Angielski zespół założony latem 1978 w Londynie przez gitarzystę Briana Robertsona oraz basistę Jimmy`ego Baina. Początkowo skład obejmował również gitarzystę Jimmy`ego McCullocha (ex-Wings) oraz perkusistę Kenny`ego Jonesa (ex-Small Faces) - szybko jednak zastąpili ich odpowiednio: gitarzysta/klawiszowiec Neil Carter oraz bębniarz Clive Edwards. Udany występ w 1979 na "Reading Festival" zagwarantował kontrakt ze słynną wytwórnią EMI. Debiut wyprodukował Trevor Rabin i wypadł w tej roli fatalnie, serwując brzmienie płaskie niczym naleśnik. Robertson niegdyś czarował w Thin Lizzy pojedynkami gitarowymi ze Scottem Gorhamem. Liczący na podobne fajerwerki tutaj, fani otrzymali prosty materiał w przesadnie komercyjnym tonie. Album w niemal każdym aspekcie był kwintesencją nudy - rozpoczynał go rozwodniony Reservation, a kończyła brytyjska aspiracja do Eurowizji w postaci Woman. Zawarty między nimi materiał można było porównać do dziesięciu plag egipskich (Street Girl, Criminal Tendencies). W dwóch przypadkach pewien autorski wkład wnieśli Scott Gorham (Dealer), a nawet Phil Lynott (Flyaway), lecz z dołożonych przez nich cegiełek wynikało niewiele przy tak słabym wykonaniu. Kiepsko wypadł za mikrofonem Jimmy Bain, a jeszcze gorzej śpiewający w Blackmail oraz Nights On The Town Robertson. Wild Horses swoją płytą nawet nie zbliżyli się do najgorszych dokonań Thin Lizzy.
Po zakończeniu brytyjskiej trasy z Tedem Nugentem w sierpniu 1980 odszedł Carter. W jego miejsce do składu przyjęto gitarzystę Johna Locktona (ex-The Next Band, Red Alert), który wskoczył na scenę podczas japońskiego tournee. [2] również nie grzeszył oryginalnością, ale wypadał lepiej na tle bladego poprzednika. Pojawiły się prawdziwie chwytliwe numery w rodzaju Miami Justice czy Stand Your Ground. Było one efektem dobrego zgrania i harmonii między oboma gitarzystami. Wszystko jednak wciąż brzmiało jakby początkujący muzycy dorwali się do niepisanego podręcznika "Jak Grać Hard Rock". Po prostu nie zadziały tutaj osobowości - tak jakby każdy z nich traktował Wild Horses jako okres przejściowy. Brian Robertson dołączył wkrótce zresztą do Motörhead, potem grał u Frankiego Millera na jego Dancing In The Rain w 1986. Bain próbował jeszcze walczyć o byt zespołu rekrutując poza Locktonem, gitarzystę Laurence`a Archera, wokalistę Reubena Archera (obaj ex-Lautrec) i perkusistę Franka Noona (ex-Def Leppard). Kiedy bracia Archer założyli Stampede, Bain skorzystał z oferty dołączenia wpierw do ekipy Gary`ego Moore`a.
Obie płyty wydała ponownie na CD wytwórnia Krescendo Records w maju 2009. Dyskografię uzupełniała koncertówka Live In Japan 1980, wydana w 2014. Neil Carter grał potem w UFO i u Gary`ego Moore`a, John Lockton w Victory, a Clive Edwards też w UFO (w innym okresie niż Carter) i Bronz. Jimmy Bain zdobywał później popularność w Dio, World War III, hard rockowym 3 Legged Dogg (Frozen Summer w 2006), Sledge Leather i Last In Line. Muzyk zmarł 4 stycznia 2016 w wieku 68 lat.

Brian Robertson (ex-Thin Lizzy), Jimmy Bain (ex-Rainbow),
Neil Carter (ex-Wilder, Gilbert O'Sullivan), Clive Edwards (ex-Pat Travers Band, ex-Electric Sun)