortha więcej było zdzierania gardła na wysokich rejestrach niż histerycznych emocjonalnych wrzasków. Do Norwegii nawiązywał też lodowaty zimowy klimat, przywodzący na myśl pokryte śniegiem gęste lasy Skandynawii. Pod względem kompozycyjnym zespół postawił na długie i nieszablonowe kompozycje, w których wprawdzie działo się sporo, ale nie na tyle by słuchacz się pogubił, bądź nie nadążył za pomysłami twórcy. Reflecting In Solitude i Vita Detestabilis oscylowały przede wszystkim wokół szybkich agresywnych nawalanek z często podkręcaną rytmiką i blackowymi wrzaskami. Dla odmiany w Stonelands i Inisis dominowała średnia i wolna rytmika, ale blackowych nawalanek także nie zabrakło. Najmocniej późniejsze płyty Shining przypominał Ren Djavla Angest, który w całości oparto na posępnym ociężałym graniu, z histerycznymi krzykami frontmana. Z kolei wielowątkowy Stonelands zawierał trochę klimatycznych dodatków, spokojnych wstawek gitar oraz melodyjne namiastki solówek. Podsumowaniem krążka był ponad 10-minutowy And Only Silence Remains, rozpoczynający się tajemniczym biciem dzwonu na tle wstawek klawiszy, lecz zaraz numer przeradzał się w ekstremalny blackowy łomot, a następnie masywne zwolnienia, z czasem coraz bardziej wyciszające się i kierujące w rejony już typowej blackowej depresyjności. Na tym etapie działalności, muzykom nie było jeszcze w głowie zmienianie oblicza tradycyjnej estetyki blackmetalowej, ani też silenie się na przesadną oryginalność. Skupili się po prostu na graniu po swojemu pomysłów części norweskich hord z dodaniem do nich charakterystycznej maniery wokalnej oraz ponurej atmosfery. Na tle późniejszych dokonań, [2] wypada dość przeciętnie, bo nie posiadał jeszcze tych elementów, które później zaczęły być z Shining kojarzone.
Dla wielu fanów płyty [3]-[5] szybko stały się kultowe i weszły do kanonu gatunku, dopiero od [6] pojawiły się progresywne zapędy. Na późniejszych płytach pojawiły się nawet krowie dzwonki, akustyczne brzmienia, riffy charakterystyczne dla "stadionowego" blacku, a nawet heavymetalowe gitarowe solówki. Kvarforth zaczerpnął wzorce od innych i stworzył coś co brzmiało na coś własnego. Lider zespołu wypowiadał się wielokrotnie, że muzyka Shining miała być atakiem na słuchacza, aby wręcz zachęcić go do targnięcia się na własne życie. Muzyk ewidentnie starał się kreować na wybitnie patologiczną personę i dla niektórych prezen tował "depresję na pokaz". Czyste wokale były przeciętne, a krzyki i skrzeki właściwie przez lata takie same.
Na albumach z lat następnych, przykładowo [14], pojawiły się domieszki industrialne. Kompozycje przeplatały złość i furię z tęsknymi nostalgicznami zagrywkami (Jag Ar Din Fiende). Uwagę zwracały: przeróbka Nocturnu Chopina pod postacią Tolvtusenfyrtioett oraz numer Mot Aokigahara - poświęcony niesławnemu lasowi u podnóży góry Fuji, będącym drugim na świecie miejscem, w którym popełniane jest najwięcej samobójstw. Ten drugi kawałek miał w sobie nieskończone pokłady mroku, smutku, niepokoju i nasączonej groźbą atmosfery.

Późniejsze losy członków zespołu:

• Robert Amir Ayddan zmarł na początku sierpnia 2025 w wieku 44 lat
  
• Niklas Kvarforth - doom/blackowy Skitliv (EP-ka Kristiansen And Kvarforth Swim In The Sea Of Equilibrium While Waiting w 2007, EP-ka Amfetamin w 2008 i Skandinavisk Misantropi w 2009), blackowy Den Saakaldte (All Hail Pessimism w 2009), doom/blackowy Bethlehem (A Sacrificial Offering To The Kingdom Of Heaven In A Cracked Dog`s Ear w 2009 i EP-ka Stönkfitzchen w 2010), industrialno-blackowy Diabolicum (Ia Pazuzu: The Abyss Of The Shadows w 2015) oraz blackowy Hostsol (Lange Leve Doden w 2023)
  
• Hellhammer - Age Of Silence
  
• Peter Huss - Apostasy i Shadowquest
  
• Andreas Larsen - doom/blackowy Acacia (Tills Döden Skiljer Oss At w 2013)
  
• Christian Larsson - Acacia
  
• Ludwig Witt - Grand Magus i heavy/doomowy Dread Ogre (Get Ready For The Storm w 2024)
  
• Rainer Tuomikanto - Ajattara i Hostsol
  

Peter Huss (ex-Cretoria), Andreas Larsen / John Richard Schill (obaj Livsnekad i Level Above Human), Ludwig Witt (Spiritual Beggars, ex-Firebird),
Hellhammer (Mayhem, Arcturus, ex-Covenant, The Kovenant, ex-Thorns, ex-Troll, Winds, Mezzerschmitt),
Rainer Tuomikanto (ex-Inthral, ex-Dead Shape Figure, ex-Evince, ex-Decomposter, ex-The Undivine),
Nicholas Barker (ex-Catalepsy, ex-Monolith, ex-Cradle Of Filth, ex-Dimmu Borgir, ex-Old Man`s Child, ex-Lock Up, ex-Twilight Of The Gods, ex-Ancient, ex-Liquid Graveyard, ex-Obskkvlt)